Najlepsze Dramaty

SZPITAL NEW AMSTERDAM

serial obyczajowy
Myślałam że w tematyce życia zawodowego i prywatnego lekarzy nic nie będzie w stanie przebić kultowego serialu „Chirurdzy” ale już po 5 minutach oglądania pierwszego odcinka pierwszego sezonu „Szpital New Amsterdam” dotarło do mnie że grubo się pomyliłam. Ja po prostu od pierwszych minut nie mogłam się „odkleić” od tego filmu. Jeszcze żaden serial nie zrobił na mnie tak szybko tak piorunującego wrażenia. Co tu dużo opowiadać dawno „nie zarwałam” dwóch nocy pod rząd żeby potem funkcjonować jak lunatyk w ciągu dnia. Ale dla „Szpital New Amsterdam” naprawdę było warto.

Mare z Easttown z 2021 r.

serial kryminalny, dramat
Właśnie zarwałam całą nockę przez serial „Mare z Easttown” a dokładniej przez aktorkę pierwszoplanową – Kate Winslet. Wszystko co napiszę o jej grze aktorskiej będzie i tak niewystarczające w porównaniu z tym co właśnie zobaczyłam: genialna, wybitna, zachwycająca, fantastyczna, fenomenalna i tak wiarygodna że już od pierwszych minut filmu zapominamy że oglądamy sławną
Kate Winslet bo mamy szanse podglądać życie Mare – pani detektyw z działu policji, której życie prywatne sypie się w gruzy totalnie a jej życie zawodowe pędzi w tak zastraszającym tempie że zastanawiamy się jak ona daje radę i na ile wystarczy jej sił. Zanim zaczniecie oglądać „Mare z Easttown” upewnijcie się że macie przed sobą właśnie kilka godzin wolnego czasu bo gdybym ja
nie obejrzała wszystkich odcinków pod rząd to aż skręcałoby mnie z ciekawości co wydarzy się w następnych. Fabuła filmu jest absolutnie niesamowita a ostatni odcinek „wymiata na maxa”.  Jednak to co warte podkreślenia poza obecnością w filmie Kate Winslet to gra aktorska wszystkich bohaterów filmu: każda postać w tym serialu jest tak wiarygodna że „Mare z Easttown” po prostu nie ma słabych stron, tak dobrej obsady jeszcze nie widziałam w żadnym filmie. Czeka Was kilka godzin wyjętych z życia żeby podziwiać grę aktorską na absolutnie najwyższym poziomie, przeniesiecie się do tamtego świata i zapewniam że nie będziecie chcieli go opuścić ani na chwilę aż do samiutkiego końca.

Psie pazury (The Power of The Dog) z 2021 roku

dramat

Historia filmu osadzona jest na ranczu gdzie niewielu ludzi dociera i niewielu odjeżdża – w bardzo zamkniętej i małej społeczności. I już sam ten fakt powoduje że mamy tu do czynienia z niezwykle silnym oddziaływaniem środowiska na jednostkę bo człowiek nie ma gdzie się schować ani gdzie uciec i pozostaje mu tylko znoszenie tego co los przyniesie bądź jeśli będzie wyjątkowo
zdeterminowany może spróbować coś zmienić ale pytanie za jaką cenę?… „Psie pazury” to niewątpliwie film dla osób cierpliwych bo akcja filmu rozwija się w nim bardzo wolno. Fabuła filmu ma tutaj zresztą znaczenie drugoplanowe bo to na czym ten film jest zbudowany to spojrzenia, gesty i zachowania bohaterów w danej chwili. „Psie pazury” się nie ogląda tak po prostu tylko scena po scenie ten film stopniowo się odkrywa. Wspaniała muzyka filmowa i doskonała gra aktorska. Kameralny, subtelny i zapadający w pamięć. Prostota tego filmu jest jego zarazem największą siłą.

Sprzątaczka (Maid) serial z 2021 roku

Dramat
Długo omijałam ten film szerokim łukiem podejrzewając że będzie to kolejna „słodko-pierdząca” historia w klimacie bajki o Kopciuszku. Ku mojemu zaskoczeniu ten film okazał się całkowicie oderwany od jakiejkolwiek bajki. Co zobaczyłam? Brutalne, pełne rozczarowań, upokorzeń i biurokracji życie młodej matki z małym dzieckiem, która ucieka od swojego agresywnego partnera. W
tym serialu poruszono szereg ważnych kwestii jak np. niezależność materialną kobiet, poczucie godności, bezradności, więzy rodzinne i ludzką naiwność ale przede wszystkim poruszono temat przemocy psychicznej gdy oprawca nie używa swojej siły fizycznej tylko każdego dnia powolutku, prawie niezauważalnie, zabija swoimi słowami. Jak? Poniżając i upokarzając, stopniowo odbierając godność, szacunek i wiarę we własne siły.

,,The Letdown” serial

Dramat, komedia
Dotychczas w temacie macierzyństwa oglądałam głównie seriale i filmy o matkach super bohaterkach, które z powodzeniem łączą rolę matki, żony i kobiety pracującej. I zastanawiałam się: „Jak one to robią???!!!” Przyznaję że sama nie mam dzieci więc tym bardziej popadałam w kompleksy. Bo przecież skoro ja ledwo ogarniam sama siebie to kim jestem w porównaniu z tymi kobietami??? I
nagle pojawił się serial ,,The Letdown,, przy którym nie wiadomo: śmiać się czy płakać. W każdym razie dzięki niemu zrozumiałam że na szczęście są jeszcze kobiety które nie są idealne we wszystkim, którym zdarzają się potknięcia, które z trudem odnajdują się w roli matki, których świat staje do góry nogami gdy pojawia się dziecko. I właśnie o takiej ,,anty super bohaterce,, jest ten
serial.

Oszust z Tindera z 2022 r.

oparty na faktach
Na początku myślałam, że ten film będzie nudny, przewidywalny i po prostu głupkowaty bo przecież ciągle się słyszy o naiwnych kobietach które pożyczają mężczyznom pieniądze a potem pozostają same, ,,na lodzie,, i bez pieniędzy. Zanim obejrzałam ,,Oszust z Tindera,, zastanawiałam się ,,jak można być tak naiwnym i głupim?”. Teraz już wiem, że w dzisiejszych czasach poziom
manipulacji niektórych mężczyzn i tworzenie fikcyjnej tożsamości są naprawdę na niesłychanie wysokim poziomie, takim który ledwo nam się mieści w głowie. I wcale nie uważam teraz tych kobiet za naiwne. Uważam że po prostu miały strasznego pecha że na takich mężczyzn trafiły.

Wstrzymaj oddech: Rekord pod lodem z 2022 r.

dokumentalny
Ten film to tylko 40 minut podczas których z zapartym tchem obserwowałam czy głównej bohaterce uda się pobić rekord świata w przepłynięciu jak najdłuższego dystansu pod lodem. Bo przepłynąć jak najdalej na jednym oddechu to jedno a zrobić to w ekstremalnie zimnej wodzie to już po prostu jak jazda bez trzymanki i dla mnie osobiście nadludzki wyczyn. No i wreszcie czy kobieta jest w stanie pobić rekord świata w takiej dyscyplinie sportowej?

Cudowne ręce: Opowieść o Benie Carsonie z 2009 r.

Biograficzny
Jak zostać najlepszym na świecie neurochirurgiem? Pewnie pomyślicie tak samo jak ja czyli: ,,Trzeba się po prostu urodzić wybitnie uzdolnionym i mądrym człowiekiem, przecież czasem się rodzą takie genialne dzieci.” Otóż ten film to totalne zaprzeczenie tej teorii. Pokazuje natomiast że wsparcie najbliższych w dążeniu do swoich celów i spełnianiu marzeń jest bezcenne.

Pasażer nr 4 (Stowaway) z 2021 r.

dramat psychologiczny, science-fiction

Dramat psychologiczny w filmie o kosmosie. Czy to możliwe? Myślałam, że nie ale wreszcie się takiego filmu doczekałam. Moim zdaniem to najbardziej psychologiczny film o kosmosie, jaki kiedykolwiek do tej pory powstał. Przebywanie ludzi w kosmosie to jedne z najbardziej skrajnych warunków funkcjonowania człowieka i jednocześnie warunków, które jak chyba żadne inne testują czy mamy silną psychikę, czy umiemy podejmować trudne decyzje, na ile kierujemy się rozsądkiem a na ile empatią Są to warunki, w których człowiek musi się zmierzyć ze swoimi własnymi ograniczeniami i demonami, w których trzeba będzie podejmować maksymalnie skrajne i trudne decyzje… I właśnie o tym jest „Pasażer nr 4”: o podejmowaniu decyzji, z którymi potem będziemy musieli żyć, z którymi będziemy musieli się codziennie mierzyć kiedy rano spojrzymy sobie w oczy w lustrze…  Czym jest podróż w kosmos? Ten film pokazuje że prawdziwym testem człowieczeństwa.

Sully z 2016r.

dramat historyczny

„Sully” to historia oparta na faktach – tzw. „cud na rzece Hudson”. Chyba każdy z nas słyszał o tym niesamowitym wydarzeniu – uszkodzony samolot wylądował na rzece Hudson a wszyscy pasażerowie i załoga przeżyli (łącznie 155 ludzi). No właśnie: „skoro wszyscy wiemy co się stało to o czym tu kręcić film, będzie nuda na maxa…”  – tak sobie myślałam.  Na szczęście grubo się pomyliłam bo jak się okazało to co słyszała opinia publiczna w oficjalnych wiadomościach to tylko jedna strona medalu a ta druga to śledztwo jakie po tym awaryjnym lądowaniu prowadzono wobec kapitana samolotu Chesley „Sully” Sullenberger mające wykazać, że pilot wcale nie jest bohaterem, że dało się postąpić inaczej a Sully dokonując tego czynu jedynie niepotrzebnie naraził ludzi na śmierć. W głównej roli jak zwykle znakomity Tom Hanks. Na koniec powiem tylko tyle: ten film to jedno wielkie ŁOŁ!!!

25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy z 2020 r.

biograficzny, dramat, kryminał

Zapewne wydaje Wam się że wiecie co przeszedł Tomek Komenda i macie rację bo tylko się Wam „wydaje”… Mi też się wydawało…. Do dzisiaj kiedy to usiadłam na sali kinowej. Bezmiar niesprawiedliwości i okrucieństwa w stosunku do Tomka Komendy przeszedł moje wszelkie wyobrażenia –  łzy lały mi się strumieniami i nie wierzyłam własnym oczom. Powiedzieć, że Tomek Komenda był bity to zdecydowanie za mało. On był katowany i torturowany. Zabrano mu wszystko: wolność, zdrowie, rodzinę, zabrano mu nawet koszulkę i buty. Film oparto na prawdziwych wydarzeniach co należy z całą stanowczością podkreślić.  Bagaż emocji jakie ze sobą niesie ta historia jest nie do opisania – to po prostu trzeba zobaczyć na własne oczy. Absolutnie stworzeni do głównych ról – Piotr Trojan i Agata Kulesza – moim zdaniem oboje zasłużyli na Oscary za te kreacje aktorskie.

Boże Ciało z 2019 r.

dramat biograficzny

„Boże Ciało” zostało zainspirowane prawdziwymi wydarzeniami i na pierwszy rzut oka to historia o chłopaku, który udaje księdza. Jednak im dłużej oglądałam ten film tym bardziej zdawałam sobie sprawę, że to tak naprawdę historia o tym jaki bym chciała mieć Kościół a którego nie mam i którego tak mi brakuje: otwarty na ludzi, wyluzowany” (jakkolwiek dziwnie to zabrzmi), pokorny, niewywyższający się. Jednocześnie chciałabym mieć uczucie że ksiądz to taki nasz „ziomal”, taki „swój chłop” i nawet jak ten ksiądz popełnia błędy i nie jest idealny to jednak jest „nasz”. Chciałabym żeby ksiądz nie „klepał formułek” tylko uczył mnie dobroci, wyrozumiałości, żeby widział złamane serca i próbował je na nowo posklejać. Przede wszystkim jednak chciałabym żeby Kościół uczył wybaczania i żeby umiał otwierać nasze serca na krzywdy innych. W „Boże Ciało” dostałam namiastkę właśnie tego czego tak mi brakuje… W głównych rolach fantastyczni Bartosz Bielenia i Eliza Rycembel.

 

Służące (The Help) z 2011r.

dramat

Historia opowiedziana w „Służących” została osadzona w Ameryce w czasach segregacji rasowej: młoda, biała dziennikarka postanawia przeprowadzić wywiady z czarnoskórymi służącymi pracującymi w domach białych Amerykanów i wychowujących ich dzieci aby zobaczyć profesję służących oczami pracowników. Film niezwykle wzruszający i z przesłaniem ale również niepozbawiony poczucia humoru. W głównych rolach fenomenalne, rewelacyjne i po prostu genialne: Emma Stone, Viola Davis, Octavia Spencer, Jessica Chastain i Bryce Dallas Howard.

Bracia (Brothers) z 2009r.

dramat wojenny, psychologiczny

„Bracia” to historia o żołnierzu posiadającym szczęśliwą rodzinę, który wyrusza na misję wojskową do Afganistanu ale ta misja już na zawsze odmieni jego życie oraz życie jego najbliższych. Ten rewelacyjny dramat wojenny to zarazem mocny film psychologiczny uświadamiający jak wielkim piekłem dla ludzkiej psychiki jest wojna. W głównych rolach fantastyczni: Tobey Maguire, Jake Gyllenhaal i Natalie Portman.

Togo z 2019r.

dramat historyczny (oparty na faktach)

„Togo” oparto na prawdziwej historii jaka miała miejsce w 1925 roku: do małego miasteczka na Alasce, odciętego od świata w trakcie burzy śnieżnej, ktoś musi dostarczyć pilnie leki dla ciężko chorych tam dzieci. Tego zadania podejmuje się właściciel zaprzęgu psów husky ze swoim liderem tytułowym psem Togo. Ten dramat to chwytająca za serce historia o niezwykłej odwadze, mądrości, inteligencji, oddaniu, wierności, charyźmie, sile walki, niezłomności charakteru i po prostu o miłości między człowiekiem a psem. W głównej roli znakomity Willem Dafoe.

Foxcatcher z 2014r.

biograficzny dramat psychologiczny

Foxcatcher to oparta na faktach historia dwóch braci sportowców – amerykańskich zapaśników, którzy trenowali i przygotowywali się do zawodów pod okiem i w posiadłości pewnego milionera. Ten dramat to raczej film dla osób cierpliwych gdyż nie ma w nim zawrotnej fabuły. A zatem zadacie pewnie pytanie: To co takiego wyjątkowego jest w tym filmie? Otóż Foxcatcher posiada niepowtarzalny, kameralny i zarazem surowy klimat jak również jest filmem ze znakomitymi kreacjami aktorskimi: Steve Carell, Mark Ruffalo i Channing Tatum. A zatem jeśli myślicie że Channing Tatum to tylko „niezłe ciacho” (co można było sądzić po filmie „Magic Mike”) to zapewniam Was że po Foxcatcher zmienicie zdanie – Channing Tatum w tym dramacie udowodnił że jest piekielnie zdolnym aktorem.

Historia Antwona Fishera (Antwone Fisher) z 2002r.

biograficzny dramat psychologiczny

Tytułowy Antwone Fisher to młody żołnierz marynarki wojennej USA, który z powodu wszczynania bójek zostaje skierowany na terapię do psychologa wojskowego a nam przez resztę filmu pozostaje tylko ocieranie łez gdy poznajemy historię jego dzieciństwa. „Historia Antwona Fishera” to w największym skrócie wstrząsający film oparty na faktach. Reżyserem filmu i zarazem odtwórcą jednej z głównych ról jest Denzel Washington.

Rozłączeni (Disconnect) z 2012r.

dramat obyczajowy

Trzy niesamowite, równolegle rozgrywające się historie, a źródłem każdej z nich jest kontakt internetowy. Ten film jak chyba żaden inny pokazuje siłę rażenia internetu w dzisiejszych czasach ale to również po prostu kawał świetnego kina: inteligentnego, wciągającego i poruszającego za serce. Gorąco polecam!

Sztuka ścigania się w deszczu (The Art of Racing in the Rain) z 2019r.

dramat, komedia

Każdy kto jest miłośnikiem zwierząt a w szczególności psów powinien obowiązkowo obejrzeć ten film. Kiedy samotny kierowca wyścigowy daje radę wychować szczeniaka to dla mnie najlepszy dowód, że prawie każdy może mieć psa. Ten film poruszy każdego kto choć trochę kocha zwierzęta. Ja pół filmu przepłakałam jak bóbr. W jednej z głównych ról Amanda Seyfried.

Taka, jaką mnie chcesz (Celle que vous croyez) z 2019 r.

dramat psychologiczny

Ten francuski dramat to w dużym uproszczeniu historia o tym jak łatwo w dzisiejszym świecie,  który kręci się w dużej mierze wokół internetu, podszywać się pod kogoś kim się w rzeczywistości nie jest i stworzyć wirtualną tożsamość. Zapewne nasuwa się Wam teraz ta sama myśl co mi: przecież to niedopuszczalne! Przecież to naganne, niemoralne, nieetyczne, to po prostu chore! Ale fenomen tego filmu polega na tym, że główna bohaterka, która tworzy tą fałszywą tożsamość (i rozkochuje w ten sposób w sobie mężczyznę), o dziwo budzi bardziej naszą sympatię niż odrazę. Jak to możliwe? Przekonajcie się sami bo naprawdę warto. To naprawdę świetne, psychologiczne kino. A w głównej roli jak zwykle fenomenalna Juliette Binoche.

Parasite (Gi-saeng-chung) z 2019 r.

Ten koreański film to połączenie trzech gatunków filmowych: dramatu, thrillera i komedii. Zanim go obejrzałam to myślałam że taki mix w jednym filmie jest po prostu niemożliwy a jednak uwierzcie mi: Tutaj to się naprawdę udało! I to jak!  Fabuła jest dość oryginalna: biedny chłopak załatwia sobie pracę jako korepetytor nastolatki pochodzącej z bogatego domu a potem za sprawą „dziwnych zbiegów okoliczności” cała rodzina tego biednego chłopaka zostaje zatrudniona przez zamożnych rodziców tej nastolatki. I to dopiero początek bo to co się dzieje później w tym filmie to po prostu jazda bez trzymanki! Tego nie da się opisać, to po prostu trzeba obejrzeć! „Parasite” to niezwykle oryginalny i niepowtarzalny film i gwarantuję że utkwi Wam na długo w pamięci.

Musimy porozmawiać o Kevinie (We Need to Talk About Kevin) z 2011 r.

dramat psychologiczny

Długo się zbierałam żeby napisać o tym filmie bo jest to film z jednej strony niezwykle wciągający (gdy już go zaczniecie oglądać to trudno będzie się Wam od niego oderwać) ale z drugiej strony to film poruszający trudny i niewygodny temat. „Musimy porozmawiać o Kevinie” to film o dziecku (a później gdy ono dorasta o nastolatku), które jest po prostu wredne, niesympatyczne, nie mające w sobie za grosz empatii, egoistyczne, bezczelne, aroganckie a do tego to niezwykle inteligentny i przebiegły manipulator. I wierzcie mi lub nie ale gdybyście byli rodzicem takiego dziecka, to naprawdę ciężko by było Wam je kochać. Rozwój fabuły w tym filmie przeszedł moje najśmielsze wyobrażenia – w kategorii wstrząsający i szokujący film to zdecydowanie czołówka filmów jakie widziałam w swoim życiu. Jedno jest pewne – po obejrzeniu tego filmu na pewno o nim nie zapomnicie. W głównych rolach po prostu genialni Tilda Swinton i Ezra Miller.

Życie za życie (The Life of David Gale) z 2003 r.

dramat

Czy jesteście przeciwnikami kary śmierci? A może jesteście jej zwolennikami? A może nie macie na ten temat wyrobionego poglądu a chcielibyście mieć? Jeśli na któreś z powyższych pytań odpowiedzieliście „tak” to ten dramat zdecydowanie Was zaciekawi. A jeśli temat kary śmierci Was kompletnie nie interesuje ale lubicie jak film potrafi Was zaskoczyć to „Życie za życie” na pewno spełni Wasze oczekiwania bo ostatnie co można powiedzieć o tym filmie to to żeby był nudny. Gorąco polecam bo to naprawdę świetny i inteligentny film poruszający trudny temat. W głównych rolach Kevin Spacey, Kate Winslet i Laura Linney.

Podaj dalej (Pay It Forward) z 2000 r.

dramat

„Podaj dalej” to w dużym uproszczeniu historia o chłopcu, który próbuje zmienić świat na lepsze. A zatem fabuła filmu jest dość naiwna ale wbrew pozorom ta naiwność (która zazwyczaj w innych filmach mnie strasznie razi i denerwuje) tutaj wyjątkowo nadaje cały urok temu filmowi bo chyba każdy z nas gdzieś tam w środku chce wierzyć że większość ludzi jest zwyczajnie dobrych. Zagłębiając się jednak bardziej w fabułę „Podaj dalej” dostrzegamy, że to również dramat o tym, że boimy się być zranieni, boimy się być odrzuceni, boimy się dawać komuś drugą szansę i boimy się wyjść z naszej bezpiecznej skorupy. W głównych rolach fantastycznie sprawdzili się Kevin Spacey i Helen Hunt.

Kieł (Kynodontas) z 2009 r.

dramat psychologiczny

Małżeństwo wychowuje trójkę prawie dorosłych już dzieci w zamkniętej posiadłości izolując je od świata zewnętrznego. Czy w dzisiejszych czasach kiedy świat stał się jedną globalną wioską za sprawą internetu i rozwiniętych środków komunikacji takie wychowywanie dzieci jest dobre? Fabuła w Kieł dość wolno się  rozwija a zatem jest to film raczej dla osób cierpliwych ale im dalej brniemy z głównymi bohaterami w ich zamknięty świat tym bardziej szokuje nas to co widzimy. Jedno jest pewne: Kieł nikogo nie pozostawi obojętnym i raczej trudno będzie Wam zapomnieć o tym filmie. Polecam serdecznie bo to naprawdę głęboki i mocny dramat psychologiczny.

Oszukana (Changeling) z 2008 r.

dramat biograficzny

Czy można sobie wyobrazić większą tragedię niż zaginięcie własnego dziecka? Ten oparty na faktach film to historia samotnej matki – w tej roli genialna Angelina Jolie – która nie tylko musi zmagać się ze zniknięciem własnego syna ale także z kompletnym brakiem wparcia organów państwa w jego poszukiwaniu.

Jestem najlepsza. Ja, Tonya (I, Tonya) z 2017 r.

dramat biograficzny

Absolutnie genialny film z świetnymi kreacjami aktorskimi Margot Robbie  i Allison Janney przedstawiający historię życia amerykańskiej łyżwiarki figurowej Tonya Harding. O Tonya Harding było swego czasu tak głośno, że nawet ja – Polka żyjąca w Polsce – wiedziałam co takiego szokującego zrobiła Tonya Harding (nie będę pisać na czym „to coś” polegało, żeby nie zdradzać fabuły filmu młodszemu pokoleniu). W każdym razie skoro ja „to coś” już  wiedziałam to myślałam, że film będzie dla mnie po prostu nudny. Nic bardziej mylnego: film wciągnął mnie jak odkurzacz i dzięki niemu zrozumiałam, że „to coś” co zrobiła Tonya Harding nie stało się bez powodu, a ludzie nie są źli tak po prostu.

Requiem dla snu  (Requiem for a Dream) z 2000 roku

dramat

Mało jest filmów jednocześnie tak wstrząsających i tak dobrych. Jeśli ktoś myśli, że obejrzy sobie w tym filmie historie paru narkomanów a potem gdy film się skończy tak po prostu o nim zapomni, to grubo się myli. Bo o tym filmie nie da się już zapomnieć, nie da się wymazać tych scen z pamięci, nie da się już być obojętnym wobec uzależnienia od narkotyków. Ten film jak żaden inny pozostawia na widzu swoje piętno.

Wstyd  (Shame) z 2011 r.

dramat psychologiczny 

Film przedstawia historię mężczyzny uzależnionego od sexu; w roli sexoholika wcielił się bardzo przekonująco Michael Fassbender. I owszem, jak można się spodziewać przy takiej tematyce, w filmie pokazano dużo scen erotycznych ale na pewno nie jest to film płytki ani pusty bo to co przede wszystkim udało się twórcom filmu to zagłębienie się w psychikę głównego bohatera.

Whiplash z 2014 r.

dramat obyczajowy, psychologiczny

Ile jesteśmy w stanie poświęcić dla swojej pasji? Czy są jakieś granice? Jaka jest cena ambicji?  Genialny film o młodym, ambitnym perkusiście i jego sadystycznym nauczycielu muzyki. Te główne postacie są mocne, wyraziste i charyzmatyczne –  dla głównych bohaterów tego filmu czapki z głów – Miles Teller i J.K. Simmons.

Green Book z 2018 r., Ukryte działania (Hidden Figures) z 2016 r., Wożąc panią Daisy (Driving Miss Daisy) z 1989 r.

dramaty biograficzne, dramat

Wymieniłam te filmy jednym tchem nieprzypadkowo bo wszystkie one poruszają ten sam problem: rasizmu i uprzedzeń rasistowskich ale jednocześnie wszystkie te trzy filmy jak na tak poważną tematykę są stosunkowo lekkie i choć to dramaty to nie zabraknie w nich poczucia humoru. Te filmy są warte obejrzenia nie tylko dlatego że są naprawdę dobre ale również dlatego że dwa z nich są filmami biograficznymi: Green Book został oparty na prawdziwej historii przyjaźni dwóch mężczyzn: czarnoskórego i białego a Ukryte działania to historia kariery trzech czarnoskórych kobiet w NASA. Również obsada aktorska w tych trzech filmach jest naprawdę mocna: w Wożąc panią Daisy fenomenalnie zagrali Morgan Freeman i Jessica Tandy , w Green Book Viggo Mortensen i  Mahershala Ali, w Ukrytych działaniach trzy wspaniałe aktorki:  Octavia Spencer, Taraji P. Henson i Janelle Monae a na deser Kevin Costner i Kirsten Dunst. Naprawdę polecam.

Pozwól mi upaść (Lof mer ao falla) z 2018 r.

dramat biograficzny

W filmach pokazano już wiele historii uzależnień od narkotyków ale sądzę że trafiają do nas tylko te które są naprawdę mocne i brutalne w swoim przekazie. Do tej pory widziałam tylko dwa takie filmy, które mi zapadły w pamięć: „Requiem dla snu” i „Candy”. Ale teraz do tej listy dołączył ten właśnie nowy film „Pozwól mi upaść”. Już sam tytuł sugeruje o czym ten film będzie: o tym jak nisko upada człowiek w nałogu narkotykowym. Czy ten film jest mocny? Tak. Czy jest brutalny? Tak. Czy pozostawia na nas swój ślad? Tak. Czy gdybym miała córkę i odkryła że bierze ona narkotyki to czy kazałabym jej obejrzeć ten film? Na pewno. Na końcu filmu dowiadujemy się, że historia w nim pokazana wydarzyła się naprawdę i wtedy już kompletnie odbiera nam mowę.

On the Basis of Sex z 2018 r.

dramat biograficzny

Ten film to historia o kobiecie, która walczyła o równouprawnienie płci i o tworzenie nowego prawa w Stanach Zjednoczonych – przestarzałe prawo należało wreszcie zmienić tak aby dać równe szanse w życiu kobietom i mężczyznom. Główna bohaterka zmierzyła się ze sprawą, która dyskryminowała człowieka ze względu na płeć. To ona spowodowała, że Sądy w Stanach Zjednoczonych dostrzegły, iż problem dyskryminacji nie sprowadza się jedynie do kwestii rasizmu ale także do kwestii płci. W głównej roli fenomenalna Felicity Jones.

Babel z 2006 r.

dramat

Na wstępie zaznaczę że jest to film dla osób cierpliwych gdyż w pierwszej połowie filmu niewiele się dzieje a nabiera on przyśpieszenia dopiero w drugiej połowie. Babel to cztery przejmująco smutne historie: historia chłopców żyjących w ubóstwie na odludziu, historia pary która ucieka na drugi koniec świata żeby ratować swoje rozpadające się małżeństwo, historia starszej kobiety – niani która zostaje postawiona w ekstremalnie trudnej sytuacji oraz historia głuchej nastolatki która próbuje odnaleźć się w świecie swoich „normalnych” rówieśników. I właśnie ta ostatnia historia mnie najbardziej chwyciła za serce: historia dziewczyny samotnej, zagubionej, wyobcowanej która desperacko pragnie bliskości.  W głównych rolach między innymi Brad Pitt i Cate Blanchett.

Arytmia  (Aritmiya) z 2017 r.

dramat

Arytmia to historia o zakrętach życiowych pewnego lekarza w pogotowiu ratunkowym – jego życie prywatne i zawodowe zaczyna walić się w gruzy: żona chce się z nim rozwieść, dla nowego szefa w pracy liczą się tylko liczby a nie indywidualne podejście do pacjenta, a nasz główny bohater trochę za dużo pije i imprezuje. Choć mężczyzna nie jest idealny to naprawdę budzi naszą sympatię. Jeśli ktoś lubi serial „Chirurdzy” to „Arytmia” na pewno przypadnie mu do gustu. Może akcja nie jest tu aż tak porywająca, ale jednak ten dramat przywraca nam wiarę w lekarzy z powołania, takich dla których przede wszystkim liczy się dobro pacjenta.

Erin Brockovich z 2000 r.

dramat biograficzny

Główna bohaterka tytułowa Erin jest… nie będę przebierać w słowach i napiszę wprost: pyskata, wyszczekana, impulsywna, wybuchowa a do tego wyzywająco się ubiera. Ale Erin to również samotna matka z trójką dzieci bez pracy i bez perspektyw na jej znalezienie. I co robi Erin? Siedzi i płacze nad swoim losem? Nie, to nie byłoby w jej stylu. Ona walczy tak długo aż wywalczy sobie pracę w kancelarii prawnej, gdzie bardzo szybko zostaje prawą ręką szefa bo Erin jest też jak się okazuje przy bliższym poznaniu niezwykle pracowita, zaangażowana, inteligentna, dociekliwa, bystra i jest po prostu bardzo empatycznym człowiekiem. Ten film to oparta na faktach historia Erin – kobiety która walczy o odszkodowania dla zwykłych, pokrzywdzonych ludzi, którzy stracili zdrowie na skutek skażenia środowiska w ich mieście przez gigantyczne zakłady przemysłowe. W głównej roli fenomenalna, fantastyczna, rewelacyjna, genialna i po prostu powalająca na kolana Julia Roberts.

Królowa Kier (Dronningen) z 2019 r.

dramat psychologiczny

Główna bohaterka to dojrzała kobieta, prawniczka która na co dzień w sądzie broni praw pokrzywdzonych i z pasją podchodzi do swojego zawodu, kochająca żona i matka dwójki córek, żyjąca w pięknym domu na łonie natury. Wydawać by się mogło że jest spełniona i zadowolona z życia i że niczego jej nie brakuje. Gdy jednak do jej domu sprowadza się nastoletni pasierb czyli syn jej męża to nasza główna bohaterka zaczyna go uwodzić… Z jakim skutkiem? Przekonajcie się sami bo naprawdę warto. Polecam go nie tylko wielbicielom dramatów psychologicznych ale także wszystkim którzy lubią zaskakujące zakończenia, bo na tle innych filmów w tematyce związków starszych kobiet z młodszymi mężczyznami ten dramat duńsko-szwedzki ma naprawdę nietypowe zakończenie.

Daleka północ (North Country) z 2005 r.

dramat

Powiedzieć, że to film o dyskryminowaniu kobiet w środowisku pracy to zdecydowanie za mało. Ten oparty na prawdziwych wydarzeniach dramat to historia o upokarzaniu, poniżaniu, ubliżaniu, obmacywaniu, szykanowaniu, grożeniu a w największym skrócie o molestowaniu seksualnym kobiet w pracy. Akcja filmu dzieje się w kopalni w Stanach Zjednoczonych w stanie Minnesota – na terenie gdzie nie można przebierać w pracy bo jedynym wyborem dla kobiety która chce być samodzielna i niezależna finansowo jest właśnie praca w tej kopalni. Czy samotna walka głównej bohaterki o swoją godność i prawa kobiet w środowisku zdominowanym przez mężczyzn ma jakiekolwiek szanse powodzenia? Obejrzycie a zapewniam, że nie pożałujecie bo naprawdę mało jest aż tak świetnych filmów, a Charlize Theron za rolę w tym filmie po prostu powinna dostać Oscara bo ona nie zagrała kobiety upokorzonej i walczącej o swoje prawa, ona nią po prostu była.

Girl z 2018 r.

dramat psychologiczny

Girl to historia o dziewczynie uwięzionej w ciele chłopaka. Ten wyjątkowy  film porusza trudną tematykę nastolatki która codziennie musi zmierzyć się z własnym ciałem, którego nie akceptuje. A jakby tego było mało jej pasją jest balet, dla którego gotowa jest na wiele wyrzeczeń: zarówno psychicznych jak i fizycznych. Dodajmy do tego nowe środowisko rówieśników w szkole baletowej a wyjdzie nam mieszanka wybuchowa. Warto jednak zaznaczyć, że jest to film dla osób cierpliwych bo fabuła rozwija się w nim bardzo wolna. Mówiąc szczerze ja prawie przez cały film zastanawiałam się: ciekawe czy na końcu filmu zdarzy się coś ciekawego. I zdarzyło. Zdarzyło się coś porażającego i odbierającego mowę. Girl to film trudny i poruszający ale przede wszystkim uświadamiający wszystkim osobom, które urodziły się we właściwym ciele ile przykrości, wstydu i bólu muszą znieść w swoim życiu te osoby, które chciałaby zmienić płeć.

Manchester by the Sea z 2016 r.

dramat psychologiczny

Główny bohater filmu jest małomówny, posępny, wycofany, raczej niemiły i arogancki a do tego szuka zaczepki i wszczyna bójki. I kiedy już go prawie zaszufladkowaliśmy jako zwykłego gbura, mniej więcej w połowie filmu, poznajemy powód jego postawy i zachowania. Ten dramat jest niezwykły, jedyny w swoim rodzaju, poruszający, chwytający za serce a opowiedziana w nim tragedia…  po raz pierwszy recenzując film brak mi słów i cokolwiek bym napisała na temat tej tragedii to wiem, że byłoby to za płytkie i za puste. Wybitne kino i wybitne kreacje aktorskie: Casey Affleck i Michelle Williams.

Pokój (Room) z 2015 r.

dramat psychologiczny

„Pokój” to historia o porwanej i uwięzionej młodej kobiecie. Jej więzienie stanowi jeden pokój, w którym żyje wraz ze swoim małym synkiem. Wyobrażacie sobie jakby to było latami żyć w jednym pokoju bez możliwości wyjścia gdziekolwiek? Ten dramat jest niezwykle smutny, głęboki i trudny ale to przede wszystkim piekielnie dobry film. „Pokój” polecam z całego serca każdemu kto ceni sobie ambitne kino.

Co gryzie Gilberta Grape’a (What’s Eating Gilbert Grape) z 1993 r.

dramat psychologiczny

Małe, nudne miasteczko, w którym niewiele się dzieje i właśnie w tym sennym miejscu obserwujemy życie rodzinne nie do końca przeciętnej rodziny bo rodziny, od której ojciec uciekł, matka jest otyła do tego stopnia, że ledwo się samodzielnie porusza a 18-latek jest chory umysłowo. Fabuła w tym filmie rozwija się bardzo wolno a zatem jest to film wyłącznie dla osób cierpliwych. Co jednak zasługuje na szczególne uznanie w tym dramacie to absolutnie wybitna rola opóźnionego umysłowo chłopaka, w jaką wcielił się Leonardo DiCaprio. Powiem szczerze, że gdy oglądałam ten film pierwszy raz to nie rozpoznałam Leonardo DiCaprio bo tak przekonująco zagrał tę rolę, że byłam pewna, że do tego filmu zaangażowano po prostu chłopaka, który naprawdę jest chory umysłowo. Nie wierzyłam, że zdrowa osoba może tak dobrze zagrać tę rolę. I gdy w końcu do mnie doszło, że ten chory dzieciak to Leonardo DiCaprio to po prostu oniemiałam. Co tu dużo mówić za tę rolę należał mu się Oscar. W główną rolę wcielił się natomiast Johnny Depp.

Życiowe rozterki (The Good Girl) z 2002 r.

dramat psychologiczny

Główna bohaterka jest wyobcowana, samotna i po prostu nieszczęśliwa choć jest zdrowa, ma kochającego męża i stałą pracą. Tłem dla całego filmu jest właśnie jej miejsce pracy – supermarket, w którym monotonne życie toczy się miarowym tempem i w którym jedyną atrakcją okazuje się nowy pracownik. Powrót do domu to  dla naszej głównej bohaterki także pasmo rozczarowań – mąż już dawno stał się dla niej nudnym towarzyszem, przy którym odczuwa jedynie emocjonalną pustkę. A zatem kiedy w pracy pojawia się nowy kolega, który tak jak ona nienawidzi wszystkiego i wszystkich, rozczarowanego życiem równie mocno jak ona sama to zapewne nikogo to nie zdziwi, że wdaje się z nim w płomienny romans. I żyli długo i szczęśliwie? Przekonajcie się sami. Naprawdę warto. W głównych rolach Jennifer Aniston i Jake Gyllenhaal.

Miasto gniewu (Crash) z 2004 r.

dramat

Miasto gniewu to film naszpikowany do granic możliwości problematyką uprzedzeń rasistowskich i etnicznych przy czym nie podano nam tej tematyki ani w sposób lekki ani łatwo przyswajalny (jak np. w filmie Ukryte działania czy Green Book) a wręcz przeciwnie bo oglądając ten film mamy wrażenie że wylano nam na głowę całe wiadro pomyj albo wymierzono nam serie liści na twarz. Ten film szokuje, boli i uderza w nasze najczulsze miejsca ale co najważniejsze w dramatach: Miasto gniewu nie pozostawi nikogo obojętnym. W głównych rolach m. in. Sandra Bullock i Matt Dillon.

American Honey z 2016 r.

dramat obyczajowy, melodramat

Główna bohaterka dołącza do grupy nastolatków, którzy podróżują po Ameryce i utrzymują się z obwoźnej sprzedaży czasopism. Może fabuła nie brzmi specjalnie zachęcająco ale ja American Honey obejrzałam z łezką w oku bo przez te niecałe 3 godziny trwania filmu przeleciały mi przed oczami wszystkie szalone rzeczy, jakie zrobiłam w czasach młodości (czyli mniej więcej 15 lat temu a mam lat 35). Wprawdzie nie musiałam w tym okresie samodzielnie się utrzymywać ale czy przeżyłam zajebiście fajne i szalone imprezy? Tak. Czy robiłam rzeczy głupie i niebezpieczne, których dzisiaj w życiu bym nie zrobiła? Tak. Czy beznadziejnie się zakochałam w słodkim draniu? Tak (i to nie raz). I właśnie o tym jest ten film – o szaleństwach młodości. W głównych rolach doskonale sprawdzili się Sasha Lane i Shia LaBeouf.

Przyjaciele z kasą (Friends with Money) z 2006 r.

dramat psychologiczny

Tytuł filmu jest bardzo mylący bo zdawać by się mogło że to film głównie o pieniądzach. Gdy tymczasem są one tylko tłem dla głównych tematów czyli: rozpadających się związków, frustracji, osamotnienia czy odrzucenia. Ten dramat stara się odpowiedzieć na bardzo życiowe pytania jak na przykład: czy swojemu partnerowi można mówić że przytył lub że czuć od niego brzydki zapach z ust? Zdawać by się mogło że to dość błahe sprawy ale sądzę że niejeden związek przez takie właśnie „pierdoły” się rozpadł. W jednej z głównych ról jak zwykle fantastyczna Jennifer Aniston.

Wielki błękit (Le grand bleu) z 1988 r.

dramat

Na ile minut człowiek może wstrzymać oddech i jak głęboko jest w stanie zanurkować bez tlenu?  Wielki błękit opowiada o rywalizacji właśnie w takiej dyscyplinie sportowej, ale ten film to dużo więcej niż sport. To historia o przekraczaniu własnych granic, o rozdzierającym bólu po utracie bliskich, o miłości do zwierząt i o tym, że czasem gdy się kogoś kocha trzeba pozwolić mu odejść. Dla mnie to jednak przede wszystkim film o samotności a mówiąc dokładniej o tym jak bardzo można czuć się samotnym wśród ludzi. 

Narodziny gwiazdy (A Star Is Born) z 2018 r.

dramat obyczajowy, psychologiczny

Jak sam tytuł mówi ten film to historia wschodzącej gwiazdy muzyki, która choć nie jest klasyczną pięknością to jednak zdobywa sławę i uznanie z pomocą zakochanego w niej, doświadczonego muzyka, który jako pierwszy poznał się na jej talencie. W głównych rolach Bradley Cooper i Lady Gaga, którzy zagrali w tym filmie parę niezwykle uzdolnionych muzyków i po prostu przesympatycznych ludzi, których z każdą sceną lubimy coraz bardziej. I pewnie ta historia poza ciekawymi kawałkami muzycznymi byłaby wręcz banalna, słodka i nudna gdyby nie jej zakończenie, które po prostu powala na kolana. Bo końcówka tego filmu to duża lekcja pokory dla każdego z nas: to pokazanie nam jak wielką siłę ma upokorzenie człowieka, jak łatwo można go złamać psychicznie, jak szybko można w dzisiejszych czasach zabrać człowiekowi całą jego godność i jak temu człowiekowi po tym wszystkim ciężko jest się podnieść i ponownie uwierzyć w siebie.

Zapaśnik (The Wrestler) z 2008 r.

dramat obyczajowy, psychologiczny

Czy znacie te amerykańskie zapasy na ringu gdzie ludzie są często śmiesznie przebrani a ich walka wygląda tak jakby chcieli przeciwnika zabić? Tak to właśnie wrestling a ten film to historia podstarzałego wrestlera, który ze względu na stan swojego zdrowia powinien natychmiast zaprzestać tego sportu. W tym momencie zapytacie pewnie to co jest takiego ciekawego w tej historii? Odpowiem tak: jeśli w swoim życiu choć raz mieliście lub macie jakąś pasję, jeśli znaleźliście w życiu coś co Was określa, z czym się utożsamiacie to ta historia mogłaby też być Waszą historią. Wyobraźcie sobie że macie tylko jedną dziedzinę, w której naprawdę jesteście dobrzy a w pozostałych aspektach życia pomimo że bardzo się staracie to jednak ponosicie nieustające porażki a teraz wyobraźcie sobie że macie zrezygnować z tej jedynej pasji, w której jesteście dobrzy… Zrezygnowalibyście?… Mickey Rourke i Marisa Tomei zagrali w tym filmie tak przekonująco, że ja nie miałam wrażenia, że oglądam aktorów tylko prawdziwych ludzi w prawdziwym życiu, których po prostu podglądam.

Oskarżeni (The Accused) z 1988 r.

dramat 

Jodie Foster w roli ofiary zbiorowego gwałtu dochodzącej sprawiedliwości na drodze sądowej. Ten film pokazuje, że to co kobieta musi przejść po gwałcie próbując udowodnić, że faktycznie doszło do popełnienia przestępstwa, jest równie bolesne i okrutne co sam gwałt. Jeśli czyta to kobieta to nic więcej tłumaczyć nie muszę ale jeśli czyta to mężczyzna to powiem tak: jestem kobietą i gdyby ktoś kazał mi wybierać – albo zostanę dziesięć razy brutalnie pobita albo raz zgwałcona to wybrałabym to pierwsze i sądzę, że tak samo wybrałaby większość kobiet. Tym właśnie dla kobiety jest gwałt.

Cast Away – poza światem (Cast Away) z 2000 r.

dramat psychologiczny

Katastrofa lotnicza nad oceanem. Przeżył tylko jeden człowiek. Znalazł schronienie na wyspie. Jest jednak na niej sam jak palec bo wyspa okazuje się być bezludna. Jego jedynym przyjacielem zostaje piłka. Tak  – piłka – to nie pomyłka. A Wy z kim byście się zaprzyjaźnili na bezludnej wyspie? W głównej roli jak zwykle fenomenalnie sprawdził się Tom Hanks.

Zawieście czerwone latarnie (Da hong deng long gao gao gua) z 1991 r.

dramat, kostiumowy  

19-letnia dziewczyna zmuszona przez sytuację życiową porzuca studia i wychodzi za mąż za bogacza zostając jego czwartą żoną. Warto dodać że pozostałe trzy żony żyją a nasza bohaterka zamieszkuje wraz z nimi, mężem i służbą we wspólnej posiadłości w czasach kiedy kobieta była własnością męża. Zazdrość, zawiść, intrygi, gierki, knucie, manipulacje, układy i zmowy – tego wszystkiego przy czterech żonach na pewno nie zabraknie. Pytanie tylko czy nasza bohaterka odnajdzie się w tej nowej rzeczywistości. Końcówka filmu to pod kątem psychologicznym prawdziwy nokaut.   

Nowy początek (Arrival) z 2016 r.

dramat science-fiction, psychologiczny  

Nie jestem zagorzałą fanką filmów o kosmitach ale ten film ku mojemu własnemu zaskoczeniu zrobił na mnie spore wrażenie. Zapewne dlatego, że „Nowy początek” jest moim zdaniem bardziej filmem psychologicznym niż filmem science-fiction. Owszem w filmie pojawiają się obcy, którzy nie wyglądają zbyt przyjaźnie, ale są oni tylko narzędziem i pretekstem aby zagłębić się w ludzką psychikę i spróbować odpowiedzieć na wydawać by się mogło proste pytania jak na przykład: Czy gdybyśmy znali przyszłość to bylibyśmy przez to szczęśliwsi?   

Truman Show (The Truman Show) z 1998 r.

dramat, komedia  

Jim Carrey zagrał w wielu głupkowatych komediach ale ten film to zupełnie inna liga. Wyobrażaliście sobie kiedyś jakby to było nagle odkryć, że świat w którym żyjecie to jeden wielki reality show, w którym to Wy jesteście głównym bohaterem? Jakby to było odkryć, że Waszym życiem steruje inny człowiek, który decyduje za Was kogo w życiu spotkacie, czego doświadczycie, z kim się zaprzyjaźnicie, kogo pokochacie czy jaką pracę będziecie wykonywać? Jakby to było odkryć, że jest się tylko marionetką w przedstawieniu pt. „życie”? I choć wydawać by się mogło, że to dalekie i niewiarygodne, to zastanówmy się chwilę… przecież żyjemy teraz w takich czasach, że to wcale nie jest dalekie ani wcale nie jest niewiarygodne…  

Nietykalni (Intouchables) z 2011 r.

dramat biograficzny, komedia  

Film oparto na prawdziwej historii przyjaźni sparaliżowanego bogacza z biednym chłopakiem bez perspektyw. Jeśli jednak ktoś oczekuje rzewnego filmu o schorowanym człowieku to na pewno będzie zaskoczony bo mamy tu bardziej komedię niż dramat. Dla mnie to jednak przede wszystkim chwytająca ze serce opowieść o bardzo deficytowym towarze w dzisiejszych czasach – o przyjaźni. I choć zdawać by się mogło, że głównych bohaterów filmu zdecydowanie więcej dzieli niż łączy to jednak przyjaźń między nimi pokazuje, że jeśli ludzie się po prostu lubią to nie ma znaczenia różnica wieku, stan zdrowia, status społeczny ani nawet to czy mają wspólne zainteresowania. Jeśli szukacie filmu który przywróci Wam wiarę w człowieka to lepiej trafić nie mogliście – Nietykalni są najlepszym wyborem. Piękny film z piękną muzyką filmową.

Bogowie z 2014 r.

dramat biograficzny  

Bogowie to biografia Zbigniewa Religii – kardiochirurga, który nie tylko był polskim pionierem w dziedzinie przeszczepiania serca ale przede wszystkim był lekarzem, który do swojego zawodu podchodził z niezwykłą pasją, zaangażowaniem i oddaniem. To historia lekarza z powołania i człowieka o mocnej, charyzmatycznej osobowości. Ta biografia to po prostu gotowy scenariusz filmowy. W głównej roli fantastyczny Tomasz Kot.

Grawitacja (Gravity) z 2013 r.

dramat, science fiction

Spośród wszystkich filmów z gatunku science fiction, jakie widziałam w życiu, Grawitacja jest moim zdaniem najbardziej realnym i najbardziej głębokim pod kątem psychologicznym filmem. Dopiero oglądając ten film zdałam sobie sprawę, że w kosmosie człowiek może być nie tylko bardzo przerażony ale także strasznie samotny a walka z tym strachem i z tą samotnością może być najcięższą, jaką stoczy w swoim życiu.  Grawitacja jest tak niesamowicie nakręcona, że oglądając ją czułam się tak jakbym ja sama tam była… tam w górze w kosmosie… W głównych rolach niesamowici Sandra Bullock i George Clooney.

W chmurach (Up in the air) z 2009 r.

dramat obyczajowy  

George Clooney jako mężczyzna bez zobowiązań – bez żony i bez dzieci, za to z przygodnymi kochankami bo ciągle jest w podróży. Jakby tego było mało to ten główny bohater ma bardzo niesympatyczną pracę polegającą na zwalnianiu ludzi z pracy. Tak właśnie, firmy wynajmują go, aby zwalniał z pracy pracowników tych firm. I o dziwo ten zdawać by się mogło niesympatyczny człowiek budzi naszą sympatię i chce się go oglądać. Jak to możliwe? Musicie obejrzeć żeby zrozumieć.

Plac Zbawiciela z 2006 r.

dramat obyczajowy  

Jeśli kiedykolwiek będę miała córkę i usłyszę od niej „Mamo, ja nie chcę iść do pracy, nie będę pracować, chcę, żeby mój mąż mnie utrzymywał” to każę jej obejrzeć ten film. Nie będę ukrywać, że to niezwykle ciężki i smutny dramat ale jednocześnie to bardzo życiowy i bardzo pouczający film dla każdej kobiety. Plac Zbawiciela nie jest rozrywką tylko cenną i brutalną lekcją o życiu.

Wszystko gra (Match Point) z 2005 r.

dramat, kryminał  

Film porusza temat stary jak świat a jednak zawsze aktualny: czy pieniądze są w życiu najważniejsze i ile można poświęcić żeby je zdobyć? Albo ile można poświęcić żeby ich nie stracić? Gdzie są granice ludzkiej pazerności? A co z miłością? Z rodziną? Z prawdziwą namiętnością i pożądaniem w życiu? Jeżeli jest to dla Was temat oklepany i nudny to omijajcie ten film szerokim łukiem ale jeśli podobnie jak ja macie ciągły niedosyt dobrych filmów w tej tematyce albo po prostu chcecie zobaczyć dobry film nieważne o czym to gorąco polecam. 

Siedem dusz (Seven Pounds) z 2008 r.

dramat   

Na wstępie zaznaczę, że jest to film dla osób cierpliwych bo przez zdecydowaną większość filmu nie do końca wiadomo o co w nim chodzi. Mężczyzna podając się za urzędnika podatkowego stara się sprawdzić czy osoby z jego listy są dobrymi ludźmi zasługującymi na to aby im pomóc. Po co to sprawdza i skąd ma tę listę? Tego dowiadujemy się dopiero na samym końcu filmu ale zapewniam, że warto było czekać. Bardzo smutny i zarazem bardzo piękny film. W głównych rolach Will Smith i Rosario Dawson.

Mój przyjaciel Hachiko (Hachi: A Dog’s Tale) z 2009 r.

dramat oparty na faktach                                    

Film o miłości i tęsknocie psa do człowieka. To naprawdę piękna, chwytająca za serce, wzruszająca, przejmująca, niesamowita i co najważniejsze oparta na faktach historia. To prawdziwy wyciskacz łez bo na żadnym filmie nie płakałam tak jak na tym, nawet na filmach o wojnie nie zalewałam się takimi łzami. Owszem kocham psiaki ale jestem przekonana że ten film wzruszy nawet osoby które nie są specjalnymi miłośnikami zwierząt. Dodatkowym bonusem jest idealnie dopasowana do filmu świetna muzyka filmowa.

Wszystko w porządku (The Kids Are All Right) z 2010 r.

dramat obyczajowy, komedia  

Historia rodziny, w której dwie dojrzałe kobiety – w tych rolach znakomite Annette Bening i Julianne Moore – tworzą parę homoseksualną z wieloletnim stażem i z dwójką swoich nastoletnich dzieci. I zapewne nie byłoby w tej historii nic specjalnie ciekawego do oglądania gdyby nie fakt, że dzieci nawiązały kontakt ze swoim biologicznym ojcem – dawcą spermy. Co ciekawe sytuacja jeszcze bardziej się komplikuje, gdy ten mężczyzna okazuje się być całkiem fajny, sympatyczny i naprawdę zainteresowany bliższym poznaniem swojego potomstwa. Film ma ciekawą i bardzo wciągającą fabułę więc zdecydowanie polecam go każdemu kto ceni sobie filmy, w których „dużo się dzieje”. 

Ray (Ray) z 2004 r.

dramat biograficzny

Film przedstawia biografię wybitnego artysty Raya Charlesa i można by go streścić w ten sposób: Sex, drugs and rock and roll (choć oczywiście Ray Charles to muzyk przede wszystkim jazzowy i bluesowy).  Byłoby to jednak zbyt duże uproszczenie ze względu na to, że Ray Charles prawie przez całe życie był niewidomy. To absolutnie zachwycający i wzruszający film o pasji, charyźmie, wytrwałości, sile i walce z przeciwnościami losu z genialną kreacją aktorską Jamie Foxx. Przyznaję jednak, że jeśli ktoś nie jest fanem muzyki Raya Charlesa a chce po prostu zobaczyć kawał dobrego kina to musi się nastawić na odrobinę cierpliwości bo fabuła rozwija się w filmie  dość wolno i film ten jest stosunkowo długi, ale uważam, że naprawdę warto poświęcić mu czas, bo niewiele jest tak niesamowitych biografii.

Frida (Frida) z 2002 r.

dramat biograficzny  

Absolutnie fenomenalna Salma Hayek w roli meksykańskiej malarki  Fridy Kahlo. Biografię tej kobiety można by rozdzielić na kilka osób i zapewniam że żadna z nich by się w życiu nie nudziła. Życie Fridy Kahlo to gotowy  scenariusz filmowy. Powiem więcej – gdyby ta historia nie wydarzyła się naprawdę to zapewne nikt nie odważyłby się jej wymyślić w obawie o brak wiarygodności przy tylu niesamowitych wątkach. Takie biografie aż się proszą o to, aby ktoś miał odwagę przelać je na ekran. Twórcy filmu naprawdę się spisali i powstał kawał dobrego kina.

Lektor (The Reader) z 2008 roku

dramat, melodramat

Lektor to film złożony, bo z jednej strony mamy w nim romans a z drugiej strony mamy w nim rozliczenie ze zbrodniami wojennymi. Ten film próbuje odpowiedzieć na jedno zasadnicze pytanie: Czy dobro ukochanej osoby należy przedłożyć nad szeroko rozumianą sprawiedliwość społeczną? A jak już dokonamy wyboru to czy nie pożałujemy kiedyś swojej decyzji? Tematyka niewątpliwie trudna i bolesna, ale z takimi aktorami jak Kate Winslet i Ralph Fiennes  po prostu musiało się udać – powstał naprawdę dobry i głęboki film o dużej sile rażenia.

I tak cię kocham (The Big Sick) z 2017 r.

dramat obyczajowy, melodramat, komedia 

Główny bohater to pochodzący z Pakistanu młody mężczyzna próbujący swoich sił jako komik w amerykańskim show biznesie i to z całkiem niezłym skutkiem tym bardziej, że umie się śmiać z własnego pochodzenia. Jego rodzice to przywiązani do pakistańskiej tradycji starsi ludzie, którzy nie wyobrażają sobie, żeby ich syn poślubił kogoś spoza ich kręgu kulturowego. Kiedy zatem nasz główny bohater zakochuje się w Amerykance, która nie ma nic wspólnego z jego pakistańskimi korzeniami sprawy mocno się komplikują. Mamy tu złamane serca, mamy tu pokazane problemy, z jakimi muszą zmagać się emigranci i mamy tu dużo ironicznego poczucia humoru. Gorąco polecam ten film każdemu kto ceni sobie inteligentne kino i dobre, wyszukane żarty, które nie są ani sprośne ani obleśne tylko takie naprawdę na poziomie. Jeśli o jakimś filmie można powiedzieć, że ma klasę, to właśnie o tym filmie.

American beauty  (American beauty) z 1999 r.

dramat psychologiczny

Ten film stanowi najlepsze lustro, w jakim my ludzie  możemy się przejrzeć. American beauty jak żaden inny film obnaża świat, w jakim żyjemy – świat pełen pozorów, życia na pokaz i cynizmu. Na szczęście zdarzają się wśród nas jednostki, które na dłuższą metę nie umieją się odnaleźć w tym domku z kart, które nie są w stanie ciągle udawać. I właśnie o tym jest ten film – o próbach mówienia „nie” temu fikcyjnemu światu. Biorąc pod uwagę głęboką i trudną tematykę filmu miał prawo powstać rzewny dramat o tym jacy my ludzie jesteśmy puści i beznadziejni a tymczasem powstało lekkie jak piórko arcydzieło z zachwycającymi kreacjami aktorskimi – Kevin Spacey i Annette Bening – to arcydzieło to po prostu American beauty.   

Niepokorna (Mouth to mouth) z 2005 r.

dramat  obyczajowy, psychologiczny

Jeśli kiedykolwiek będę miała dziecko wykazujące tendencję do wejścia do jakiejś sekty zdecydowanie każe mu obejrzeć ten film ku przestrodze. Mocne, dramatyczne kino z świetną kreacją aktorską Ellen Page, która wciela się w rolę zbuntowanej nastolatki. To film który chwyta za gardło i potem długo nie chce puścić – naprawdę robi wrażenie.

Czas zabijania (A Time to Kill) z 1996 roku

dramat psychologiczny, kryminał

Ojciec brutalnie zgwałconej dziewczynki zabija sprawców tej okrutnej zbrodni. I chciałoby się dodać na koniec „na szczęście udało mu się dorwać tych zwyrodnialców” lub „na szczęście spotkała ich zasłużona kara” albo „na szczęście te gnidy zostały zabite”. Ale to niestety wcale nie koniec bo  zgwałcona dziewczynka jest czarnoskóra, jej ojciec także jest czarnoskóry, zabici gwałciciele byli biali a proces ojca dziewczynki o zabójstwo tych gwałcicieli odbywa się przed ławą  przysięgłych, na której zasiadają wyłącznie biali ludzie. I jakoś ciężko uwierzyć, że ten proces będzie sprawiedliwy właśnie ze względu na kwestie rasowe… Jedyną szansą dla ojca dziewczynki jest jego biały adwokat… Koniec tego filmu po prostu powala na kolana a w głównych rolach fenomenalnie sprawdzili się Matthew McConaughey, Sandra Bullock i Samuel L. Jackson.

Dziewczyna z portetu (The Danish Girl) z 2015 r.

dramat biograficzny, kostiumowy

Historia żonatego mężczyzny, który odkrywa, że upodabnianie się do kobiety i wcielanie się w rolę kobiety dają mu pełnię szczęścia. Stopniowo jego męska tożsamość zanika a on czuje się dobrze już tylko jako kobieta. Dodajmy do tego, że ten mężczyzna  żyje w czasach kiedy pojęcia „mężczyzna w ciele kobiety” czy „kobieta w ciele mężczyzny” były całkowicie tabu a pionierskie operacje zmiany płci należały do wyjątkowo ryzykownych.  Z tą niełatwą tematyką absolutnie genialnie poradziła sobie obsada aktorska: Eddie Redmayne i Alicia Vikander jako żona głównego bohatera.

Sala samobójców z 2011 r.

dramat psychologiczny

W dzisiejszych czasach nastolatki naprawdę nie mają lekko – cokolwiek zrobią to za chwilę może się to znaleźć w internecie i będzie o tym wiedziało całe ich otoczenie. Szanse że coś pozostanie niezauważone są w zasadzie zerowe, nie mają żadnej taryfy ulgowej bo internet jest bezlitosny i właśnie o tym jest ten film – o tym, że teraz dla młodych ludzi internet jest wyrocznią – jednym dodaje skrzydeł, dla drugich jest gilotyną a dla innych to po prostu jedyna ucieczka od szarej, smutnej rzeczywistości. Ja miałam to szczęście, że byłam nastolatką w czasach kiedy dzień bez internetu był czymś normalnym a telefony komórkowe dopiero zaczynały być popularne i za żadne pieniądze nie zamieniłabym mojej młodości na tą młodość, którą ma współczesna młodzież – czyli na młodość bez prawa do błędu. W głównych rolach fantastyczni: Jakub Gierszał, Agata Kulesza i Krzysztof Pieczyński.

Teoria wszystkiego (The Theory of Everything) z 2014 r.

dramat biograficzny

Wzruszająca historia znanego naukowca Stephena Hawkinga potwierdzająca, że to życie pisze najlepsze scenariusze. W filmie możemy poznać nie tylko zawodowe osiągnięcia zmagającego się z ciężką chorobą naukowca ale przede wszystkim jego życie prywatne. Ta niesamowita biografia zasługiwała na równie niesamowite role aktorskie i na szczęście aktorzy nie zawiedli: absolutnie genialni Eddie Redmayne i Felicity Jones.

Forrest Gump  (Forrest Gump) z 1994 roku

dramat, komedia

Historia życia poczciwego i prostolinijnego Forresta Gumpa jednocześnie wzrusza, bawi a przede wszystkim chwyta ze serce. Ten film doskonale pokazuje, że dobroć nie musi iść w parze z intelektem. Niesamowity Tom Hanks  jako tytułowy Forrest Gump rozłożył mnie na łopatki – nie wyobrażam sobie aby jakikolwiek inny aktor mógł wcielić się w główną rolę. To piękny film z pięknymi kreacjami aktorskimi  i o pięknych wartościach: miłości, przyjaźni i po prostu o tym, że niezależnie od czasów w jakich żyjemy bycie dobrym człowiekiem jest bezcenne.  

Piękny umysł  (A Beautiful Mind) z 2001 roku

dramat biograficzny

Film opowiada niesamowitą biografię wybitnego matematyka Johna Nasha. I mówiąc brutalnie szczerze to jest ona niesamowita głównie za sprawą jego choroby… W każdym razie powstał naprawdę rewelacyjny, zachwycający, zaskakujący i chwytający za serce film z wybitnymi kreacjami aktorskimi Russella Crowe, Jennifer Connelly i Eda Harris.

Skazani na Shawshank  (The Shawshank Redemption) z 1994 roku

dramat 

Gdyby ktoś mi się spytał: Ze wszystkich filmów jakie widziałaś w życiu który z nich najbardziej opowiada o sile woli człowieka i jego godności? Odpowiedziałabym bez wahania: Skazani na Shawshank. I jakiekolwiek dalsze opisywanie tego filmu nie ma sensu bo trzeba to po prostu zobaczyć na własne oczy. W głównych rolach genialni Tim Robbins i Morgan Freeman.  

Wielkie oczy  (Big eyes) z 2014 roku

dramat biograficzny

To kolejny fenomenalny film, który udowadnia, że to życie pisze najlepsze scenariusze. Oparta na faktach historia utalentowanej malarki, która pozwoliła aby świat myślał, że twórcą namalowanych przez nią obrazów jest jej mąż. Czy mogło wyjść z tego coś dobrego?… Odpowiedź znajdziecie w tym filmie. W głównej roli jak zwykle genialna Amy Adams.

Sam  (I Am Sam) z 2001 r.

dramat obyczajowy, psychologiczny 

„Sam” to film dla każdego kto boi się, że jest albo dopiero będzie beznadziejnym rodzicem. Ja nie mam dziecka i mam właśnie w sobie ten strach, że nie będę dobrą matką bo … (i tu mogę wymieniać bez końca: niezorganizowana, za mało odpowiedzialna itp. itd.). Ale na szczęście ten film uzmysłowił mi, że nie muszę być matką roku, że nie muszę być idealna, że wcale nie trzeba być specjalnie mądrym, inteligentnym ani zorganizowanym życiowo człowiekiem żeby być dobrym rodzicem, że jeśli kochasz i zwyczajnie się starasz jak możesz dla tego dziecka to też jest OK, że to też wystarczy. „Sam” to historia mężczyzny opóźnionego w rozwoju z umysłem siedmiolatka, który walczy w sądzie z opieką społeczną o prawo do opiekowania się swoją córką. Sądzę, że najlepszą rekomendacją tego filmu będą takie słowa: Jeśli macie czasem wrażenie, że zapomnieliście co się tak naprawdę w życiu liczy, że tak bardzo pędzicie przez życie, że już sami nie wiecie po co, to ten film Wam przypomni. Przypomni Wam co jest w życiu najważniejsze.  W głównych rolach powalający na kolana: Sean Penn, Michelle Pfeiffer i Dakota Fanning.

McImperium (The Founder) z 2016 r.

dramat biograficzny  

Historia ludzi stojących za sukcesem sieci restauracji McDonald, pokazująca, że pomysł na biznes to jedno a  wcielenie go w życie to zupełnie inna bajka. Film na pewno będzie cenną lekcją dla wszystkich, którzy marzą o własnym biznesie. A nawet jeśli ktoś o nim nie marzy to i tak nudzić się nie będzie bo fabuła jest niezwykle wciągająca i zaskakująca.

Zachować twarz (Saving face) z 2004 r.

dramat obyczajowy, melodramat, komedia  

Niezamężna kobieta, która ma prawie pięćdziesiąt lat i jest w ciąży, nie chce nikomu wyjawić kto jest ojcem jej nienarodzonego dziecka. Wyrzucona z domu przez własnych rodziców wprowadza się do mieszkania swojej dorosłej już córki. Akurat w tym czasie córka zakochuje się w innej kobiecie. Dodajmy do tego, że obie bohaterki należą do chińskiej, zamkniętej społeczności, w której ciąża niezamężnej kobiety lub miłość homoseksualna stanowią całkowite tabu i są powodem do wstydu. Matka i jej córka podejmują desperackie próby zawalczenia o własne szczęście.

Kształt wody (The Shape of Water) z 2017 r.

dramat, science-fiction

Pewnego dnia do wojskowych zakładów zostaje przywiezione w zbiorniku wodnym tajemnicze stworzenie. Głównej bohaterce filmu, która pracuje w tych zakładach jako sprzątaczka, stopniowo udaje się zdobyć zaufanie i sympatię tej nowej istoty. Film ten pokazuje dwa oblicza ludzi: z jednej strony dobroć i chęć pomocy a z drugiej strony okrucieństwo i kompletny brak empatii. Dla mnie miarą dobrego filmu jest to czy potrafi on wydobyć ze mnie jakiekolwiek emocje i dlatego Kształt wody uważam za absolutnie doskonały bo na samo wspomnienie tego filmu moje oczy napełniają się łzami.  

Frankenstein (Frankenstein) z 1994 r.

dramat, science-fiction

Chyba każdy z nas wie o czym jest film Frankenstein albo przynajmniej wydaje się nam, że wiemy: o tym, że jakiś człowiek stworzył jakiegoś potwora a potem ten potwór straszył ludzi. Czy aby na pewno? Frankenstein to baśń dla dorosłych ale baśń niezwykle głęboka, poruszająca i pouczająca, o tym, że ludzie nie umieją pogodzić się ze śmiercią najbliższych, o tym że człowiek ponosi odpowiedzialność za życie które stworzył, o samotności, o wyobcowaniu i o potrzebie bycia kochanym i akceptowanym. Dodajmy do tego niesamowite kreacje aktorskie i powstał kawał wybitnie dobrego kina:  Robert De Niro, Kenneth Branagh i Helena Bonham Carter.

Blue Jasmine  (Blue Jasmine) z 2013 r.

dramat psychologiczny

W tym filmie Cate Blanchett występująca w głównej roli przeszła samą siebie i po prostu rozłożyła mnie na łopatki. Grana przez nią kobieta łączy w sobie cechy zdawać by się mogło nie do pogodzenia a jednak jest ona jednocześnie: kulturalna, miła, uprzejma, z klasą, elegancka, stonowana, wyniosła, wkurzająca, nerwowa, przemądrzała, mściwa, impulsywna a przede wszystkim jest skupioną na sobie egoistką z wielkim ego. Co ciekawe u widza budzi mieszane uczucia: z jednej strony nie wzbudza naszej sympatii ale z drugiej strony (i to jest największy fenomen tego filmu) jest nam głównej bohaterki po prostu po ludzku żal. Naprawdę warto obejrzeć chociażby po to aby zobaczyć złożoność ludzkiej natury.

Za wszelką cenę  (Million Dollar Baby ) z 2004 r.

 dramat 

Młoda kobieta – fenomenalna Hilary Swank – stara się osiągnąć sukces w boksie z pomocą swojego małomównego i powściągliwego trenera    Clint Eastwood – oraz doświadczonego pomocnika – Morgana Freemana. Obsada aktorska to najlepsza rekomendacja dla tego filmu, jeśli jednak dla kogoś byłaby niewystarczająca to dodam tylko od siebie, że naprawdę mało jest tak dobrych, głębokich i wzruszających filmów o spełnianiu marzeń, przyjaźni i miłości. Po tym filmie słowo „miłość” nabiera nowego wymiaru. 

Służąca (Ah-ga-ssi) z 2016 roku

thriller psychologiczny, dramat

Gdybym miała wymienić dziesięć najlepszych filmów, jakie widziałam w swoim życiu, ten film zdecydowanie by się znalazł wśród nich. Historia opowiedziana w tym filmie jest tak genialna, że broni się sama choć zaczyna się niewinnie: oszust próbuje rozkochać w sobie bogatą kobietę z pomocą jej służącej. Dalej fabuła tak niesamowicie się rozwija, że przepraszam za wyrażenie, ale po prostu niemal gały wyszły mi z orbit a szczękę zbierałam z ziemi. Dodam tylko, że świetna gra aktorska i azjatyckie klimaty powodują, że film ten jest wyjątkowo zmysłowy i choć chwilami mroczny to jednocześnie subtelny i lekki. Absolutnie powalający, zachwycający i niepowtarzalny.

Uśpieni  (Sleepers) z 1996 r.

dramat psychologiczny, kryminał 

Czy po każdej tragedii człowiek może się podnieść? Czy jak się doznało skrajnego okrucieństwa od drugiego człowieka to można jeszcze zaufać ludziom? Czy niektórzy ludzie są tak źli, że jedyne na co zasługują to śmierć? Ten wyjątkowo mocny film to właśnie próba odpowiedzi na te trudne pytania. W głównych rolach m.in. Robert De Niro, Dustin Hoffman, Kevin Bacon i Brad Pitt.

Droga do szczęścia (Revolutionary Road) z 2008 r.

dramat obyczajowy, psychologiczny

Leonardo diCaprio i Kate Winslet jako młode małżeństwo żyjące na przedmieściach. Kochają się nawzajem, są zdrowi i generalnie nie mają żadnych poważnych problemów na głowie. Sielanka? A jednak nie są szczęśliwi… Film o niespełnionych ambicjach i marzeniach które mogą przysłonić wszystko.

Klub szczęścia  (The Joy Luck Club) z 1993 r.

dramat obyczajowy, psychologiczny

Tytuł tego filmu może być mylący bo nie jest to film wesoły tylko dający do myślenia. W filmie przedstawiono historie czterech młodych kobiet żyjących w Ameryce oraz ich matek, które swoją młodość spędziły w Chinach. Jak można się domyślać życie w Chinach delikatnie mówiąc nie należało do łatwych ale wbrew pozorom życie w Ameryce też wcale nie jest usłane różami. Film przedstawia wiele aktualnych problemów, z którymi stykamy się niezależnie od warunków, w których żyjemy: chęć usatysfakcjonowania rodziców i lęk przed ich rozczarowaniem, związki kobiety i mężczyzny, w których nie ma szacunku ani czułości czy też kobiety, które w związkach zatraciły własną tożsamość. Jeśli szukacie filmu, który na długo pozostanie Wam w głowie to zdecydowanie polecam Klub szczęścia.

Czarny łabędź (Black swan) z 2010 r.

dramat psychologiczny

Historia młodej baletnicy – w tej roli genialna Natalie Portman – która jest ambitną perfekcjonistką niecofającą się nawet przed charyzmatycznym i bezwstydnym nauczycielem tańca. Pasja, ciężka praca, ambicja, spełnianie marzeń, przesuwanie własnych granic i dążenie do perfekcji – czy to zawsze gotowy przepis na sukces? Niewątpliwie odpowiedzi należy szukać w tym filmie.

Małe dzieci (Little children) z 2006 r.

dramat obyczajowy, psychologiczny

Film opowiada historie ludzi tkwiących w niesatysfakcjonujących związkach i próbujących coś zmienić w swoim życiu. Daje też do myślenia czy przyjaźń damsko-męska bez podtekstów seksualnych jest w ogóle możliwa. Dodajmy do tego jak zwykle rewelacyjną Kate Winslet i powstaje naprawdę kawał dobrego kina.

Granice miłości  (The Burning Plain) z 2008 r.

dramat 

W filmie śledzimy jednocześnie kilka historii, a każda z tych historii ma swój własny wąteki i własnych bohaterów, których na pierwszy rzut oka nic nie łączy, ale jak to bywa w tego typu filmach także tutaj na końcu filmu te pozornie niepasujące do siebie historie układają się w jedną, spójną i logiczną całość. Film ten porusza przede wszystkim jeden motyw – umiejętność wybaczania sobie największych błędów, przyznawania się do tych błędów i umiejętność dawania sobie w życiu nowej szansy, nawet jeśli wydaje nam się, że na nią nie zasługujemy. Wspaniałe kreacje aktorskie to dodatkowy bonus tego filmu: Charlize Theron, Kim Basinger i Jennifer Lawrence.

Trzy billboardy za Ebbing, Missouri  (Three Billboards Outside Ebbing, Missouri) z 2017 roku

dramat psychologiczny

To film przede wszystkim o cierpieniu matki, której zamordowano córkę. Matki, która w akcie desperacji, wynajmuje trzy tablice reklamowe i umieszcza na nich żądanie skierowane do policji, aby schwytano wreszcie mordercę jej dziecka. Najbardziej zachwycająca w tym filmie jest jego prostota – w bardzo jasny i czytelny sposób pokazuje nam bez owijania w bawełnę skrajnie trudne emocje – nie musimy się niczego domyślać, nie musimy nic zgadywać, nie musimy się nawet specjalnie zastanawiać. To cierpienie, ten ból, gniew, rozpacz, żal i gorycz podano nam na tacy, wszystkie te uczucia są tak namacalne, że czujemy je prawie przez skórę a jednocześnie odkrywamy smutną prawdę: że większość rzeczy w naszym życiu nie jest ani czarna ani biała, jest po prostu szara.

Siła i honor (Men of honor) z 2000 r.

dramat biograficzny 

Młodemu mężczyźnie marzy się kariera w marynarce wojennej Stanów Zjednoczonych Ameryki i to nie byle jaka kariera bo jako wojskowy nurek głębinowy. Problem jednak w tym, że mężczyzna jest czarnoskóry a dotychczas żaden czarnoskóry marynarz nie ukończył specjalistycznego szkolenia na wojskowego nurka. Ta oparta na faktach historia jest tak niesamowita, że zapiera dech w piersiach. Dodatkowym bonusem są doskonałe kreacje aktorskie Cuba Gooding Jr., Robert Deniro i Charlize Theron.

Zostawić Las Vegas (Leaving Las Vegas) z 1995 r.

dramat psychologiczny, melodramat  

Ktoś może powiedzieć że to film o alkoholiku i prostytutce.  A ja powiem że to film przede wszystkim o strasznej samotności. To nie jest film grzeczny ani łatwy ani przyjemny. Oglądanie tego filmu to trochę jak poddanie się operacji bez znieczulenia na własne życzenie. Ale jeśli ktoś lubi trudne, ambitne i głębokie kino to ten film jest zdecydowanie dla niego. Warto go obejrzeć również ze względu na niesamowite kreacje aktorskie – Nicolas Cage i Elisabeth Shue.

Światło między oceanami (The Light Between Oceans) z 2016 roku

dramat

Historia opowiedziana w tym film rozgrywa się przede wszystkim na odciętej od świata wyspie z latarnią morską, do której raz na parę miesięcy przypływają ludzie.  I choć ta latarnia morska stanowi tylko tło dla historii to jednak nadaje filmowi niepowtarzalnego klimatu i atmosfery – stanowi połączenie samotności, spokoju i zarazem tajemnicy. I właśnie na tej wyspie zamieszkuje latarnik który wkrótce potem zakochuje się i sprowadza do siebie żonę. Ich miłość kwitnie, para zakochanych bardzo pragnie potomstwa i właśnie tutaj zaczyna się prawdziwy dramat – dramat pragnienia zostania rodzicem. Obsada aktorska jest w tym filmie po prostu fenomenalna: jak zwykle zachwycająca Alicia Vikander i świetny Michael Fassbender i przejmująca rola Rachel Weisz.

Córka generała (The General’s Daughter) z 1999 roku

dramat psychologiczny, kryminał

Na terenie jednostki wojskowej zostaje zamordowana córka generała. Wraz z dwójką śledczych próbujących rozwikłać zagadkę morderstwa przemierzamy powoli przez historię życia tej dziewczyny odkrywając coraz to nowe, zaskakujące dramaty z jej życia. I gdy już myślimy że już nic gorszego tej dziewczyny nie mogło w życiu spotkać to na końcu filmu poznajemy największy dramat. Film niezwykle wciągający i mocny a końcówka filmu uderza w nas jak fala, która zwala z nóg i po której ciężko się podnieść.

Motyl Still Alice (Still Alice) z 2014 roku

dramat

Prawdziwa ironia losu – główna bohaterka jest uznanym wykładowcą językoznawstwa na uniwersytecie i odkrywa u siebie chorobę Alzheimera. Stopniowo zaczyna zapominać słowa, zdarzenia i to gdzie się znajduje. Diagnoza i rozwój choroby powodują że jej życie zawodowe i prywatne stopniowo zaczyna się walić w gruzy a my obserwujemy jej walkę o zachowanie własnej godności i tożsamości. Wzruszająca i głęboka historia z genialną rolą Julianne Moore. 

Joy (Joy) z 2015 roku

dramat biograficzny

Jennifer Lawrence jako kobieta która wynalazła mopa. Oparta na faktach historia kobiety wynalazcy, która pokazuje że sam pomysł na biznes to często za mało aby osiągnąć w życiu sukces.  Równie istotne czynniki warunkujące powodzenie biznesu to także wiara w siebie, przebojowość, nie zniechęcanie się, wytrwałe dążenie do celu i umiejętność otaczania się właściwymi ludźmi. Innymi słowy oprócz pomysłu na biznes potrzeba „smykałki do biznesu” – raczej mało kto się z tym rodzi, a najczęściej trzeba mocno od życia oberwać aby się tej smykałki nauczyć. Aktorzy drugiego planu to jak zwykle w doskonałej formie Robert De Niro i Bradley Cooper.

Tully (Tully) z 2018 roku

dramat psychologiczny

Tully to historia o „urokach” macierzyństwa; zmęczeniu, niewyspaniu, wyczerpaniu, bezsilności, bezradności, braku cierpliwości i uczuciu, że człowiek jest zupełnie sam i nikt mu nie pomoże pomimo bycia w udanym związku małżeńskim. Jeśli ktoś jeszcze nie ma dzieci ale ma wizję radosnego macierzyństwa i nie chce być pozbawiony tej perspektywy to chyba lepiej żeby tego filmu nie oglądał. Natomiast jeśli ktoś ma przynajmniej jedno dziecko albo tak jak ja nie ma dzieci ale doskonale sobie zdaję sprawę z tego, że opieka nad dziećmi to ciężka harówa to oglądając ten film pomyśli z ulgą „Nie jestem dziwna/y, wreszcie ktoś mnie rozumie”. W głównej roli znakomita Charlize Theron.

Najlepsze Melodramaty

Normalni ludzie (Normal People) z 2020r.

serial obyczajowy, melodramat
Zacznę od tego że ten serial to totalne zaprzeczenie klasycznej „love story”. Tu nic nie jest upiększone ani podkoloryzowane, nic nie jest proste ani jednoznaczne. Ten film sięga do dna istoty miłości nawet jeśli to boli, jest niewygodne i nieprzyjemne. Jeszcze nie widziałam tak klimatycznego, kameralnego i subtelnego filmu który jednocześnie tak bezlitośnie i brutalnie obnaża prawdę o związku i ludzkich słabościach jak „Normalni Ludzie”. Samo życie.

Malcolm i Marie (Malcolm & Marie) z 2021 r.

melodramat

Główni i zarazem jedyni aktorzy (bo „Malcolm i Marie” to teatr tylko dwóch aktorów) to para młodych, pięknych i zamożnych ludzi (domyślając się po przestronnym, nowoczesnym domu, w którym toczy się akcja filmu). Właśnie wrócili z przyjęcia – ona w olśniewającej, zjawiskowej kreacji uwydatniającej jej nienaganną figurę a on pełen szyku w smokingu. A my myślimy sobie: „Ona cudna, on przystojny, oboje młodzi a do tego bogaci – jakież to oni mogą mieć problemy…” Ale już po paru minutach orientujemy się, że to taka sama para jak większość par ze stażem mieszkających razem pod jednym dachem, z takimi samymi problemami… I przez resztę filmu siedzimy już tylko cichutko z szeroko otwartymi ustami i z łezką w oku i mogę się założyć, że każdy (a szczególnie każda kobieta) oglądając ten film ma wrażenie, że to trochę tak jakby oglądała film o swoim własnym związku (aktualnym bądź poprzednich)… „Malcolm i Marie” rozbiera związek dwojga zakochanych w sobie ludzi na czynniki pierwsze: jest tu poruszona dosłownie każda kwestia, z którą często dusimy się w związku jak np. szacunek, egoizm, nasze priorytety, sex czy choćby temat naszych byłych oraz naszej przeszłości zanim byliśmy razem… Nie znam pary która w trakcie kłótni nie wywlekałaby tych ” brudów” na wierzch. W tym filmie mamy jednak wszystko podane w pigułce, w ogromnym natężeniu i skali: wszystkie naraz żale, frustracje, gorycz i rozczarowanie. I z jednej strony oglądając ten film tak sobie myślałam „Fajnie że to taka para, która umie być ze sobą tak bardzo szczera” a z drugiej strony myślałam „Oboje ranią się bezlitośnie i bez znieczulenia i czy ich związek to wytrzyma…”. „Malcolm i Marie”  obejrzałam niedawno z samego rano a potem przez całą resztę dnia sceny i dialogi z tego filmu wracały do mnie jak bumerang a łzy cisnęły się do oczu. W głównych rolach totalne objawienie: zachwycający Zendaya i John David Washington.

Amonit (Ammonite) z 2020 r.

melodramat

„Amonit” to kolejny obok filmów „Carol” i „Portret kobiety w ogniu” rozdzierające serce melodramat o miłości pomiędzy dwoma kobietami. „Amonit” jest niezwykle subtelnym i minimalistycznym filmem, oszczędnym w jakiekolwiek wątki poboczne, bije z niego z jednej strony prostota a z drugiej obserwujemy złożoność  ludzkiej natury. Warto jednak zaznaczyć że „Amonit” jest jak każdy naprawdę dobry melodramat filmem bardzo zmysłowym. To po prostu historia pięknej miłości w urzekającej a zarazem kameralnej  scenerii. W głównych rolach cudowna Saoirse Ronan oraz jak zwykle wybita, genialna i fantastyczna Kate Winslet.

Daleko od nieba (Far from Heaven) z 2002r.

melodramat

Ameryka w czasach segregacji rasowej. Główna bohaterka (w tej roli znakomita Julianne Moore) prowadzi na pozór szczęśliwe życie mężatki z dwójką dzieci. Kiedy nieoczekiwanie zakochuje się w nowopoznanym mężczyźnie i dostaje wreszcie szansę żeby poczuć się naprawdę kochaną pojawia się „tylko” jeden problem: ten mężczyzna jest czarnoskóry… „Daleko od nieba” to piękny film który nie tylko uświadamia jak ramy społeczne wpływają na nasze życie ale przede wszystkim to film który po prostu chwyta za serce.

Portret kobiety w ogniu (Portrait de la jeune fille en feu) z 2019r.

melodramat

Malarka przybywa do francuskiej rezydencji aby stworzyć portret przyszłej panny młodej na zlecenie jej matki, która pragnie wydać córkę za mąż za granicą – fabuła filmu toczy się w XVIII wieku. Problem jednak w tym, że oblubienica nie chce pozować do portretu… Powiedzieć o tym filmie, że jest zachwycający i subtelny  to zdecydowanie za mało. Ten melodramat stworzył coś czego w kinie jeszcze nie widziałam – on zatrzymuje chwile i przenosi nas do tamtego świata, zapewne w dużej mierze dzięki pięknym szkicom i obrazom, których w tym filmie nie brakuje. Dodam tylko, że końcówka filmu tak mocno ścisnęła mnie za gardło jak chyba w żadnym innym filmie – „Portret kobiety w ogniu” to absolutnie czołówka najpiękniejszych filmów o miłości jakie widziałam w swoim życiu.

Breathe In z 2013r.

melodramat

Do szczęśliwej, amerykańskiej rodziny przybywa z Londynu dziewczyna w ramach zagranicznej wymiany uczniów. „Breathe In” to niezwykle kameralny, subtelny i intymny film o miłości. Po prostu zachwycający i fenomenalny w swojej prostocie i przekazie.Takich filmów jest naprawdę niewiele a zatem mamy tutaj prawdziwą perełkę. W jednej z głównych ról jak zwykle fantastyczna Felicity Jones.

Na rozstaju  (Intersection) z 1994 r.

 melodramat

 Na rozstaju opowiada o tym, że czasem tak się w życiu zdarza, że spotykamy właściwą osobę, zakochujemy się w niej, jest nam z nią dobrze a jednak odtrącamy ją od siebie bo nie umiemy pogodzić się z przeszłością – z tym że nasz poprzedni związek się skończył i że czas zamknąć ten rozdział naszego życia. Nie umiemy dać sobie szansy na nową miłość bo tkwimy w przeszłości. W głównych rolach między innymi Richard Gere i Sharon Stone.

Wciąż ją kocham (Dear John) z 2010 r.

melodramat  

Jak wygląda związek z żołnierzem wysyłanym na misje wojskowe za granicę? To ciągłe rozłąki, tęsknota, czekanie kiedy wróci i strach czy w ogóle wróci. I właśnie o tym jest ten film. Ale bez obaw to nie jest przesłodzony film o miłości bo zaletą tego melodramatu jest to że to słodko-gorzka miłość a rozwój fabuły filmu naprawdę zaskakuje.  W głównych rolach genialni Channing Tatum i Amanda Seyfried. Polecam wszystkim, którzy lubią klimatyczne kino i niebanalne historie o miłości.

 

Za wcześnie umierać (Dying Young) z 1991 r.

melodramat

Główna bohaterka (w tej roli znakomita Julia Roberts) dostaje pracę jako opiekunka chorego na raka młodego mężczyzny (w tej roli niesamowity Campbell Scott). Łzawa historia? Owszem. I zadacie sobie pewnie pytanie dlaczego spośród tylu wyciskaczy łez o miłości mielibyście wybrać właśnie ten film… Odpowiedź jest banalnie prosta: bo przez cały film mężczyzna takim wzrokiem patrzy na kobietę jakby była ona jedyna na ziemi, jakby nic innego się nie liczyło tylko to żeby ona go kochała, jakby była po prostu dla niego najważniejsza. Co tu dużo gadać… Kobieta może całe życie przeżyć i takiego spojrzenia nie doświadczyć ale jeśli choć raz jakiś mężczyzna tak na nią spojrzy to… właśnie dla takich chwil warto żyć…

Więzy miłości (Jude) z 1996 r.

melodramat

Fabuła w tym filmie rozwija się bardzo, bardzo wolno i mówiąc brutalnie szczerze nie jest to film, który by chwytał ze serce od pierwszych minut. I pewnie bym nawet o nim tutaj nie wspominała gdyby nie jedno: jego zakończenie, które absolutnie powala na kolana. Ze wszystkich filmów jakie widziałam w życiu w kategorii „najbardziej wstrząsające zakończenie” ten zdecydowanie klasuje się na podium a zatem zabierając się za oglądanie tego filmu przygotujcie sobie lepiej zapas chusteczek na ocieranie łez bo mi się one lały strumieniami. W głównej kobiecej roli jak zwykle niezawodna i fantastyczna Kate Winslet.

Szkarłatna litera (The Scarlet Letter) z 1995 r.

melodramat

Mamy XVII wiek czyli czasy kiedy ani zdanie kobiety ani jej życie nie było wiele warte. A zatem kiedy nasza główna bohaterka, która jest już mężatką (w tej roli znakomita  Demi Moore) przeprowadza się do nowego miejsca i zakochuje się w miejscowym pastorze (równie genialny Gary Oldman) to fabuła filmu bardzo się zagęszcza, bo za zdradę męża grozi jej śmierć przez powieszenie. Mamy tu wszystko czego oczekuje się od dobrego melodramatu: prawdziwą miłość, dla której można się poświęcić bez reszty, pożądanie, namiętność, cierpienie, tęsknotę, rozdarte serca i pasję graniczącą z obłędem. Polecam serdecznie wszystkim fanom gatunku melodramatu.

 

Pianistka (La Pianiste) z 2001 r.

melodramat psychologiczny

Pianistka to historia romansu ucznia i jego nauczycielki. Już samo to jest szokujące? Dodajmy teraz do tego fakt, że nauczycielka przejawia skłonności masochistyczne i ma bardzo dziwne upodobania seksualne. Pianistka to naprawdę mocny, szokujący a zarazem głęboki pod kątem psychologicznym melodramat. A zatem jeśli chcecie zobaczyć film który utkwi Wam w pamięci i już nigdy o nim nie zapomnicie to gwarantuje że Pianistka właśnie do takich należy – ten film Wami wstrząśnie i powali na kolana. Wspomnę tylko na koniec, że dodatkowym plusem filmu są absolutnie rewelacyjne kreacje aktorskie.

 

I że cię nie opuszczę  (The Vow) z 2012 r.

melodramat

Gdyby ten film nie był zainspirowany prawdziwą historią odebrałabym go jako przesłodzony, banalny i naciągany. Ale ponieważ ta historia zdarzyła się naprawdę to powiem po prostu że to przepiękny film o miłości: żona głównego bohatera traci pamięć w wyniku wypadku samochodowego i pamięta jedynie czasy zanim poznała swojego męża a on robi wszystko żeby ona na nowo się w nim zakochała. Dodatkowym bonusem filmu jest mega mocna obsada aktorska:  Rachel McAdams, Channing Tatum, Jessica Lange i Sam Neill.

Frankie i Johnny  (Frankie and Johnny) z 1991 r.

melodramat

Frankie i Johnny to subtelna a jednocześnie głęboka historia o rodzącej się miłości między dwojgiem ludzi po przejściach: mężczyzną po czterdziestce (w tej roli wspaniały Al Pacino) i kobietą po trzydziestce (równie fantastyczna Michelle Pfeiffer). Ten film udawadnia, że można komuś wyznawać miłość po paru dniach znajomości i wcale nie być wariatem i że nigdy nie jest za późno żeby dać sobie szansę na szczęście nawet jeśli mamy za sobą nieciekawą przeszłość czy toksyczne związki. Wystarczy, że nie przestraszymy się tego, że się zakochaliśmy…Tak niewiele i tak wiele…

 

Szaleni w miłości (Eperdument) z 2016 r.

melodramat psychologoczny

 Naczelnik więzienia i dziewczyna osadzona w tym zakładzie karnym nawiązują romans. Można by się tutaj rozwodzić o tym, że to nie powinno było się wydarzyć, że przecież co z zasadami? Co z moralnością? No i w końcu co z prawem? Ale wbrew pozorom po głowie chodzi nam przez cały film zupełnie inne pytanie: Czy to jest tylko zwykły romans czy to jest po prostu najprawdziwsza miłość?

Jeden dzień  (One Day) z 2011 r.

melodramat  

Jeden dzień” to historia skomplikowanej i niejednoznacznej relacji damsko-męskiej, pokazująca że przyjaźń i miłość dzieli bardzo cienka granica, a zażyła znajomość bez podtekstów między mężczyzną a kobietą, w której żadna ze stron nie liczyłaby na coś więcej, graniczy wręcz z cudem. W głównych rolach świetni Anne Hathaway i Jim Sturgess.

 

Słodki listopad  (Sweet November) z 2001 r.

melodramat

Powiem szczerze że pierwsza połowa tego melodramatu wydawała mi się troszkę naiwna i troszkę przesłodzona: pracoholik poznaje kobietę, która przez jeden miesiąc (tytułowy listopad) uczy go jak na nowo można pokochać zwykłe życie i drugiego człowieka. I gdyby ten film się na tym skończył to pewnie bym o nim tutaj w ogóle nie wspominała aczkolwiek padają w niej trafne cytaty i brzmią one mniej więcej tak: „chciałabym uchylić nieco wieko twojej trumny” czy „jeśli mężczyzna jest naprawdę zakochany w kobiecie to ta kobieta zostawia na nim swój niewidzialny ślad który czują inne kobiety”. Ale druga połowa tego filmu to prawdziwy dramat i wyciskacz łez. Ostatnio widziałam ten film po raz trzeci i znowu na nim płakałam. W głównych rolach przejmujący i zachwycający Charlize Theron i Keanu Reeves.

Twój Simon  (Love, Simon) z 2018 r.

melodramat

Główny bohater filmu to nastolatek , który jest gejem ale nie ujawnił jeszcze nikomu (nawet rodzinie) swojej orientacji seksualnej. Spragniony bliskości nawiązuje korespondencję mailową z innym chłopakiem będącym również gejem. Jednak pozostają oni dla siebie anonimowi i wiedzą jedynie, że uczą się w tej samej szkole. Ten film naprawdę chwyta ze serce bo pokazuje jak bardzo można czuć się samotnym i wyobcowanym (pomimo zdawać by się mogło udanego życia towarzyskiego) i jak bardzo można pragnąć bliskości a przede wszystkim jak mocno można się zakochać w kimś kogo się nawet nie widziało. W głównej roli po prostu fenomenalny Nick Robinson.

American Honey z 2016 r.

dramat obyczajowy, melodramat

Główna bohaterka dołącza do grupy nastolatków, którzy podróżują po Ameryce i utrzymują się z obwoźnej sprzedaży czasopism. Może fabuła nie brzmi specjalnie zachęcająco ale ja American Honey obejrzałam z łezką w oku bo przez te niecałe 3 godziny trwania filmu przeleciały mi przed oczami wszystkie szalone rzeczy, jakie zrobiłam w czasach młodości (czyli mniej więcej 15 lat temu a mam lat 35). Wprawdzie nie musiałam w tym okresie samodzielnie się utrzymywać ale czy przeżyłam zajebiście fajne i szalone imprezy? Tak. Czy robiłam rzeczy głupie i niebezpieczne, których dzisiaj w życiu bym nie zrobiła? Tak. Czy beznadziejnie się zakochałam w słodkim draniu? Tak (i to nie raz). I właśnie o tym jest ten film – o szaleństwach młodości. W głównych rolach doskonale sprawdzili się Sasha Lane i Shia LaBeouf.

Tim (Tim) z 1979 roku

melodramat, dramat psychologiczny

Młody mężczyzna i starsza kobieta nawiązują znajomość i zostają przyjaciółmi. Trochę to dziwne biorąc pod uwagę różnicę wieku między nimi a jeszcze dziwniejsze jeśli dodać do tego fakt, że ten mężczyzna jest umysłowo opóźniony w rozwoju. Czy taka znajomość ma szansę przetrwać? I czy może się z niej narodzić coś więcej niż przyjaźń? W głównej roli kapitalnie sprawdził się Mel Gibson. Chciałabym żeby kiedyś jakiś mężczyzna patrzył na mnie właśnie tak jak Mel Gibson w końcowych scenach filmu na główną bohaterkę – tak jakbym była jedyną kobietą na ziemi… 

Ogień z ogniem (Fire with Fire) z 1986 roku

melodramat

Ja wiem, że fabuła tego filmu nie powala na kolana i daleko jej do oryginalności: chłopak z zakładu karnego i dziewczyna ze szkoły prowadzonej przez zakonnice zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia. Aż taki żar namiętności jaki wybucha między głównymi bohaterami zdarza się w kinie naprawdę bardzo rzadko i dlatego właśnie film jest wart obejrzenia. Melodramat dla wszystkich którzy lubią jak między głównymi bohaterami aż iskrzy. 

Wzgórze nadziei (Cold Mountain) z 2003 roku

melodramat

Miłość głównych bohaterów dopiero zaczyna kiełkować i nieśmiało się pokazywać a już zostaje rozdzielona przez okrucieństwo wojny secesyjnej. Jak długo można wierzyć, że ukochana osoba nie zapomniała tej miłości? Jak długo można czekać na nią? Ile można znieść? W głównych rolach zachwycający i rewelacyjni: Nicole Kidman, Jude Law i Renée Zellweger.

Zimna wojna z 2018 roku

melodramat, dramat psychologiczny

Czy byliście kiedyś w takim związku, że kogoś kochacie a jednak będąc z tą osobą jesteście nieszczęśliwi ale jak już się rozstaniecie z tą osobą i powinniście być wreszcie szczęśliwi to jednak Wam jej brakuje i bez niej znowu jesteście nieszczęśliwi? Brzmi jak masło maślane? Niestety tak właśnie mniej więcej wygląda definicja toksycznego związku – równie skomplikowanie jak sam związek. Jeśli przynajmniej raz w życiu byliście w takiej właśnie relacji to ten film zrozumiecie i pokochacie na pewno. Ja byłam i może dlatego pokochałam go od razu. A dla tych którzy takich relacji nie rozumieją powiem tak: obejrzycie ciekawą historię, piękne sceny filmowe i posłuchacie przepięknej muzyki. W głównych rolach fantastyczni Joanna Kulig i Tomasz Kot.

Pokuta (Atonement) z 2007 roku

melodramat

Czy kłamstwo trzynastoletniej dziewczynki może wpłynąć na całe życie dorosłych, zakochanych w sobie ludzi? A jeśli tak to czy można winić za to tą trzynastolatkę – czy to jest jeszcze dziecko czy to już w zasadzie dorosły człowiek?  Bo przecież umie już odróżnić dobro od zła, kłamstwo od prawdy… Ten film ma niewątpliwie bardzo oryginalną fabułę, a jego tło stanowi wojna, ale co najważniejsze w melodramatach opowiada o rozdzierającej serce miłości. W głównych rolach fenomenalni Keira Knightley i James McAvoy.

Tajemnica Brokeback Mountain (Brokeback Mountain) z 2005 roku

melodramat

Tajemnica Brokeback Mountain to niewątpliwie oryginalny melodramat gdyż opowiada o miłości między dwoma mężczyznami. Ale ta oryginalność okazuje się mieć drugorzędne znaczenie bo mało jest filmów o tak silnej miłości w ogóle. Powiem więcej – mało który „standardowy” melodramat czyli ukazujący miłość pary heteroseksualnej jest tak dobry jak Tajemnica Brokeback Mountain. To film o rozdartych sercach, o niewyobrażalnym bólu tęsknoty za ukochaną osobą, o żarze namiętności, o smutku, żalu, goryczy i cierpieniu. To po prostu rewelacyjny melodramat z równie rewelacyjną obsadą aktorską: Heath Ledger i Jake Gyllenhaal.

Co się wydarzyło w Madison County (The Bridges of Madison County) z 1995 roku

melodramat 

Clint Eastwood jako fotograf i Meryl Streep jako gospodyni domowa – to para dojrzałych ludzi, którzy poznają się zupełnie przypadkiem i którzy zakochują się w sobie nawzajem. Sytuację komplikuje fakt, że kobieta ma już męża i dzieci. Pięknie pokazana historia rodzącej się miłości, miłości subtelnej a jednocześnie rozdzierającej serce. To jeden z tych filmów, w którym jedno spojrzenie głównych bohaterów mówi więcej niż tysiąc słów o miłości w innych filmach.

Candy (Candy) (Cukiereczek) z 2006 roku

melodramat

Dziewczyna i chłopak stanowią prawie idealną parę: młodzi, piękni i szaleńczo w  sobie zakochani. Prawie idealną bo oboje są uzależnieni od narkotyków. W okrutnym świecie narkotyków nie mógł powstać klasyczny melodramat ale wykrzesano w tym filmie tyle miłości ile się dało. To właśnie miłość, a raczej to co z niej zostaje gdy pojawiają się narkotyki, stanowi o sile przekazu tego filmu.

Dotyk miłości  (At First Sight) z 1999 roku

melodramat biograficzny

Autentyczna historia pięknej i wzruszającej miłości niewidomego masażysty z małego miasteczka (Val Kilmer) i zapracowanej pani architekt z dużego miasta (Mira Sorvino), która pokazuje, że patrzeć to nie to samo co widzieć nie tylko dosłownie ale również w przenośni oraz że miłość nie zna granic bo  jedyne granice jakie są to te w naszych głowach.

Biała Masajka (Die Weisse Massai) z 2005 roku

melodramat biograficzny

Gdyby ta historia nie zdarzyła się naprawdę to pomyślałabym sobie „ale naciągany film, niezłą bajkę wymyślili” ale ten film powstał na faktach! Opowiada prawdziwą historię choć wydaje się ona niewiarygodna: Szwajcarka na wakacjach w Afryce zakochuje się w Masaju i zmienia dla niego całe swoje życie – przeprowadza się do wioski Masajów w Kenii i zamieszkuje w tak prymitywnych warunkach, że nam Europejczykom ciężko je sobie w ogóle wyobrazić! Ten film jak żaden inny pokazuje, że miłość nie zna granic choć sądzę że niejeden widz po obejrzeniu tych skrajnych warunków życia w wiosce Masajów pomyśli sobie „Ta kobieta się nie zakochała ona po prostu oszalała!”

Carol (Carol) z 2015 roku

melodramat

Historia rodzącej się miłości pomiędzy dwiema kobietami: w tych rolach Cate Blanchett i Rooney Mara. Wiele czynników mogłoby zakłócić tą miłość:  nie dość że to uczucie rodzi się między osobami tej samej płci i że jest między nimi  różnica wieku i że jedna jest majętna a druga nie jest i że to miłość w dawnych czasach kiedy taka miłość była jeszcze bardziej tabu niż dzisiaj to jednak o dziwo powyższe różnice nie zakłócają wzajemnej fascynacji głównych bohaterek. W zasadzie jedyny czynnik który ją komplikuje to fakt, że jedna z nich jest mężatką z dzieckiem. Piękny, subtelny i zmysłowy film o miłości.

Niewierna (Unfaithful) z 2002 roku

melodramat

Zdradzony mąż to Richard Gere, kochanek to Olivier Martinez a tytułowa niewierna żona to Diane Lane. Tytuł mówi wszystko o fabule filmu ja tylko dodam od siebie, że temat zdrady został nam podany w tym filmie po prostu wyśmienicie: jest żar, namiętność, żądza, sex, zazdrość, ból, gorycz, rozpacz, rozczarowanie i miłość a wszystko to podano nam w idealnych proporcjach. Gdybym ten film mogła przyrównać do jedzenia to stanowi on doskonałe ciastko z kremem i wisienką na wierzchu, po prostu palce lizać.

Okruchy dnia (The Remains of the Day) z 1993 r.

melodramat, dramat obyczajowy

Anthony Hopkins jako kamerdyner i Emma Thompson jako gospodyni domowa w wielkiej rezydencji. Oboje są perfekcjonistami w swoich profesjach, jednakże różnica między nimi jest taka, że gospodyni domowa potrafi znaleźć w swoim życiu miejsce na życie prywatne a kamerdyner podporządkował całe swoje życie pracy. Czy uda im się zatem znaleźć pośrodku i dać upust skrywanej miłości? Film ten jest bardzo nietypowym melodramatem aczkolwiek co ważne w tym gatunku chwytającym za serce: oszczędnym w gestach, oszczędnym w pocałunkach i oszczędnym w dotyku za to możemy w nim podziwiać bardzo wysublimowane dialogi głównych bohaterów. Relację miłosną między głównymi bohaterami można by podsumować tak: między słowami. Trzeba obejrzeć żeby zrozumieć.

Zanim się pojawiłeś (Me Before You) z 2016 roku

melodramat

Może fabuła zabrzmi banalnie ale nie dajcie się zwieść pozorom: dziewczyna znajduje pracę jako opiekunka sparaliżowanego chłopaka. Owszem to prawdziwy melodramat w pełnym tego słowa znaczeniu ale na pewno nie brakuje w nim elementu zaskoczenia i na pewno ten film na długo pozostanie w pamięci każdego widza. Jak w każdym dobrym melodramacie tutaj także możemy podziwiać świetne role aktorskie głównych bohaterów: Emilia Clarke i Sam Claflin. To po prostu kawał naprawdę dobrego kina.

Fortepian (The Piano) z 1993 roku

melodramat, kostiumowy

Kobieta wraz ze swoją córką przeprowadza się do zupełnie nieznanego dla niej miejsca gdzie zostaje wydana za mąż za mężczyznę, którego miała okazję wcześniej poznać tylko w listach. W głównej roli kobiecej genialna Holly Hunter której bohaterka pomimo że jest niema to stanowi pełną wyrazu, ekspresji i emocji osobę. Piękna historia o miłości i jeszcze piękniejsza muzyka filmowa. Nawet jeśli ktoś nie jest fanem melodramatów to warto ten film obejrzeć tylko po to aby wysłuchać absolutnie magiczną  muzykę graną na tytułowym fortepianie. Ze wszystkich filmów jakie w życiu widziałam ten film posiada moim zdaniem najwspanialszą muzykę filmową.

Angielski pacjent (The English Patient) z 1996 r.

melodramat, dramat wojenny

Historia miłosna osadzona w realiach wojny – genialny Ralph Fiennes i genialna Kristin Scott Thomas jako para najbardziej namiętnych kochanków jakich miałam okazję zobaczyć w filmie. Jeżeli ktoś chce zobaczyć prawdziwe pożądanie to tym filmem na pewno nie będzie rozczarowany. Tutaj jedno spojrzenie głównych bohaterów mówi więcej niż setki słów o miłości w innych filmach. A do tego drugoplanowi aktorzy, których nazwiska mówią same za siebie: Juliette Binoche, Colin Firth, Willem Dafoe.  

Wichrowe wzgórza (Wuthering Heights) z 1992 r.

melodramat, kostiumowy

Ralph Fiennes i Juliette Binoche jako para kochanków targana przez najmocniejsze ludzkie uczucia – ten film jak żaden inny pokazuje że od miłości do nienawiści dzieli tylko jeden krok. Główni aktorzy stworzyli niesamowite kreacje aktorskie, tak piękne, mocne i wyraziste że po obejrzeniu tego filmu nie wyobrażam sobie aby ktokolwiek inny mógł ich w tych rolach zastąpić.  Film dla każdego kto chce zobaczyć niesamowitą i niebanalną historię miłości.  

Jestem miłością (Io sono l’amore) z 2009 r.

melodramat

Przyznaję, że pierwsza połowa filmu może się nieco dłużyć osobom niecierpliwym ale wierzcie mi że warto „poświęcić się” dla drugiej połowy tego filmu. Zakochani niewiele w nim mówią ale też nie muszą bo każde spojrzenie, każdy pocałunek, gest i dotyk są w tym filmie tak zmysłowe, oczywiste i naturalne że słowa są po prostu zbędne. W głównej kobiecej roli jak zwykle powalająca na kolana Tilda Swinton.  

Długi, wrześniowy weekend (Labor day) z 2013 r.

melodramat

Jak zwykle genialna Kate Winslet tym razem w roli matki samotnie wychowującej syna. W ich domu pojawia się niespodziewanie zbiegły więzień a razem z nim napływa fala nieoczekiwanych emocji zarówno po stronie matki jak i syna. Subtelny film o ludzkiej dobroci, uczciwości, miłości oraz o tym, że pozory mogą mylić.

Gorzkie gody (Bitter moon) z 1992 r.

melodramat, dramat psychologiczny, 

Bezgraniczne oddanie w związku a przy tym brak zaufania do partnera, brak godności i szacunku do samego siebie – to gotowy przepis na toksyczny związek a według mnie Gorzkie gody to absolutnie klasyk i numer 1 w filmach o toksycznych związkach. To jeden z tych filmów które można oglądać parę razy i nigdy nie jest nudny, bo za każdym razem bije nas po oczach to co się dzieje gdy kochamy kogoś za bardzo zatracając przy tym samych siebie. 

Księżna (The Duchess ) z 2008 r.

melodramat, kostiumowy  

Keira Knightley i Ralph Fiennes jako bogate małżeństwo w dawnych czasach kiedy kobieta miała niewiele do powiedzenia. Ciekawa fabuła, świetnie zagrane postacie i przepiękne kostiumy – wszystko to możemy podziwiać w tym filmie. Jeśli ktoś jest fanem historii miłosnych to ten film pokocha na pewno.

Zakochana Jane (Becoming Jane) z 2007 r.

melodramat biograficzny, kostiumowy  

W filmie ukazano chwytającą za serce historię miłości znanej pisarki Jane Austen. Ja osobiście uwielbiam melodramaty, biografie i dawne czasy a ten film łączy w sobie te wszystkie trzy elementy. Dla mnie był po prostu zachwycający a odtwórcy głównych ról – Anne Hathaway i James McAvoy –  genialni.

Koniec romansu (The End of the Affair) z 1999 r.

melodramat

Tłem dla fabuły filmu jest wojna, ale tylko i wyłącznie tłem bo sto procent filmu stanowi historia pewnego romansu. Film ten polecam zatem wyłącznie wielbicielom melodramatów. Mamy tu miłość, pożądanie, zazdrość, tęsknotę i podejrzenia czyli całe spektrum uczuć namiętnych kochanków. W głównych rolach przejmujący Ralph Fiennes i Julianne Moore.

Przepiórki w płatkach róży (Como Agua Para Chocolate) z 1992 r.

melodramat  

Meksyk,  młodzi, zakochani w sobie ludzie, więc gdzie tu dramat? Otóż dziewczyna nie może wyjść za mąż póki jej matka żyje, gdyż jest najmłodszą córką i zgodnie z rodzinną tradycją jej przeznaczeniem jest opieka nad matką do czasu jej śmierci. Chłopak w akcie desperacji, aby móc być blisko ukochanej, postanawia wziąć ślub z jej starszą siostrą… Jak widać fabuła jest bardzo oryginalna, a ja tylko dodam, że ten film kręci się nie tylko wokół miłości, bo równie dużo miejsca poświęcono w nim meksykańskiej kuchni.

Wiek niewinności (The Age of Innocence) z 1993 r.

melodramat, kostiumowy  

Miłość pojawia się w tym filmie prawie że znikąd: od wymiany paru zdań, od kilku spojrzeń, od paru uścisków rąk. A gdy już ten żar między zakochanymi – w tych rolach zachwycający Daniel Day-Lewis i Michelle Pfeiffer – się pojawia to od razu następują próby jego zgaszenia. Dla zakochanych niestety na próżno. Żar miłości już ich nie opuści. Czy wystarczą im tylko krótkie chwile: skradzione spojrzenia, skradzione pocałunki i skradziony dotyk? 

Kochanek (L’amant) z 1992 r.

melodramat  

Biedna nastolatka i bogaty trzydziestolatek nawiązują romans. Czy dziewczyna dałaby się uwieść gdyby mężczyzna był biedny? Zapewne nie, ale nie to jest najważniejsze w tym filmie. Na pierwszym planie jest bowiem wzajemna fascynacja, namiętność, zmysłowość i pożądanie w skali zdecydowanie ponadprzeciętnej, w skali która najczęściej pozostaje jedynie w marzeniach i tylko nieliczni mogą jej doświadczyć na własnej skórze.  Tak silne uczucie może się w życiu pojawić najwyżej raz i mężczyzna doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Dziewczyna natomiast próbuje przekonać siebie i innych, że jej miłość nie dotknęła i że ona cierpieć z jej powodu nie będzie.  

Słownik snów (The Sleeping Dictionary) z 2003 r.

melodramat  

Wyspa Borneo – dzisiaj część Malezji, dawniej brytyjska kolonia. I to właśnie w czasach świetności Imperium Brytyjskiego na tę wyspę przybywa młody, angielski urzędnik. Zgodnie z lokalną tradycją tubylcy przydzielają mu młodą kobietę z plemienia, która ma uczyć nowoprzybyłego  miejscowego języka i zwyczajów. Aby nauka postępowała szybciej tradycja mówi, że angielski urzędnik i kobieta z plemienia powinni zostać kochankami ale tylko na okres nauki bo zawarcie przez nich związku małżeńskiego jest surowo zakazane. Urzekająca historia młodych kochanków – w tych rolach bardzo przekonujący Jessica Alba i Hugh Dancy.

Miłość i wojna (In Love and War) z 1996 r.

melodramat biograficzny  

Historia życia młodego Ernesta Hemingway, który zostaje poważnie ranny na wojnie. Jego noga zostaje uratowana przed amputacją dzięki zaangażowaniu pielęgniarki opiekującej się żołnierzami. Hemingway zakochuje się w niej bez pamięci. Ta historia jak żadna inna  stanowić może bardzo cenną lekcję o miłości dla tych, którzy jeszcze jej nie zaznali: czasem w życiu dostaje się tylko jedną szansę i nie ma w nim miejsca na błędne decyzje. W głównych rolach genialni Chris O’Donnell i Sandra Bullock. 

Sylvia (Sylvia) z 2003 r.

melodramat biograficzny  

Zwykła historia o niezwykłej kobiecie z niezwykłym zakończeniem. Zwykła historia bo ileż to kobiet zakochuje się, wychodzi za mąż, rodzi dzieci a potem doznaje rozczarowań w małżeństwie. Jeśli jednak film jest tak dobry jak ten to ta zwykła historia wcale nie jest nudna a wręcz pochłania nas bez reszty. Niezwykła kobieta bo  film stanowi biografię sławnej i wybitnej poetki Sylvii Plath. Niezwykłe zakończenie bo… musicie sami zobaczyć. W głównych rolach zachwycający  Gwyneth Paltrow i Daniel Craig. Zapewniam, że to film nie tylko dla wielbicieli poezji.

Miłość i inne używki  (Love & Other drugs) z 2010 r.

melodramat  

Przedstawiciel farmaceutyczny i młoda kobieta chora na Parkinsona nawiązują romans. Czy budowanie związku z osobą, o której się wie od samego początku znajomości że jest ona poważnie i nieuleczalnie chora, ma jakiekolwiek szanse powodzenia? To właśnie melodramat, który zmierzył się z tym trudnym tematem i jeśli ktoś chce zobaczyć po prostu dobry film o niełatwej miłości to zdecydowanie polecam. W głównych rolach świetni Anne Hathaway i Jake Gyllenhaal.

Sekretarka (Secretary) z 2002 r.

melodramat

Film opowiada historię młodej kobiety, która zostaje zatrudniona jako sekretarka w kancelarii prawnej. Nie jest ona jednak zwykłą sekretarką bo jej jedynym sposobem na rozładowanie emocji jest samookaleczanie się. Również jej szef nie jest zwykłym szefem bo podnieca go zadawanie bólu. Jak można się domyślać jeśli masochistka i sadysta zaczną razem pracować i odkryją przed sobą nawzajem swoje preferencje to zaczyna robić się gorąco… Na szczęście poza wspólną tematyką – sadomasochistyczną – i poza wspólnym dla obu mężczyzn nazwiskiem – Grey – ten film nie ma nic więcej wspólnego z 50 twarzami Greya.

Lektor (The Reader) z 2008 roku

dramat, melodramat

Lektor to film złożony, bo z jednej strony mamy w nim romans a z drugiej strony mamy w nim rozliczenie ze zbrodniami wojennymi. Ten film próbuje odpowiedzieć na jedno zasadnicze pytanie: Czy dobro ukochanej osoby należy przedłożyć nad szeroko rozumianą sprawiedliwość społeczną? A jak już dokonamy wyboru to czy nie pożałujemy kiedyś swojej decyzji? Tematyka niewątpliwie trudna i bolesna, ale z takimi aktorami jak Kate Winslet i Ralph Fiennes  po prostu musiało się udać – powstał naprawdę dobry i głęboki film o dużej sile rażenia.

I tak cię kocham (The Big Sick) z 2017 r.

dramat obyczajowy, melodramat, komedia 

Główny bohater to pochodzący z Pakistanu młody mężczyzna próbujący swoich sił jako komik w amerykańskim show biznesie i to z całkiem niezłym skutkiem tym bardziej, że umie się śmiać z własnego pochodzenia. Jego rodzice to przywiązani do pakistańskiej tradycji starsi ludzie, którzy nie wyobrażają sobie, żeby ich syn poślubił kogoś spoza ich kręgu kulturowego. Kiedy zatem nasz główny bohater zakochuje się w Amerykance, która nie ma nic wspólnego z jego pakistańskimi korzeniami sprawy mocno się komplikują. Mamy tu złamane serca, mamy tu pokazane problemy, z jakimi muszą zmagać się emigranci i mamy tu dużo ironicznego poczucia humoru. Gorąco polecam ten film każdemu kto ceni sobie inteligentne kino i dobre, wyszukane żarty, które nie są ani sprośne ani obleśne tylko takie naprawdę na poziomie. Jeśli o jakimś filmie można powiedzieć, że ma klasę, to właśnie o tym filmie.

Zachować twarz (Saving face) z 2004 r.

dramat obyczajowy, melodramat, komedia  

Niezamężna kobieta, która ma prawie pięćdziesiąt lat i jest w ciąży, nie chce nikomu wyjawić kto jest ojcem jej nienarodzonego dziecka. Wyrzucona z domu przez własnych rodziców wprowadza się do mieszkania swojej dorosłej już córki. Akurat w tym czasie córka zakochuje się w innej kobiecie. Dodajmy do tego, że obie bohaterki należą do chińskiej, zamkniętej społeczności, w której ciąża niezamężnej kobiety lub miłość homoseksualna stanowią całkowite tabu i są powodem do wstydu. Matka i jej córka podejmują desperackie próby zawalczenia o własne szczęście.

Urok mordercy  (Killing Me Softly) z 2002 r.

melodramat, thriller 

Nie każda kobieta jest spełniona w spokojnym, ustabilizowanym i dającym poczucie bezpieczeństwa związku. I właśnie o tym jest ten film. O kobiecie która odrzuca to wszystko dla nowopoznanego, charyzmatycznego himalaisty o tajemniczej i mrocznej przeszłości, z którym nawiązuje gwałtowny romans pełen pożądania, namiętności i pasji graniczącej z szaleństwem.

9 1/2 tygodnia (Nine 1/2 Weeks) z 1986 r.

melodramat 

Bardzo upraszczając można by powiedzieć, że ten film to starsza wersja 50 twarzy Greya. Ale takie porównanie byłoby niewątpliwie krzywdzące dla Dziewięć i pół tygodnia. Przede wszystkim dlatego, że ten melodramat opowiada historię dużo bardziej realną niż 50 twarzy Greya. To historia namiętnego romansu dwójki dojrzałych i doświadczonych ludzi, w którym nic nie jest wprost powiedziane, nie ma żadnych reguł, żadnej listy ani umowy, mężczyzna nie tłumaczy kobiecie na czym ta znajomość będzie polegać.  Ten romans po prostu się rozwija, miedzy głównymi bohaterami narasta coraz większe przyciąganie i pożądanie a kobieta zostaje stopniowo wciągnięta w „grę”, których zasad nie zna ani ona ani my – widzowie.  Sceny erotyczne są tak niesamowicie nakręcone, zwłaszcza biorąc pod uwagę jaką w nich odgrywa gra światła i cieni, że z wyciętych kadrów tego filmu można by zrobić zachwycającą wystawę zdjęć. Przy tak dobrym filmie nie mogło też zabraknąć świetnych aktorów: Kim Basinger i Mickey Rourke.

Ostrożnie, pożądanie (Se, jie) z 2007 r.

melodramat, dramat polityczny

Młodej dziewczynie postawiono jedno zadanie: ma uwieść dojrzałego, żonatego mężczyznę. Nikt jednak nie wziął pod uwagę, że dziewczyna może się w tym mężczyźnie po prostu zakochać. Niewątpliwie jest to melodramat  dla cierpliwych, bo fabuła toczy się w nim dość wolno, ale jak ten film się wreszcie rozkręci to aż kipi od pożądania i zmysłowości. A zakończenie na pewno nikogo nie pozostawi obojętnym.

Elegia (Elegy) z 2008 r.

melodramat

Czemu zdarza się, że starsi i doświadczeni mężczyźni zamiast szukać kobiet w swoim wieku podrywają te młode i piękne? Albo jak w przypadku głównego bohatera muszą mieć je obie:  i tą w swoim wieku i tą młodą. Bo są płytcy i liczą na dobry sex. Ten film zmierzył się właśnie z takim stereotypem. Z jakim skutkiem? Moim zdaniem nie udzielono w nim jednoznacznej odpowiedzi ale zrozumiem też jeśli ktoś po jego obejrzeniu będzie miał inne zdanie. Świetne role Penelope Cruz i Ben Kingsley.

Serce nie sługa (Prime) z 2005 r.

melodramat

37-latka zakochuje się z wzajemnością w 23-latku. Różnica wieku w obliczu namiętności jaka między nimi wybucha przestaje mieć znaczenie, również  kwestie religijne schodzą na dalszy plan. Głównym powiernikiem historii tego płomiennego związku zostaje psychoterapeutka 37-latki.  Sprawa jednak komplikuje się, gdy wychodzi na jaw, że psychoterapeutka zakochanej kobiety jest matką jej chłopaka. W głównych rolach jak zwykle w doskonałej formie Uma Thurman i Meryl Streep.

Moonlight (Moonlight) z 2016 r.

melodramat, dramat obyczajowy

Powiem szczerze i bez ogródek, że pierwsza połowa filmu była dla mnie nudna do tego stopnia, że o mały włos nie obejrzałabym go do końca. Ale warto było się pomęczyć na początku aby móc zobaczyć jego drugą połowę bo druga połowa tego filmu po prostu zachwyca i odbiera mowę… Stwierdzenie, że jest piękna to mało, że jest głęboka to mało, że przypomniała mi samej co we mnie jest najbardziej ludzkie i wartościowe – moja wrażliwość – to mało. Ten dramat pokazuje dwa oblicza ludzkiej natury: z jednej strony tą prymitywną, brutalną, pełną przemocy fizycznej i psychicznej a z drugiej strony w niezwykły sposób obserwujemy ludzką wrażliwość, delikatność, zmysłowość, intymność, dumę i godność. I chyba w żadnym innym filmie nie widziałam tak wyrazistych spojrzeń głównego bohatera jak tutaj: jednocześnie nieśmiałych, stęsknionych, oddanych, zranionych, pełnych nadziei, spragnionych bliskości i namiętności.

Wielkie nadzieje (Great Expectations) z 1998 r.

melodramat

Chłopiec zakochuje się w dziewczynce. Jego miłość z dzieciństwa przetrwa lata i choć oboje dorośli to dziewczyna nie potrafi się zaangażować i pozostaje dla niego niedostępna. Dlaczego? Bo od dziecka wpajano jej, że przez miłość będzie cierpieć więc bezpieczniej jest nie kochać wcale. Ten film to przepiękna historia o złamanych sercach. W głównych rolach Ethan Hawke i Gwyneth Paltrow. Dodatkowym atutem filmu jest absolutnie fantastyczna muzyka filmowa.

Plac Waszyngtona (Washington Square) z 1997 r.

melodramat, kostiumowy

Plac Waszyngtona to nie wiedzieć czemu bardzo mało znany film w reżyserii Agnieszki Holland. Nie wiedzieć czemu bo to piekielnie dobry melodramat. Młoda kobieta będąca przyszłą dziedziczką fortuny zakochuje się w biednym mężczyźnie. Niestety na drodze do ich szczęścia staje ojciec dziewczyny, który nie wierzy w szczerość uczuć jej wybrańca. Miłość w połączeniu z pieniędzmi to zawsze delikatny i drażliwy temat ale w tym filmie tę tematykę pokazano nam po prostu po mistrzowsku. Genialny, kapitalny i dający do myślenia, naprawdę mało jest tak wybitnych filmów, ten to prawdziwa perełka albo raczej nieoszlifowany diament.

Wpadka  (Crush) z 2001 r.

melodramat, dramat obyczajowy

Temat poruszony w filmie jest niezmiennie kontrowersyjny i budzący skrajne emocje: Czy kobieta ma prawo być w związku z dużo młodszym od siebie mężczyzną? I do tego w związku szczęśliwym, tym bardziej jeśli jej wyboru nie akceptuje najbliższe otoczenie. W głównej roli Andie MacDowell. P.s. o tym samym tytule powstał w 2007 roku inny film, który z tym nie ma nic wspólnego.

Nowość (Newness) z 2017 r.

melodramat, dramat psychologiczny

Przez pierwszą połowę tego filmu myślałam, że będzie to płytka historia o  parze swingersów albo w najlepszym wypadku o luźnym związku bez zobowiązań. Ale jak się okazało w drugiej połowie filmu były to tylko pozory bo „Nowość” ma drugie dno: zagłębia się w ludzką psychikę i nie boi się obnażyć jej słabości. To historia o tym, że bycie w monogamicznym związku w dzisiejszych wyzwolonych czasach to dla młodych ludzi prawdziwe wyzwanie: szeroki wybór portali randkowych, sex czaty, kluby i  puby plus oczywiście masa znajomych tych realnych albo przynajmniej w internecie i co tu dużo mówić: chętnych na sex bez zobowiązań raczej nie brakuje. I jak się w tym wszystkim nie pogubić? W największym skrócie ten film to totalny, emocjonalny roller coaster.

Big Love z 2012 r.

melodramat, dramat psychologiczny

Długo unikałam tego filmu bo myślałam, że będzie to kolejny, słodki film o miłości. Bardzo się pomyliłam – ku mojemu zaskoczeniu opowiada on owszem o miłości ale głównie o jej mrocznej stronie – o toksycznym, destrukcyjnym związku, gdy już nie da się z kimś żyć ale też nie da się żyć bez niego. Aleksandra Hamkało i Antoni Pawlicki doskonale pokazali namiętność, zazdrość, smutek, gniew i całą paletę uczuć między głównymi bohaterami. Podsumowując: mocne kino o granicach ludzkich emocji.

Pocałuj mnie  (Kyss Mig) z 2011 r.

melodramat

Kiedy kobieta odkrywa nagle w sobie pożądanie do innej kobiety na pewno nie jest to dla niej łatwe doświadczenie a dla naszej bohaterki tym trudniejsze że właśnie zaręczyła się ze swoim chłopakiem… Magnetyczny i hipnotyzujący film o miłości, trudnych wyborach i o tym, że pomimo coraz bardziej liberalnych czasów, w jakich żyjemy, zmierzenie się z własną seksualnością wciąż może być dla człowieka prawdziwym wyzwaniem.

Początek (I origins) z 2014 r.

melodramat, dramat obyczajowy, psychologiczny, science fiction

Czy mamy na pewno tylko jedno życie? Jedno wcielenie? Czy istnieje reinkarnacja? Czy na pewno po śmierci nic po nas nie zostanie? Czy może cząstka nas nie umrze nigdy? Ten film próbuje znaleźć odpowiedzi na te pytania pokazując jednocześnie jak bardzo człowiek może kochać i ile może zrobić dla tej miłości. Przepiękny film o miłości, który wtapia człowieka w fotel.

Odchodząc (Partir) z 2009 r.

melodramat 

Życie głównej bohaterki na pierwszy rzut oka wydaje się idealne: ma męża, dwójkę nastoletnich dzieci, piękny dom,  po latach wraca do pracy zawodowej a jednak wdaje się w romans z robotnikiem, który remontuje jej gabinet. Jesteśmy świadkami tego jak z jednej strony nowa miłość dodaje jej skrzydeł a z drugiej strony wywraca jej życie do góry nogami  i zastanawiamy się czy na pewno było warto…  W głównej roli jak zwykle niesamowita Kristin Scott Thomas.

5×2 pięć razy we dwoje (5×2) z 2004 r.

melodramat

W filmie śledzimy losy małżeństwa trzydziestoparolatków ale poznajemy ich historię w nietypowej kolejności bo od końca – film zaczyna się od rozwodu głównych bohaterów a kończy się na tym jak zakochani dopiero się poznają. I właśnie fakt, że poznajemy historię ich miłości niechronologicznie sprawia, że ten melodramat jest wyjątkowy i jedyny w swoim rodzaju. Co jednak najważniejsze w tym gatunku filmowym – jest tu namiętność i jest tu pożądanie i to w dużych ilościach.

3 serca (3 coeurs) z 2014 r.

melodramat

3 serca to historia szczęśliwych i nieszczęśliwych zbiegów okoliczności, to opowieść o tych chwilach, które decydują w jakim kierunku potoczy się nasze życie. Ten francusko-belgijsko-niemiecki film wciąga od pierwszych minut a później robi się tylko coraz ciekawiej. W głównych rolach między innymi  wspaniałe Charlotte Gainsbourg i Catherine Deneuve. P.s. o tym samym tytule powstały wcześniej dwa inne filmy (polski i amerykański), które z tym nie mają nic wspólnego.

Moja miłość  (Mon roi) z 2015 r.

melodramat

Nie wiem jak Wy ale ja nigdy nie mam dość filmów o toksycznych związkach oczywiście pod warunkiem, że takie filmy są dobre. „Moja miłość” zdecydowanie spełnia moje oczekiwania w tej tematyce. Przekaz tego francuskiego melodramatu jest bardzo życiowy: pewny siebie, przebojowy, spontaniczny, towarzyski a do tego arogancki egoista to może i dobre cechy mężczyzny jeśli kobieta szuka romansu ale jeśli szuka męża i ojca swoich dzieci to już niekoniecznie… P.s. o tym samym tytule powstał rok później  amerykański film, który z tym nie ma nic wspólnego.

Idealne matki (Adore) z 2013 r.

melodramat, dramat obyczajowy, psychologiczny

Tematyka problematyczna od zawsze – czy kobieta ma prawo być szczęśliwa z dużo młodszym od siebie mężczyzną? A co jeśli ten mężczyzna jest do tego synem jej najlepszej przyjaciółki? Należy kierować się sercem czy lojalnością? A może dobrymi obyczajami? Główne aktorki Robin Wright  i Naomi Watts wspięły się na absolutne wyżyny aktorstwa pokazując, że zakochać się można w każdym wieku i szaleć z miłości też.  Temat pokazany po mistrzowsku.

Zostawić Las Vegas (Leaving Las Vegas) z 1995 r.

dramat psychologiczny, melodramat  

Ktoś może powiedzieć że to film o alkoholiku i prostytutce.  A ja powiem że to film przede wszystkim o strasznej samotności. To nie jest film grzeczny ani łatwy ani przyjemny. Oglądanie tego filmu to trochę jak poddanie się operacji bez znieczulenia na własne życzenie. Ale jeśli ktoś lubi trudne, ambitne i głębokie kino to ten film jest zdecydowanie dla niego. Warto go obejrzeć również ze względu na niesamowite kreacje aktorskie – Nicolas Cage i Elisabeth Shue.

Obłąkana miłość (Asylum) z 2005 r.

melodramat 

Główna bohaterka, która ma męża i dziecko, wdaje się w romans z pacjentem szpitala psychiatrycznego. Jeśli ktoś jest fanem melodramatów to ten film pokocha na pewno: namiętność, żądza, pasja, miłość, tęsknota, rozpacz i cierpienie przy niezwykle wciągającej fabule i mocnym, zaskakującym zakończeniu – czegóż chcieć więcej od dobrego melodramatu? Ten jest naprawdę rewelacyjny i na długo pozostanie Wam w pamięci.

Najlepsze Thrillery

Midsommar. W biały dzień z 2019 r.

thriller psychologiczny, horor
Zacznę od tego że nigdy nie byłam zagorzałą fanką horrorów. Jak to się mówi: ,,Nie mam na to po prostu nerwów”. Ale ,,Midsommar. W biały dzień” to nie jest klasyczny horror, powiedziałabym że to bardziej film na pograniczu thrillera psychologicznego. W skrócie: grupka przyjaciół wyrusza do odciętej od cywilizacji wioski i poznaje miejscowe rytuały. I mówiąc szczerze zaraz po
zakończeniu filmu pomyślałam sobie „Co to do …. było?” Ale minęły już dwa lata odkąd widziałam ten film a pamiętam go tak dokładnie jakby to było wczoraj: niepowtarzalny, kameralny klimat, subtelna i coraz bardziej zagęszczająca się atmosfera i te niesamowite sceny. Polecam wszystkim którzy lubią niebanalne filmy.

Co kryje prawda  (What Lies Beneath) z 2000 r.

thriller

Główna bohaterka nabiera przekonania, że jej dom nawiedził duch tragicznie zmarłej kobiety. Nie zna ona jednak ani tożsamości ofiary ani okoliczności jej śmierci. Przyznam szczerze że Co kryje prawda to thriller dla osób cierpliwych bo przez pierwszą połowę filmu niewiele się w nim dzieje ale za to druga połowa filmu to w pełni rekompensuje bo naprawdę trzyma w napięciu. W głównych rolach Harrison Ford i absolutnie fenomenalna w tym filmie Michelle  Pfeiffer.

Trauma (Fractured) z 2019 r.

thriller

„Trauma” to historia o mężczyźnie – kochającym ojcu i mężu, który przywozi wraz z żoną swoją ranną córkę na izbę przyjęć do szpitala. Wkrótce jednak żona i córka znikają bez śladu w tym szpitalu. Wszyscy dookoła uparcie twierdzą że nasz główny bohater zgłosił się na izbę przyjęć sam a jego żony i dziecka nikt nie widział. A zatem nasz główny bohater wymyślił sobie całą historię? Czy też szpital stara się coś przed nim ukryć? „Trauma” trzyma w napięciu od początku do samiutkiego końca i co najważniejsze w thrillerach: ten film naprawdę umie zaskoczyć widza. Kawał świetnego kina.

Parasite (Gi-saeng-chung) z 2019 r.

Ten koreański film to połączenie trzech gatunków filmowych: dramatu, thrillera i komedii. Zanim go obejrzałam to myślałam że taki mix w jednym filmie jest po prostu niemożliwy a jednak uwierzcie mi: Tutaj to się naprawdę udało! I to jak!  Fabuła jest dość oryginalna: biedny chłopak załatwia sobie pracę jako korepetytor nastolatki pochodzącej z bogatego domu a potem za sprawą „dziwnych zbiegów okoliczności” cała rodzina tego biednego chłopaka zostaje zatrudniona przez zamożnych rodziców tej nastolatki. I to dopiero początek bo to co się dzieje później w tym filmie to po prostu jazda bez trzymanki! Tego nie da się opisać, to po prostu trzeba obejrzeć! „Parasite” to niezwykle oryginalny i niepowtarzalny film i gwarantuję że utkwi Wam na długo w pamięci.

Funny Games U.S. z 2007 r.

thriller

Jak to zwykle bywa w thrillerach zaczyna się niewinnie: małżeństwo z dzieckiem i pieskiem przybywa do domku nad jeziorem. Ich spokojne wakacje bardzo szybko zakłóca dwoje nastolatków, którzy na początku zachowują się po prostu dziwnie ale z minuty na minutę atmosfera się zagęszcza. To tyle żeby nie zdradzać Wam za dużo fabuły i nie zepsuć odbioru filmu. Ja mogę tylko dodać że „Funny Games U.S.” naprawdę wbija w fotel i robi piorunujące wrażenie: od początku do samego końca trzyma widza w napięciu a powiedzieć o odtwórczyni głównej kobiecej roli – Naomi Watts – że jest w tym filmie rewelacyjna i fenomenalna to absolutnie za mało.

Zabicie świętego jelenia (The Killing of a Sacred Deer) z 2017 r.

thriller psychologiczny

„Zabicie świętego jelenia” to film tylko i wyłącznie dla fanów filmów psychologicznych ale jeśli ktoś lubi takie filmy (tak jak ja) to tego filmu na pewno nigdy nie zapomni bo „daje on do myślenia”. Przede wszystkim co ważne w thrillerach „Zabicie świętego jelenia” wciąga i zaskakuje a pod kątem psychologicznym to próba odpowiedzi na pytania: o dobro i zło, o wymierzanie sprawiedliwości oraz czy człowiek powinien ponosić karę za swoje błędy. Dla mnie to jednak film zwłaszcza o tym, że człowieka poznaje się dopiero w ekstremalnie trudnych sytuacjach życiowych, kiedy musi on dokonać ciężkich wyborów bo  właśnie takie sytuacje pokazują kim naprawdę jesteśmy. W głównych rolach, które podejrzewam że stanowiły dla aktorów niemałe wyzwanie, świetnie sprawdzili się Colin Farrell i Nicole Kidman.

Kolekcjoner kości  (The Bone Collector) z 1999 r.

thriller, kryminał

W filmie śledzimy losy dwóch policjantów, z czego jednego niedoświadczonego (Angelina Jolie) a drugiego sparaliżowanego ( Denzel Washington), którzy są na tropie seryjnego mordercy. Kolekcjoner kości naprawdę trzyma w napięciu bo morderca to wybitny psychopata, fabuła filmu wciąga od początku do samego końca a obsada aktorska mówi sama za siebie.

Equilibrium (Equilibrium) z 2002 r.

thriller, science-fiction

Film przedstawia świat ludzi, którzy utracili zdolność odczuwania, ludzi którzy codziennie biorą lek zabijający w nich to co najbardziej ludzkie – uczucia. Dzięki temu na świecie nie ma wojen bo ludzie nie potrafią nienawidzić ani zazdrościć. Czy jednak cena, jaką za to płacą nie jest zbyt wysoka? Bo przecież bez miłości, przyjaźni czy współczucia czym różnimy się od robotów? Film polecam również miłośnikom sztuk walki, której w filmie na pewno nie zabraknie. W głównej roli znakomity Christian Bale.

Siedem  (se7en) z 1995 roku

thriller, kryminał 

Jeżeli ktoś lubi thrillery to chyba nie ma takiej opcji żeby jeszcze nie widział tego filmu. A jeżeli jakimś cudem tak się stało to ja mogę tylko powiedzieć, że Siedem jest tak dobrym filmem, że po prostu brak słów. Jakiekolwiek przymiotniki opisujące ten film zabrzmią po prostu banalnie: wciągający, trzymający w napięciu czy inteligentny to zdecydowanie za mało. W roli policjantów świetni Morgan Freeman i Brad Pitt a w roli seryjnego mordercy po prostu wymiatający Kevin Spacey.

Pachnidło: Historia mordercy  (Perfume: The Story of a Murderer) z 2006 roku

thriller, dramat, kostiumowy

Historia życia mężczyzny, u którego zmysł węchu został wyjątkowo mocno rozwinięty. Chcąc wykorzystać swój dar postanawia stworzyć najpiękniejszy na świecie zapach – najwspanialszy perfum (pachnidło). Oprócz niesamowitej i wciągającej fabuły w filmie możemy podziwiać malownicze pejzaże, starodawne miasta i miasteczka – oprawa plastyczna filmu jest przepiękna. Tego filmu nie da się przyrównać do żadnego innego, jest wyjątkowo oryginalny a historia w nim opowiedziana przypomina baśń dla dorosłych.

Wykolejony  (Derailed) z 2005 roku

thriller psychologiczny, dramat

Główny bohater wprawdzie nie jest ideałem (bo chce zdradzić swoją żonę) ale i tak budzi naszą sympatię. I dlatego gdy dochodzi do napadu na niego i do wymuszania od niego pieniędzy to stajemy po jego stronie. Największym atutem filmu jest umiejętność zaskoczenia widza (o co w dzisiejszych czasach naprawdę coraz trudniej) plus świetna obsada aktorska: Clive Owen, Jennifer Aniston i Vincent Cassel.

Podziemny krąg (Fight Club) z 1999 roku

thriller psychologiczny

Czy lubicie zakręcone filmy? Jeśli raczej nie to odpuśćcie sobie lepiej ten film bo Podziemny krąg jest zakręcony na maksa. Opowiada on o tym jak główny bohater popada w dziwny stan życiowego odrętwienia i odkrywa, że jedyne co wywołuje w nim jeszcze jakiekolwiek emocje to uczestnictwo w licznych spotkaniach grup wsparcia prowadzonych dla skrajnie chorych ludzi pomimo, że nasz główny bohater na te choroby wcale nie choruje. Ale z czasem i to dziwne zajęcie przestaje mu wystarczać i dlatego zakłada on podziemny klub walki a jego życie staje się pasmem niewiarygodnie zakręconych zdarzeń. W głównych rolach elektryzujący Edward Norton i Brad Pitt.

Wyspa tajemnic (Shutter Island) z 2010 roku

thriller psychologiczny, dramat

Akcja filmu dzieje się przede wszystkim w szpitalu psychiatrycznym znajdującym się na wyspie i już sam ten fakt budzi w nas dreszczyk emocji. Żeby nie zepsuć przyjemności z oglądania filmu mogę tylko dodać, że ten thriller jest wyjątkowo inteligentny, intrygujący i zaskakujący a jakby tego było mało to pod kątem psychologicznym to naprawdę głębokie kino. I jeśli ktoś ma jeszcze jakieś wątpliwości co do tego czy Leonardo DiCaprio jest dobrym aktorem to zapewniam, że ten film je rozwieje.

Adwokat diabła (The Devil’s Advocate) z 1997 roku

thriller psychologiczny, dramat

Młody, ambitny prawnik dostaje pracę swoich marzeń i wraz z żoną przeprowadza się do wielkiego miasta, w którym drzwi do kariery stoją przed nim otworem. Adwokat diabła to absolutnie genialny film, który bezlitośnie obnaża ludzkie ułomności: próżność, zachłanność, pożądanie i egoizm.  W głównych rolach fantastyczni Keanu Reeves i Al Pacino oraz zachwycająca Charlize Theron.

Wind River. Na przeklętej ziemi (Wind River) z 2017 r.

thriller, kryminał

Tajemnicza śmierć dziewczyny na odległym, skutym śniegiem i lodem pustkowiu. Film ten posiada niepowtarzalny, kameralny klimat i dlatego spodoba się każdemu kto ma dosyć filmów pełnych strzelanin i pościgów bo tutaj jest ich naprawdę niewiele. Powiedziałabym, że to thriller w starym, dobrym stylu, to znaczy fabuła toczy się w nim dość wolno a napięcie narasta stopniowo, nie ma tu intryg czy nagłych zwrotów akcji, jest za to historia zbrodni osadzona w surowym i dzikim świecie przyrody.

Gra (The Game) z 1997 r.

thriller

Michael Douglas w roli bogatego biznesmana, który wiedzie uporządkowane i samotne życie. Co można dać na prezent urodzinowy takiemu właśnie człowiekowi który ma prawie wszystko? Nasz bohater dostaje od swojego brata nietypowy prezent: zaproszenie do tajemniczej gry, którą organizuje firma specjalizująca się w tworzeniu rozrywek zapewniających głębokie doświadczenie życiowe. „Twoje życie stanie się zabawne” tak właśnie nasz biznesman zostaje zachęcony do przyjęcia zaproszenia. Jednak ta gra bardzo szybko przestaje być zabawna a my przez cały film zadajemy sobie jedno pytanie: „Czy to jeszcze jest ta gra?”.

Zaginiona bez śladu (The Vanishing) z 1993 r.

thriller

Przyznaję, że jest to film starej daty i nie trzyma tak bardzo w napięciu jak umieją trzymać dzisiejsze thrillery ale i tak jest to kawał dobrego kina. Przede wszystkim za sprawą ciekawej fabuły: główny bohater i jego dziewczyna wyruszają na wakacje ale w trakcie podróży kobieta zostaje porwana. Zakochany mężczyzna latami próbuje odkryć prawdę – kto porwał jego dziewczynę i co się z nią stało. Nawet gdy wiąże się z inną kobietą nie potrafi pogodzić się z przeszłością. Tyle filmów o porwaniach widziałam, że myślałam, że jestem w stanie przewidzieć zakończenie filmu, tym bardziej takiego starego filmu. A jednak finał zrobił na mnie spore wrażenie.   W głównych rolach między innymi Jeff Bridges i Sandra Bullock.

Rzeka tajemnic (Mystic River) z 2003 r.

thriller, kryminał

Film porusza dwa główne tematy: pokazuje jak ciężkie przeżycia z przeszłości potrafią odcisnąć swoje piętno na człowieku i zaważyć na całej jego przyszłości oraz pokazuje otchłań rozpaczy rodzica, któremu zabito dziecko. Te dwa wątki przeplatają się nawzajem przez cały film tworząc niezwykle oryginalną, intrygującą, inteligentną i wciągającą fabułę filmu. A w głównych rolach same gwiazdy:  Sean Penn, Kevin Bacon, Tim Robbins i Laurence Fishburne.

Gdzie jesteś, Amando (Gone Baby Gone) z 2007 r.

thriller, kryminał

Myślałam że widziałam już wszystkie możliwe filmy na temat porwania dziecka i już żadna historia w tym temacie mnie nie zaskoczy. Może ten film nie wciągnął mnie tak bardzo jakbym chciała i może wolałabym żeby bardziej trzymał mnie w napięciu ale jego zakończenie wszystko wynagrodziło – nie dość że bardzo zaskakujące to jeszcze dające do myślenia.

Labirynt (Prisoners)

thriller, kryminał z 2013 r.

Klasyczny thriller bo mało hollywoodzki tzn. nie ma w nim brawurowych pościgów samochodowych, długich strzelanin, prezentacji sztuk walki,  itp. itd. Jest za to zdesperowany ojciec któremu porwano dziecko, w którego znakomicie wcielił się Hugh Jackman oraz próbujący rozwikłać zagadkę porwania policjant – równie genialny w tej roli Jake Gyllenhaal. Na szczególne uznanie zasługuje końcówka filmu – ze wszystkich thrillerów jakie widziałam w życiu ten ma zdecydowanie najbardziej niesamowite zakończenie.

Słaby punkt  (Fracture) z 2007 roku

thriller, kryminał

Oskarżony o usiłowanie zabójstwa swojej żony jest zamożny, przebiegły, bezwzględny i wyjątkowo inteligentny – w tej roli Anthony Hopkins. Po drugiej stronie występuje natomiast młody prokurator – w tej roli Ryan Gosling. Batalia sądowa i zbieranie dowodów w sprawie okazuje się być w tym filmie wyjątkowo ciekawe i wciągające. To po prostu kawał dobrego i inteligentnego kina.

Dziewczyna z pociągu  (The Girl on the Train) z 2016 roku

thriller

W roli samotnej i nadużywającej alkoholu głównej bohaterki genialna Emily Blunt, która podróżuje pociągiem i bacznie obserwuje mijanych przez pociąg  ludzi. Gdy znika obserwowana zza szyby kobieta w głowie głównej bohaterki rodzą się teorie dotyczące jej zaginięcia. Razem z główną bohaterką stopniowo docieramy do brutalnej i zaskakującej prawdy. Inteligentnie skonstruowany film z niezwykle wciągającą fabułą.

Przebudzenie (Awake) z 2007 roku

thriller

Czy wyobrażaliście sobie kiedyś jakby to było obudzić się w trakcie operacji z narkozy – być świadomym i odczuwającym ból ale całkowicie sparaliżowanym i nie mogącym wypowiedzieć ani słowa? Ten elektryzujący film to właśnie historia o tym jak taki najgorszy koszmar się spełnia.  W jednej z głównych ról Jessica Alba.

Zaginiona dziewczyna (Gone girl) z 2014 roku

thriller psychologiczny, dramat

Młoda kobieta zaginęła i choć nie znaleziono ciała to podejrzenia o morderstwo padają na jej męża. To jeden z tych filmów, które świetnie pokazują, że od miłości do nienawiści jest tylko jeden krok a za zdradę trzeba czasem w życiu słono zapłacić. Akcja filmu jest niewątpliwie zaskakująca bo do samego końca ciężko przewidzieć jego zakończenie. Największym atutem filmu obok możliwości „podziwiania” rozpadu małżeństwa jest właśnie jego zakończenie: intrygujące i niebanalne.

Koneser (La Migliore offerta) z 2013 roku

thriller psychologiczny, dramat

Film idealny dla wielbicieli sztuki i historii miłosnych. Jeśli natomiast ktoś nie gustuje ani w jednym ani w drugim ale lubi gdy film potrafi go zaskoczyć to ten film jest również zdecydowanie dla niego. Najwspanialsze w tym filmie jest to, że coś co przez cały film było dla widza oczywiste na końcu filmu przestaje już być tak oczywiste – żeby zrozumieć trzeba obejrzeć.

Służąca (Ah-ga-ssi) z 2016 roku

thriller psychologiczny, dramat

Gdybym miała wymienić dziesięć najlepszych filmów, jakie widziałam w swoim życiu, ten film zdecydowanie by się znalazł wśród nich. Historia opowiedziana w tym filmie jest tak genialna, że broni się sama choć zaczyna się niewinnie: oszust próbuje rozkochać w sobie bogatą kobietę z pomocą jej służącej. Dalej fabuła tak niesamowicie się rozwija, że przepraszam za wyrażenie, ale po prostu niemal gały wyszły mi z orbit a szczękę zbierałam z ziemi. Dodam tylko, że świetna gra aktorska i azjatyckie klimaty powodują, że film ten jest wyjątkowo zmysłowy i choć chwilami mroczny to jednocześnie subtelny i lekki. Absolutnie powalający, zachwycający i niepowtarzalny.

Połączenie (the call) z 2013 r.

thriller, kryminał

Świetna Halle Berry jako operatorka linii alarmowej, która odbiera telefon od dziewczyny, która jest sama w domu i do której ktoś się właśnie włamał. Ten jeden telefon zmienia całe życie głównej bohaterki. Wartka i szybka akcja sprawia, że film cały czas trzyma w napięciu i ciężko znaleźć chwilę na złapanie oddechu – idealny thriller dla tych którzy lubią jak przez cały film „coś się dzieje”.

Ex Machina (Ex Machina) z 2015 r.

thriller psychologiczny, science-fiction

Pracownik przybywa do rezydencji swojego szefa na jego zaproszenie, gdzie poznaje robota uosabiającego kobietę. To film ukazujący sztuczną inteligencję w robotach ale na szczęście tym razem nie oglądamy kolejnego filmu akcji. Czy film o robotach może być inteligentny, psychologiczny i głęboki? Myślałam, że to niemożliwe. Na szczęście się myliłam bo ten film właśnie taki jest.

La cara oculta (Ukryta twarz)(Ciemna strona) z 2011 r.

thriller

Dziewczyna głównego bohatera znika w dziwnych okolicznościach a on zamiast ubolewać nad jej stratą dość szybko znajduje pocieszenie w ramionach innej kobiety. Nic więc dziwnego, że przez pierwszą połowę filmu chodzi nam po głowie jedno pytanie: „Zabił ją czy nie zabił?”. Kiedy w końcu poznajemy odpowiedź na to nurtujące nas pytanie to po prostu nie możemy uwierzyć w to co widzimy na ekranie a film trzyma nas w napięciu do samego końca.

Ostatni dom po lewej  (The Last House on the Left) z 2009 r.

thriller

Małżeństwo wraz ze swoją córką nastolatką przyjeżdża na wakacje do domku położonego  na uboczu, w lesie. Córka już w dniu przyjazdu nie może usiedzieć na miejscu na takim odludziu więc spotyka się ze swoją dawną koleżanką. Obie dziewczyny za namową nowopoznanego chłopaka wchodzą do jego pokoju hotelowego i właśnie w tym pokoju zacznie się ich walka o przetrwanie. Jeśli lubicie filmy trzymające w napięciu to tym thrillerem będziecie zachwyceni bo gęsta atmosfera robi się od samego początku i utrzymuje się aż do końca. Ja cały film siedziałam jak na szpilkach. 

Uciekaj (get out) z 2017 r.

thriller

Zaczyna się niewinnie – dziewczyna udaje się ze swoim chłopakiem do domu jej rodziców, gdzie jest trochę dziwnie –  ale z czasem jest coraz dziwniej… aż mniej więcej w połowie filmu następuje taki zwrot akcji, że siedzimy już wbici w fotel do końca. Wciągający, zaskakujący, elektryzujący, kapitalny, rewelacyjny, niesamowity, świetne kreacje aktorskie i co najważniejsze w thrillerach naprawdę trzymający człowieka w napięciu!!!

Najlepsze Komedie

Nie patrz w górę (Don’t look up) z 2021 r.

tragikomedia
Zacznę od wymienienia plejady gwiazd w tym filmie bo tutaj naprawdę ich nie brakuje: Leonardo DiCaprio, Jennifer Lawrence, Meryl Streep i Cate Blanchett. „Nie patrz w górę” to historia o odkryciu przez astronomów zabójczej komety zbliżającej się w stronę ziemi. Wydawać by się mogło że na świecie zapanuje wówczas strach i chaos. Ten film tymczasem udowadnia że ludzie są
kompletnie nieprzewidywalni i nawet w obliczu totalnej zagłady nie jesteśmy w stanie ogarnąć tego co będzie się działo. Oglądając „Nie patrz w górę” naprawdę nie wiedziałam czy mam się śmiać czy płakać bo fabuła okazała się tak genialna że przeszła moje najśmielsze oczekiwania. Ten film to majstersztyk w obnażaniu ułomności świata w którym obecnie żyjemy. Absolutnie fantastyczny.

,,The Letdown” serial

Dramat, komedia
Dotychczas w temacie macierzyństwa oglądałam głównie seriale i filmy o matkach super bohaterkach, które z powodzeniem łączą rolę matki, żony i kobiety pracującej. I zastanawiałam się: „Jak one to robią???!!!” Przyznaję że sama nie mam dzieci więc tym bardziej popadałam w kompleksy. Bo przecież skoro ja ledwo ogarniam sama siebie to kim jestem w porównaniu z tymi kobietami??? I
nagle pojawił się serial ,,The Letdown,, przy którym nie wiadomo: śmiać się czy płakać. W każdym razie dzięki niemu zrozumiałam że na szczęście są jeszcze kobiety które nie są idealne we wszystkim, którym zdarzają się potknięcia, które z trudem odnajdują się w roli matki, których świat staje do góry nogami gdy pojawia się dziecko. I właśnie o takiej ,,anty super bohaterce,, jest ten
serial.

Sexify z 2021 r.

serial komediowy

Pewnie już każdy słyszał o nowym serialu „Sexify”. A jeśli nie to czas najwyższy żeby usłyszał!!! Dlaczego? Bo „Sexify” to polski serial na naprawdę światowym poziomie: świetny scenariusz, doskonała gra aktorska i muzyka do filmu absolutnie trafiona w punkt. I to wszystko w Polsce – polski pomysł na film, polscy scenarzyści i polscy aktorzy!!! Naprawdę mamy z czego być dumni!!! Szczerze mówiąc trochę się opierałam przed rozpoczęciem oglądania tego serialu bo wydawało mi się, że biorąc pod uwagę sam tytuł filmu – że będzie on po prostu nudny na maxa. Wydawało mi się, że amerykańskie seriale po prostu wyczerpały już ten temat a poza tym myślałam, że w naszym zachowawczym kraju nie da się nakręcić dobrego filmu w tematyce sexu. I wiecie co Wam powiem? Moim zdaniem kultowy „Sex w Wielkim Mieście” ma godnego następcę i to w Polsce!!! Wcześniej byłam pewna, że nikt nie dorówna Samancie z tego amerykańskiego serialu ale to właśnie tutaj, właśnie u nas, narodziła się nowa Samanta, bo najbardziej charyzmatyczna kobieca rola to rola Moniki, która wierzę że nie tylko będzie polską nową Samantą ale już wkrótce zyska międzynarodową sławę. Przebojową, wyzwoloną seksualnie Monikę brawurowo zagrała Sandra Drzymalska – warto zapamiętać to nazwisko bo jestem przekonana, że o tej aktorce młodego pokolenia zrobi się bardzo szybko bardzo głośno. Pozostali aktorzy również „dali czadu na maksa”: Aleksandra Skraba, Maria Sobocińska i  Jan Wieteska. Legendy polskiego kina czyli Cezary Pazura, Małgorzata Foremniak i genialny Zbigniew Zamachowski również nie zawiedli. Może ktoś powie, że „Sexify” jest przerysowany albo że kiczowaty ale na pewno nie może powiedzieć „że to już było” bo pomimo zdawać by się mogło oklepanego tematu sexu w filmach tego jeszcze po prostu nie było!!!  Ja wszystkie odcinki „połknęłam” w dwanaście godzin – jak już zaczęłam to nie mogłam się oderwać. Szczerze polecam z całego serca.

Szeregowiec Benjamin (Private Benjamin) z 1980 r.

komediodramat

Młoda, zrozpaczona wdowa (w tej roli fantastyczna Goldie Hawn) w akcie desperacji zaciąga się do wojska. Czy dajemy jej jakiekolwiek szanse przetrwania w armii Stanów Zjednoczonych biorąc pod uwagę że nasza bohaterka jest delikatna, wrażliwa a przy tym to rozpieszczona jedynaczka no i nie zapominajmy o jej stanie psychicznym po utracie męża? Zdecydowanie nie dajemy i dlatego nie będziemy się nudzić ani przez chwilę. Nie myślcie jednak że „Szeregowiec Benjamin” to tylko śmieszna komedia bo ten film ma drugie dno – to historia o przełamywaniu siebie, o woli walki i wierze we własne siły, w największym skrócie o tym, że nie warto się poddawać i że nigdy nie jest za późno aby zawalczyć o siebie. Nie brakuje tu również perypetii sercowych głównej bohaterki i toksycznego związku z mężczyzną.  Ja mogę tylko dodać od siebie, że byłam, jestem i wiem że będę do końca życia zakochana w tym filmie.

 

Sąsiedzi (Neighbors) z 2014r.

komedia

Gdy młode małżeństwo z malutkim dzieckiem wprowadza się do nowego domu ich spokój zakłócają nowi sąsiedzi – bractwo studenckie, które imprezuje non stop. I słowa „non stop” nie są tu przesadą. Jak wybrną z tej sytuacji? Wypowiedzą im wojnę? Zaprzyjaźnią się z nimi i uknują spisek? Sprzedadzą dom? A może po prostu pogodzą się wreszcie ze swoim losem? Przekonajcie się sami bo naprawdę warto. Nie będziecie się nudzić ani przez chwilę gdyż młodzi rodzice okażą się bardzo zdeterminowani aby zawalczyć o spokój dla swojej pociechy.W głównych rolach znakomici Zac Efron, Seth Rogen i Rose Byrne.

Rodzina od zaraz (Instant Family) z 2018 r.

komedia, dramat oparty na faktach

Bezdzietna para postanawia adoptować trójkę dzieci naraz. Szaleństwo? Oj tak i to jakie. Film jest inspirowany autentyczną historią i dzięki temu jest bardzo wiarygodny. Ta komedia to śmiech przez łzy: bawi, wzrusza i chwyta ze serce. Serdecznie polecam wszystkim którzy cenią sobie inteligentne komedie. Zaznaczę tylko że nie jest to kino wyłącznie dla ludzi, którzy mają dzieci albo takich, którzy myślą o ich adopcji. Ja nie mam dzieci i nie myślę o ich adopcji a Rodzina od zaraz po prostu mnie zachwyciła i wylałam na niej dużo łez (choć to komedia).

Ode to Joy z 2019 r.

komedia romantyczna

„Ode to Joy” to przede wszystkim film z ciekawą fabułą albowiem jeśli chodzi o komedie romantyczne to wydawało mi się że widziałam już chyba wszystkie możliwe scenariusze i nic nie będzie w stanie mnie zaskoczyć. A jednak twórcom „Ode to Joy” to się udało. Otóż nasz główny bohater choruje na katapleksję – zaburzenie neurologiczne powodujące nagłą utratę przytomności i zapadnięcie w sen w sytuacjach wywołujących silne emocje a w przypadku naszego bohatera tą emocją jest akurat radość. Jak możecie się domyślać unika on zatem wszelkich sytuacji, które mogłyby wywołać w nim uczucie przyjemności i szczęścia – stara się prowadzić nudne i przygnębiające życie. Gdy jednak nasz bohater w końcu się zakochuje to my widzowie nie nudzimy się nawet na chwilę. Szczerze polecam bo „Ode to Joy” to absolutnie oryginalna, przezabawna i fantastyczna komedia, która na pewno chwyci Was za serce.

Parasite (Gi-saeng-chung) z 2019 r.

Ten koreański film to połączenie trzech gatunków filmowych: dramatu, thrillera i komedii. Zanim go obejrzałam to myślałam że taki mix w jednym filmie jest po prostu niemożliwy a jednak uwierzcie mi: Tutaj to się naprawdę udało! I to jak!  Fabuła jest dość oryginalna: biedny chłopak załatwia sobie pracę jako korepetytor nastolatki pochodzącej z bogatego domu a potem za sprawą „dziwnych zbiegów okoliczności” cała rodzina tego biednego chłopaka zostaje zatrudniona przez zamożnych rodziców tej nastolatki. I to dopiero początek bo to co się dzieje później w tym filmie to po prostu jazda bez trzymanki! Tego nie da się opisać, to po prostu trzeba obejrzeć! „Parasite” to niezwykle oryginalny i niepowtarzalny film i gwarantuję że utkwi Wam na długo w pamięci.

Niedobrani (Long Shot) z 2019 r.

komedia

„Niedobrani” to przezabawna i chwytająca za serce komedia o rodzącym się uczuciu pomiędzy dostojną panią polityk (w tej roli znakomita Charlize Theron) a nieokrzesanym dziennikarzem (w tej roli równie świetny Seth Rogen). Film nie tylko przesycony jest zabawnymi dialogami i scenami ale to również całkiem inteligentne kino i to z morałem. Szczerze polecam.

Gorący towar (The Heat) z 2013 r.

komedia

Dwie policjantki są tymi „dobrymi” które chcą złapać bandytę. Banalne? Ale fabuła w tym filmie nie ma specjalnego znaczenia bo scenki sytuacyjne i gagi z główną bohaterką Melissą McCarthy po prostu zwalają z nóg. Druga główna bohaterka Sandra Bullock także po raz kolejny pokazała że jest królową komedii. A scenki i dialogi z nimi obiema naraz po prostu wymiatają. To trzeba obejrzeć! Dla wszystkich którzy lubią mocne, kobiece role i siarczyste żarty.

 

Daję nam rok (I give it a year) z 2013 r.

komedia romantyczna

Mamy okazję śledzić losy nowożeńców zastanawiając się – jak sam tytuł mówi – czy wytrzymają w małżeństwie rok czy też dłużej. Na szczególną uwagę pod kątem humoru zasługują bohaterzy drugoplanowi – najlepszy przyjaciel pana młodego, którego delikatnie mówiąc trudno polubić, pani psycholog, która delikatnie mówiąc nie powinna prowadzić terapii małżeńskich i młody biznesman, który uwodzi główną bohaterkę i który delikatnie mówiąc nie powinien uwodzić bo wychodzi mu to naprawdę kiepsko. Bardzo zabawny film dla osób które lubią angielski humor – gdy wszystko jest powiedziane dosadnie wprost czyli bez owijania w bawełnę.

To właśnie seks (The little death) z 2014 r.

komedia

Na tle kilku zakochanych par uświadamiamy sobie że na szczęście są filmy, które nie pokazują tylko wspaniałego, namiętnego seksu dwójki napalonych na siebie ludzi ale istnieją też filmy które pokazują sex pary ze stażem, gdzie już trudno o „żądze” w codziennym życiu ze sobą a czasem trzeba się troszkę pomęczyć żeby wzbudzić namiętność. Choć brzmi to poważnie to w tym filmie podano tą tematykę w przezabawny i lekki sposób.

To właśnie miłość (Love Actually) z 2003 r.

komedia romantyczna

Motywem przewodnim filmu są święta Bożego Narodzenia, ale historie miłosne ukazane w tej komedii tak naprawdę mogłyby się wydarzyć w każdym czasie i dlatego nie jest to film jedynie na okres świąteczny. Miłość ukazano tutaj na tle wielu międzyludzkich relacji, zarówno typowo damsko-męskich jak i relacji przyjaciół czy rodzeństwa i dlatego ciężko ten film zakwalifikować jako typową komedię romantyczną. Ale za co najbardziej kocham To właśnie miłość? Za to że nie ma tu samych happy endów bo nie każda miłość kończy się w nim szczęśliwie… tak jak w prawdziwym życiu… i dzięki temu film zyskuje na realności. W głównych rolach prawie same gwiazdy m. in.: Hugh Grant, Liam Neeson, Colin Firth, Emma Thompson i Keira Knightley.

Oszustki (The Hustle) z 2019 r.

komedia  

Szukacie filmu przy którym się odprężycie? To dobrze trafiliście. Oszustki to historia o dwóch kobietach wyłudzających pieniądze od mężczyzn, które w swoim fachu są wyjątkowe uzdolnione. Jak dla mnie ten film spełnia wszystkie kryteria dobrej komedii: lekki, zabawny, śmieszny, z dystansem a do tego z przesłaniem pokazującym, że czy tego chcemy czy nie to jednak my ludzie potrafimy być bardzo naiwni.  W głównych rolach Anne Hathaway i rewelacyjna Rebel Wilson.

Siostry (Sisters) z 2015 r.

komedia  

Jeśli szukacie filmu przy którym się rozerwiecie to szczerze polecam Wam Siostry. Przyznaję że przez pierwszą połowę tej komedii raczej niewiele się w niej dzieje – dwie dorosłe siostry wpadają na pomysł zorganizowania ostatniej imprezy w rodzinnym domu. Ale druga połowa filmu to już prawdziwa petarda i najbardziej zakręcona impreza, jaką kiedykolwiek widziałam w filmie a filmów widziałam już jak się domyślacie naprawdę sporo. Żałuję tylko że sama nie przeżyłam takiej imprezy. Uwaga: pod tym samym tytułem powstały inne filmy ale na szczęście powstały one w innych latach więc nie powinniście się pomylić przy wyborze filmu.

Mansfield Park (Mansfield Park) z 1999 r.

komedia romantyczna, melodramat, kostiumowy 

Główna bohaterka filmu będąc jeszcze dzieckiem zostaje przez swoich biednych rodziców oddana na wychowanie do dalszej, bogatej rodziny. Zamieszkuje ona wraz z nową rodziną w ich okazałej posiadłości i na szczęście szybko udaje jej się znaleźć kolegę rówieśnika – syna właściciela posiadłości, który zostaje jej bratnią duszą. Gdy oboje już dorosną i przestaną być dziećmi każde z nich stanie przed trudnym wyborem, od którego zależeć będzie z kim spędzą resztę życia. Film stanowi ekranizację powieści autorstwa Jane Austen. Oczywiście tutaj także nie zabraknie inteligentnych dialogów i złamanych serc.

Rozważna i romantyczna (Sense and Sensibility) z 1995 r.

komedia romantyczna, melodramat, kostiumowy 

W filmie śledzimy historie miłosne dwóch, skrajnie różnych z charakteru sióstr – tak jak w tytule tej rozważnej i tej romantycznej. Dzięki temu obserwujemy miłość w dwóch wydaniach: pierwszym – tym spokojnym, wyważonym, nieśmiałym, subtelnym i delikatnym oraz drugim – tym namiętnym, z pasją, zaangażowaniem i całkowitym oddaniem. A jak Wy byście się zakochali? Tak rozważnie czy tak romantycznie?  Film stanowi ekranizację powieści autorstwa Jane Austen a w głównych rolach brawurowo zagrali: Kate Winslet, Emma Thompson i Hugh Grant.

Duma i uprzedzenie  (Pride & Prejudice) z 2005 r.

komedia romantyczna, melodramat, kostiumowy 

Filmowa adaptacja powieści Jane Austen z Keira Knightley w głównej roli to zachwycająca historia miłości młodych ludzi, którzy w świecie pełnym konwenansów odnajdują swoje drugie połówki i przekonują się na własnej skórze, że miłości często towarzyszą także inne niekoniecznie pożądane uczucia takie jak przede wszystkim tytułowa duma i uprzedzenie. Mamy tu cierpienie zakochanych, złamane serca, lęk przed odrzuceniem, plotki, intrygi i wyszukane dialogi dla tych, którzy lubią czytać między słowami. Dla mnie jednak najcenniejsza wartość tego filmu to jego bardzo życiowy przekaz: jak mężczyźnie zależy na kobiecie to umie się postarać a panom którym brak chęci i energii do działania mówimy stanowcze: NIE.

Emma  (Emma) z 1996 r.

komedia romantyczna, kostiumowy 

Gwyneth Paltrow jako tytułowa Emma to młoda, piękna, inteligentna i bogata kobieta, której misją życiową jest swatanie znajomych. Jak jej to wychodzi? Oceńcie sami bo naprawdę warto jeśli jesteście fanami romantycznych filmów kostiumowych. Emma stanowi ekranizacje powieści autorstwa znanej angielskiej pisarki Jane Austen.

Perswazje  (Persuasion) z 2007 r.

komedia romantyczna, melodramat, kostiumowy 

Nasza główna bohaterka przed laty pod wpływem swojej rodziny odrzuciła zaręczyny ukochanego. Kiedy ich drogi ponownie się schodzą on wydaje się być już niezainteresowany jej osobą i oziębły. Czy są jakieś szanse na wskrzeszenie u niego dawnej miłości, która w jej sercu nigdy się nie wypaliła? Perswazje stanowią ekranizacje powieści autorstwa znanej angielskiej pisarki Jane Austen.

Facet na miarę  (Un homme a la hauteur) z 2016 r.

komedia romantyczna 

Chyba każda kobieta jako mała dziewczynka nasłuchała się bajek o księżniczce, która zakochuje się z wzajemnością w przystojnym księciu i potem żyją długo i szczęśliwie. Więc gdy w normalnym życiu taka kobieta spotyka fajnego ale bardzo niskiego wzrostem mężczyznę nic dziwnego że czuje wewnętrzny opór: „zaraz przecież książę z bajek i moich wyobrażeń jest wysokiego wzrostu!”. Ten francuski film choć gatunkowo stanowi bez wątpienia komedię romantyczną to jednak u mnie wywołał łzy. Powód mojego płaczu? Płakałam bo przypomniała mi się moja wielka, niespełniona miłość: on też był ode mnie dużo niższy i ja też nie potrafiłam sobie wyobrazić nas razem z powodu jego wzrostu a gdy w końcu połapałam się, że jestem w nim zakochana i chcę z nim być to było już za późno i nie dostałam od niego drugiej szansy. Miałam wtedy 15 lat i musiało minąć parę dobrych lat żebym umiała sobie wybaczyć ten błąd ale ten film mi wszystko przypomniał i na te półtora godziny jego oglądania moja stara, zabliźniana rana znowu się rozgrzebała.  

Jak stracić chłopaka w 10 dni  (How to Lose a Guy in 10 Days) z 2003 r.

komedia romantyczna 

Tytuł filmu mówi wszystko. Ta komedia to instrukcja jak zepsuć swój związek na wiele sposobów albo innymi słowy to antypodręcznik do nauki obsługi faceta. Jeżeli jesteś kobietą i do dzisiaj nie wiesz czemu niektóre Twoje związki się rozpadły to jest duża szansa, że ten film podsunie Ci odpowiedzi. W głównych rolach jak zwykle niezawodni w komediach romantycznych Kate Hudson i Matthew McConaughey.

Nadchodzi Polly  (Along Came Polly) z 2004 r.

komedia romantyczna 

Poukładany, zorganizowany i stroniący od ryzyka główny bohater zostaje zdradzony i porzucony przez swoją żonę w trakcie ich podróży poślubnej. Wkrótce potem spotyka tytułową Polly, która stanowi jego całkowite przeciwieństwo: niezorganizowaną, niezdecydowaną, lubiącą zmiany i trochę szaloną. Czy przeciwieństwa faktycznie się przyciągają? W głównych rolach fantastyczni Ben Stiller i Jennifer Aniston.

I tak cię kocham (The Big Sick) z 2017 r.

dramat obyczajowy, melodramat, komedia 

Główny bohater to pochodzący z Pakistanu młody mężczyzna próbujący swoich sił jako komik w amerykańskim show biznesie i to z całkiem niezłym skutkiem tym bardziej, że umie się śmiać z własnego pochodzenia. Jego rodzice to przywiązani do pakistańskiej tradycji starsi ludzie, którzy nie wyobrażają sobie, żeby ich syn poślubił kogoś spoza ich kręgu kulturowego. Kiedy zatem nasz główny bohater zakochuje się w Amerykance, która nie ma nic wspólnego z jego pakistańskimi korzeniami sprawy mocno się komplikują. Mamy tu złamane serca, mamy tu pokazane problemy, z jakimi muszą zmagać się emigranci i mamy tu dużo ironicznego poczucia humoru. Gorąco polecam ten film każdemu kto ceni sobie inteligentne kino i dobre, wyszukane żarty, które nie są ani sprośne ani obleśne tylko takie naprawdę na poziomie. Jeśli o jakimś filmie można powiedzieć, że ma klasę, to właśnie o tym filmie.

Forrest Gump  (Forrest Gump) z 1994 roku

dramat, komedia

Historia życia poczciwego i prostolinijnego Forresta Gumpa jednocześnie wzrusza, bawi a przede wszystkim chwyta ze serce. Ten film doskonale pokazuje, że dobroć nie musi iść w parze z intelektem. Niesamowity Tom Hanks  jako tytułowy Forrest Gump rozłożył mnie na łopatki – nie wyobrażam sobie aby jakikolwiek inny aktor mógł wcielić się w główną rolę. To piękny film z pięknymi kreacjami aktorskimi  i o pięknych wartościach: miłości, przyjaźni i po prostu o tym, że niezależnie od czasów w jakich żyjemy bycie dobrym człowiekiem jest bezcenne.  

Zachować twarz (Saving face) z 2004 r.

dramat obyczajowy, melodramat, komedia  

Niezamężna kobieta, która ma prawie pięćdziesiąt lat i jest w ciąży, nie chce nikomu wyjawić kto jest ojcem jej nienarodzonego dziecka. Wyrzucona z domu przez własnych rodziców wprowadza się do mieszkania swojej dorosłej już córki. Akurat w tym czasie córka zakochuje się w innej kobiecie. Dodajmy do tego, że obie bohaterki należą do chińskiej, zamkniętej społeczności, w której ciąża niezamężnej kobiety lub miłość homoseksualna stanowią całkowite tabu i są powodem do wstydu. Matka i jej córka podejmują desperackie próby zawalczenia o własne szczęście.

Diabeł ubiera się u Prady (The Devil Wears Prada) z 2006r.

komedia, dramat

Chyba każdy z nas co najmniej raz w życiu doświadczył tego na własnej skórze – szefowej (lub szefa) z piekła rodem: wyniosłej, apodyktycznej, z wiecznie nadąsaną i niezadowoloną miną, małomównej aczkolwiek wciskającej szpila za szpilą i oczywiście traktującej lekceważąco i z pogardą swoich pracowników. Oglądając „Diabeł ubiera się u Prady” mamy to szczęście, że przyglądamy się z boku tym chorym zachowaniom szefowej i nie doświadczamy ich osobiście i tylko dlatego wydają się nam one bardzo śmieszne. W roli szefowej psychopatki absolutnie fenomenalna (bo nieprzeciętnie wkurzająca) Meryl Streep.

Sypiając z innymi  (Sleeping with Other People) z 2015 r.

komedia romantyczna 

Temat przyjaźni damsko-męskiej został tu pokazany bardzo odważnie, do tego stopnia, że facet uczy kobietę jak osiągnąć orgazm i nie przebiera przy tym w słowach. Jeśli zatem ktoś ceni sobie grzeczne bądź przyzwoite kino to zdecydowanie powinien sobie ten film odpuścić. Ale jeśli nie peszą Was rozmowy o sexsie i niewybredne żarty w tym temacie i to w dużych ilościach to zdecydowanie ten film polecam. W największym skrócie: ta komedia jest jak jazda bez trzymanki.

Kiedy Harry poznał Sally  (When Harry Met Sally…) z 1989 r.

komedia romantyczna 

Zanim obejrzałam Kiedy Harry poznał Sally wielokrotnie obił mi się o uszy tytuł tego filmu i za każdym razem słyszałam na jego temat same superlatywy. Odniosłam wrażenie, że zyskał on rangę kultowego, ale z racji upływu prawie trzydziestu lat od jego nakręcenia byłam pewna, że tylko się na nim wynudzę. Ku mojemu zaskoczeniu zakochałam się w tym filmie! Temat przyjaźni damsko-męskiej został w nim tak genialnie pokazany, że wszystkie inne filmy w tym temacie, mogą się tylko schować. W głównych rolach absolutnie fantastyczni Meg Ryan i Billy Crystal.

Amelia (Le fabuleux destin d’Amelie Poulain) z 2001 r.

komedia romantyczna 

To subtelny, lekki i zabawny film o młodej kobiecie w Paryżu, która pragnie uszczęśliwiać ludzi, pokazujący że nieważne jak bardzo w życiu jesteśmy zakręceni lub jak wielkimi marzycielami jesteśmy to i tak gdzieś tam czeka na nas nasza druga połówka. W głównej roli jako Amelię podziwiamy Audrey Tautou a dodatkowym plusem filmu jest cudowna muzyka filmowa.

Dziewczyna moich koszmarów  (The Heartbreak Kid) z 2007 r.

komedia romantyczna

Chyba prawie każdy miał okazję poznać „tą jedyną” lub „tego jedynego” który po pewnym czasie okazuje się być kompletnym przeciwieństwem naszego wymarzonego partnera. W tym filmie sprawa o tyle się komplikuje, że dziewczyna z koszmarów głównego bohatera (jak zwykle genialny w komediach Ben Stiller) zdążyła już zostać jego żoną. Naprawdę jest się z czego pośmiać w tym filmie i naprawdę pewne sceny z tego filmu zostają długo w pamięci. Polecam każdemu kto chce się naprawdę rozerwać i zrelaksować – ten film to absolutnie zapewni!!!

Jak to robią single  (How to Be Single) z 2016 r.

komedia

Tytuł mówi sam za siebie – nic dodać nic ująć. To po prostu bardzo fajny film o  przyjaźni, miłości, imprezach a przede wszystkim o szaleństwach młodości. Jeżeli ktoś z Was  nie wyszalał się w młodości to po obejrzeniu tego filmu prawie na pewno będzie żałował, że trochę go w życiu ominęło.

Ja cię kocham a Ty z nim (Dan in Real Life) z 2007 r.

komedia romantyczna

Przezabawna, urocza i chwytająca za serce komedia o wdowcu z trójką dzieci, który zakochuje się w dziewczynie swojego brata. W roli beznadziejnie zakochanego i próbującego dać sobie radę z  samotnym wychowywaniem dorastających córek jak zwykle świetnie sprawdzający się w komediach Steve Carell a w roli dziewczyny, w której zakochali się obaj bracia równie przekonująca Juliette Binoche.

Złodziej tożsamości (Identity thief) z 2013 r.

komedia

Tytuł mówi wszystko – główna bohaterka kradnie tożsamość ludzi i „czyści” ich konta bankowe. Scenki i dialogi z fenomenalną w tej roli  Melissą McCarthy są po prostu nie do opisania – to trzeba obejrzeć żeby zrozumieć! Dla wszystkich którzy lubię niewybredne żarty i „nic co ludzkie nie jest im obce”.

Dziennik Bridget Jones  (Bridget Jones’s Diary) z 2001 r.

komedia romantyczna

Za co kocham główną bohaterkę – Bridget Jones? Za to, że jest samotną kobietą po trzydziestce, że nie nosi rozmiaru 36, że nie jest ciągle na diecie,  że lubi sobie czasem wypić alkohol i zapalić papierosa, że nie zawsze umie się ubrać odpowiednio do okazji, że czasem palnie coś nietaktownego, że łudzi się, że słodki drań tym razem nie okaże się draniem czyli podsumowując: Bridget Jones nie jest ideałem i całe szczęście bo byłaby wtedy piekielnie nudna. Wszystkim fanom filmu polecam także dalsze losy Bridget Jones, które można obejrzeć w „Bridget Jones: w pogoni za rozumem” i „Bridget Jones 3”.

Dzień świra z 2002 r.

komedia, dramat, psychologiczny 

Marek Kondrat w roli życiowego nieudacznika, malkontenta, emocjonalnego popaprańca i nerwusa z licznymi natręctwami – genialna rola, absolutnie chylę czoła. Czy film o takim niesympatycznym człowieku może się nam spodobać? Jeśli jesteś osobą, która świat widzi w różowych okularach i szklanka jest zawsze do połowy pełna a nie pusta to tego filmu zapewne nie polubisz lub po prostu go nie zrozumiesz. Ale jeśli zdarzają się Tobie czasem takie dni, że absolutnie wszystko i wszyscy Cię wkur… to jest duża szansa, że ten film pokochasz. Dzień świra to jednak moim zdaniem przede wszystkim karykatura nas Polaków jako narodu – ten film bezlitośnie obnaża nasze wady i przywary ale jeśli umiemy się z nich śmiać to chyba na szczęście nie jest z nami aż tak źle.

Sztuka zrywania (The Break-Up) z 2006 r.

komedia, dramat 

Sztuka zrywania to wyjątkowo inteligentna komedia i zarazem wyjątkowo śmieszny dramat. Jak mówi sam tytuł w filmie możemy obserwować rozpadający się związek. A to co jest największym plusem fabuły filmu to zarzuty jakimi obrzucają się nawzajem główni bohaterowie. Są one tak uniwersalne i powszechne, że chyba każdy kto chociaż raz w życiu był w związku będzie miał tzw. deja vu. W głównych rolach możemy podziwiać genialną Jennifer Aniston i równie genialnego Vince Vaughn.

Sposób na teściową (Monster-in-Law) z 2005 r.

komedia

Jennifer Lopez jako zakochana dziewczyna, która poznaje swoją przyszłą teściową – Jane Fonda. Matka ukochanego okazuje się jednak wyjątkowo wredną, wyrachowaną i przebiegłą kobietą, która nie cofnie się przed niczym aby zatrzymać tylko dla siebie swojego syna. Między paniami dochodzi do wielu spięć i ekscesów, które powodują że widz nie nudzi się nawet przez chwilę.

Lepiej być nie może (As Good as It Gets) z 1997 r.

komedia, dramat 

Główny bohater (genialny Jack Nicholson) jest zarozumiały, chamski, bezczelny, arogancki, nietowarzyski, bardzo pewny siebie i cierpi na nerwicę natręctw. Ten egoista do szczęścia potrzebuje tylko jednego człowieka – kelnerki (cudowna Helen Hunt) znoszącej jego bezczelność i podającej mu codziennie posiłek w restauracji. Czy kogoś tak niesympatycznego można polubić? Obejrzyjcie i przekonajcie się sami – naprawdę warto.

Wilk z Wall Street  (The Wolf of Wall Street) z 2013 r.

komedia kryminalna,  biograficzny 

Ta rewelacyjna komedia stanowi biografię Jordana Belforta – człowieka, który handlując akcjami spółek dorobił się fortuny i jak mało kto umiał wydawać pieniądze (narkotyki, imprezy, prostytutki). Historia życia tego człowieka jest obłędna i nie do opisania, to po prostu trzeba zobaczyć na własne oczy! Gdyby ten film nie opierał się na faktach to przy co drugiej scenie mówiłabym „ale bajka, chyba nie myślą że ktokolwiek w to uwierzy”. W głównej roli brawurowo zagrał Leonardo DiCaprio.

Wojna państwa Rose (The War of the Roses) z 1989 r.

komedia obyczajowa

Ta komedia wybitnie uświadamia nam, że od miłości do nienawiści dzieli tylko jeden krok więc zanim się obejrzymy nasz partner może okazać się najbardziej znienawidzoną przez nas istotą w całym wszechświecie i oczywiście wzajemnie – nasz partner może nas uznać za wroga numer jeden. Absolutnie genialni Michael Douglas i Kathleen Turner jako małżonkowie nienawidzący się tak bardzo że po obejrzeniu tego filmu można naprawdę zwątpić w instytucję małżeństwa. To wyjątkowo zabawna ale też zarazem wyjątkowo inteligentna komedia, którą ja osobiście po prostu kocham.

Najlepsze Kryminały

Mare z Easttown z 2021 r.

serial kryminalny, dramat
Właśnie zarwałam całą nockę przez serial „Mare z Easttown” a dokładniej przez aktorkę pierwszoplanową – Kate Winslet. Wszystko co napiszę o jej grze aktorskiej będzie i tak niewystarczające w porównaniu z tym co właśnie zobaczyłam: genialna, wybitna, zachwycająca, fantastyczna, fenomenalna i tak wiarygodna że już od pierwszych minut filmu zapominamy że oglądamy sławną
Kate Winslet bo mamy szanse podglądać życie Mare – pani detektyw z działu policji, której życie prywatne sypie się w gruzy totalnie a jej życie zawodowe pędzi w tak zastraszającym tempie że zastanawiamy się jak ona daje radę i na ile wystarczy jej sił. Zanim zaczniecie oglądać „Mare z Easttown” upewnijcie się że macie przed sobą właśnie kilka godzin wolnego czasu bo gdybym ja
nie obejrzała wszystkich odcinków pod rząd to aż skręcałoby mnie z ciekawości co wydarzy się w następnych. Fabuła filmu jest absolutnie niesamowita a ostatni odcinek „wymiata na maxa”.  Jednak to co warte podkreślenia poza obecnością w filmie Kate Winslet to gra aktorska wszystkich bohaterów filmu: każda postać w tym serialu jest tak wiarygodna że „Mare z Easttown” po prostu nie ma słabych stron, tak dobrej obsady jeszcze nie widziałam w żadnym filmie. Czeka Was kilka godzin wyjętych z życia żeby podziwiać grę aktorską na absolutnie najwyższym poziomie, przeniesiecie się do tamtego świata i zapewniam że nie będziecie chcieli go opuścić ani na chwilę aż do samiutkiego końca.

25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy z 2020 r.

biograficzny, dramat, kryminał

Zapewne wydaje Wam się że wiecie co przeszedł Tomek Komenda i macie rację bo tylko się Wam „wydaje”… Mi też się wydawało…. Do dzisiaj kiedy to usiadłam na sali kinowej. Bezmiar niesprawiedliwości i okrucieństwa w stosunku do Tomka Komendy przeszedł moje wszelkie wyobrażenia –  łzy lały mi się strumieniami i nie wierzyłam własnym oczom. Powiedzieć, że Tomek Komenda był bity to zdecydowanie za mało. On był katowany i torturowany. Zabrano mu wszystko: wolność, zdrowie, rodzinę, zabrano mu nawet koszulkę i buty. Film oparto na prawdziwych wydarzeniach co należy z całą stanowczością podkreślić.  Bagaż emocji jakie ze sobą niesie ta historia jest nie do opisania – to po prostu trzeba zobaczyć na własne oczy. Absolutnie stworzeni do głównych ról – Piotr Trojan i Agata Kulesza – moim zdaniem oboje zasłużyli na Oscary za te kreacje aktorskie.

Upadek Grace (A Fall from Grace) z 2020 r.

kryminał

Tytułowa Grace to dojrzała kobieta, wzorowa obywatelka, kochająca matka i oddana przyjaciółka. Tymczasem zostaje ona oskarżona o zabójstwo swojego męża i co więcej sama się przyznaje do popełnienia tej zbrodni. Przypadek Grace choć nietypowy wydaje się być dość prosty i oczywisty skoro oskarżona sama się przyznała do dokonania morderstwa. Gdy jednak przydzielona z urzędu prawniczka zapoznaje się ze sprawą to nabiera ona coraz więcej wątpliwości co do winy Grace… „Upadek Grace” to przede wszystkim intrygujący i wciągający kryminał ze świetnymi, kobiecymi kreacjami aktorskimi. Zdecydowanie warto obejrzeć!

Policjanci i rasizm (BLACK AND BLUE) z 2019r.

kryminał

Główna bohaterka (młoda policjantka) zostaje świadkiem przestępstwa dokonanego przez jej kolegów po fachu i od tego momentu film nabiera takiego rozpędu że mamy tutaj prawdziwą jazdę bez trzymanki! Ten kryminał jest wciągający, trzymający w napięciu, szokujący i krótko mówiąc to po prostu petarda! Jeśli podobał się Wam film „Dzień Próby” to zapewniam, że „Policjanci i rasizm” będziecie równie mocno zachwyceni!

 

Contratiempo (Niewidzialny gość) z 2016 r.

kryminał, thriller

Policja znajduje w pokoju hotelowym zabitą kobietę a ślady wskazują, że morderstwa dokonał jej towarzysz – mężczyzna, który wraz z nią przebywał w tym pokoju w momencie zbrodni. Oskarżony jest młody, bogaty, niezwykle przystojny a do tego jest wybitnym biznesmenem a zatem nic dziwnego że do swojej obrony angażuje najlepszych adwokatów.  Zacznę od tego, że mało który film tak bardzo powalił mnie na kolana jak właśnie Contratiempo. Ten kryminał po prostu wymiata na maksa!!! A teraz ładniejszym językiem: wciągający, trzymający w napięciu a przede wszystkim ten film zaskakuje, zaskakuje i jeszcze raz zaskakuje. Ilość zwrotów fabuły powoduje że nie będziecie się na nim nudzić ani przez chwilę ale bez obaw – na szczęście za tymi częstymi zwrotami można spokojnie nadążyć i nie ma się wrażenia, że trzeba rozwiązywać jakąś zagmatwaną łamigłówkę. Innymi słowy film na szczęście nie jest przekombinowany i jest wyważony, jest w sam raz. To naprawdę kawał inteligentnego kina! Polecam!

Przekleństwo wyspy (The Weight of Water) z 2000 r.

kryminał, melodramat, dramat

Film ten został zainspirowany prawdziwą historią o tajemniczej zbrodni na wyspie, która do dzisiaj nie została jednoznacznie wyjaśniona. Rzadkie połączenie kryminału, melodramatu i dramatu mogło zakończyć się totalnym fiaskiem ale tutaj mamy po prostu kino najwyższych lotów przede wszystkim dzięki ciekawej fabule i  fenomenalnej grze aktorskiej Sarah Polley, Sean Penn i Catherine McCormack. Jako kryminał film jest wciągający i to jest najważniejsze ale jako melodramat i dramat to film poruszający naprawdę głębokie tematy: niezabliźnione, jątrzące się rany, zabrane i zniszczone marzenia, skrzywdzone ludzkie dusze, rozdarte serca, samotność, rozpacz i cierpienie. Nie wiedzieć czemu to mało znany film ale za to piekielnie dobry

Czas zabijania (A Time to Kill) z 1996 roku

dramat psychologiczny, kryminał

Ojciec brutalnie zgwałconej dziewczynki zabija sprawców tej okrutnej zbrodni. I chciałoby się dodać na koniec „na szczęście udało mu się dorwać tych zwyrodnialców” lub „na szczęście spotkała ich zasłużona kara” albo „na szczęście te gnidy zostały zabite”. Ale to niestety wcale nie koniec bo  zgwałcona dziewczynka jest czarnoskóra, jej ojciec także jest czarnoskóry, zabici gwałciciele byli biali a proces ojca dziewczynki o zabójstwo tych gwałcicieli odbywa się przed ławą  przysięgłych, na której zasiadają wyłącznie biali ludzie. I jakoś ciężko uwierzyć, że ten proces będzie sprawiedliwy właśnie ze względu na kwestie rasowe… Jedyną szansą dla ojca dziewczynki jest jego biały adwokat… Koniec tego filmu po prostu powala na kolana a w głównych rolach fenomenalnie sprawdzili się Matthew McConaughey, Sandra Bullock i Samuel L. Jackson.

American Hustle (American Hustle) z 2013 r.

kryminał

Historia finansowych oszustów została nam podana w formie lekkiego kryminału na pograniczu komedii. Fabuła filmu nie stanowi jego najmocniejszej strony choć przez cały film widz i tak jest regularnie zaskakiwany. Prawdziwą petardą w tym filmie są świetne kreacje aktorskie: Christian Bale, Bradley Cooper, Amy Adams i absolutnie fenomenalna Jennifer Lawrence.

Pulp Fiction (Pulp Fiction) z 1994 r.

kryminał, gangsterski

Gdyby filmy opisywano tak samo jak ludzi to do głowy przychodzi mi tylko jedno określenie: Ten film ma naprawdę jaja! Sądzę, że spokojnie można nazwać go kultowym i słusznie bo naprawdę na to zasłużył: błyskotliwy, inteligentny, przewrotny, na pograniczu czarnej komedii a do tego trzymający w napięciu. Czego można chcieć więcej od dobrego kryminału? A jakby tego było mało to mamy tu same gwiazdy: John Travolta, Samuel L. Jackson, Uma Thurman i Bruce Willis.

Miami Vice (Miami Vice) z 2006 r.

kryminał

Jeśli podobała się Wam “Gorączka” to “Miami Vice” też się Wam na pewno spodoba bo oba filmy są utrzymane w podobnym klimacie. Podobieństwo tych filmów nie jest zresztą przypadkowe bo zarówno reżyserem jak i scenarzystą obu tych filmów jest ta sama osoba – Michael Mann.                      W głównych rolach Colin Farrell i Jamie Foxx jako policjanci próbujący przeniknąć do narkotykowego świata – mogło powstać dobre kino i powstało – zdecydowanie polecam.

Dzień próby  (Training Day) z 2001 r.

kryminał

Pierwszy dzień pracy w wydziale narkotykowym jest zapewne stresujący dla każdego młodego policjanta ale w tym filmie mamy po prostu jazdę bez trzymanki. Przez pierwszą połowę filmu akcja może rozwija się dość wolno ale w drugiej połowie to już prawdziwa petarda. Świetne kreacje aktorskie  Denzela Washington i Ethan Hawke.

Sicario (Sicario) z 2015 r.

kryminał

Fabuła może wydawać się banalna: młoda policjantka dążąca do sprawiedliwości i próbująca odnaleźć się w machinie narkotykowego świata pełnego przemocy. A jednak przez cały film człowiek czuje napięcie i zapada wraz z główną bohaterkę w psychologiczną przepaść tego okrutnego świata i jego zasad. Świetna rola Emily Blunt która jako główna bohaterka staje na granicy prawa i bezprawia.

Połączenie (the call) z 2013 r.

thriller, kryminał

Świetna Halle Berry jako operatorka linii alarmowej, która odbiera telefon od dziewczyny, która jest sama w domu i do której ktoś się właśnie włamał. Ten jeden telefon zmienia całe życie głównej bohaterki. Wartka i szybka akcja sprawia, że film cały czas trzyma w napięciu i ciężko znaleźć chwilę na złapanie oddechu – idealny thriller dla tych którzy lubią jak przez cały film „coś się dzieje”.

Uśpieni  (Sleepers) z 1996 r.

dramat psychologiczny, kryminał 

Czy po każdej tragedii człowiek może się podnieść? Czy jak się doznało skrajnego okrucieństwa od drugiego człowieka to można jeszcze zaufać ludziom? Czy niektórzy ludzie są tak źli, że jedyne na co zasługują to śmierć? Ten wyjątkowo mocny film to właśnie próba odpowiedzi na te trudne pytania. W głównych rolach m.in. Robert De Niro, Dustin Hoffman, Kevin Bacon i Brad Pitt.

Córka generała (The General’s Daughter) z 1999 roku

dramat psychologiczny, kryminał

Na terenie jednostki wojskowej zostaje zamordowana córka generała. Wraz z dwójką śledczych próbujących rozwikłać zagadkę morderstwa przemierzamy powoli przez historię życia tej dziewczyny odkrywając coraz to nowe, zaskakujące dramaty z jej życia. I gdy już myślimy że już nic gorszego tej dziewczyny nie mogło w życiu spotkać to na końcu filmu poznajemy największy dramat. Film niezwykle wciągający i mocny a końcówka filmu uderza w nas jak fala, która zwala z nóg i po której ciężko się podnieść.

Gorączka (Heat) z 1995 r.

kryminał

Al Pacino, Robert De Niro i Val Kilmer – obsada aktorska mówi sama za siebie ale w tym filmie Al Pacino  i Robert De Niro przechodzą samych siebie, gdyż  zagrani przez nich policjant i przestępca mają tak mocne, charyzmatyczne osobowości że po prostu szczęka opada nam do ziemi i oglądając film nie wiemy po czyjej w końcu jesteśmy stronie: tego „dobrego” policjanta czy tego „złego” przestępcy bo obaj budzą nasz szacunek. A jeśli dodać do tego akcję trzymającą w napięciu to naprawę wychodzi nam kino najwyższej klasy.

Najlepsze Filmy Wojenne i Historyczne

Top Gun: Maverick z 2022 r.

Film akcji
Jeśli myśleliście że Tom Cruise to już podstarzały dziadek to wierzcie mi że po tym filmie zmienicie zdanie. To po pierwsze. Po drugie przez większość filmu siedziałam przyssana do fotela i czułam się jak pilot myśliwca wojskowego bo efekty wizualne i dźwiękowe tego filmu są wręcz obłędne. I wreszcie po trzecie fabuła filmu przeszła moje najśmielsze oczekiwania bo nie sądziłam że po
pierwszej części uda się nakręcić tak genialną kolejną część.

Aha a jeśli ktoś nie widział pierwszej części to spokojnie w tej drugiej części też się ,, połapie”.

Co tu dużo pisać po prostu Top Gun: Maverick to jeden z najlepszych filmów jakie w ostatnich latach widziałam w kinie.

Szalona odwaga (Courage Under Fire) z 1996 r.

dramat wojenny

„Szalona odwaga” to film, który porusza wiele kwestii, ale dla mnie osobiście ten dramat to przede wszystkim zmierzenie się ze stereotypem kobiety w wojsku i co więcej kobiety dowódcy. Czy twórcom filmu się to udało? Moim zdaniem ten film to prawdziwy majstersztyk. Nie chcę za dużo powiedzieć, bo cała fabuła tego filmu stanowi dla mnie jeden organizm, który rozłożony na części pierwsze zapewne nie będzie już tak ciekawy – jest to film który warto od początku do końca odkryć samemu. Wierzcie mi, że ten dramat nie potrzebuje specjalnej zachęty, wystarczy po prostu zacząć go oglądać – „Szalona odwaga” bardzo szybko Was „wciągnie” i na pewno nie pozostawi Was obojętnymi.  Dlatego powiem tylko na koniec: wspaniałe kino ze świetnymi kreacjami aktorskimi:  w głównych rolach Meg Ryan i Denzel Washigton.

Sully z 2016r.

dramat historyczny

„Sully” to historia oparta na faktach – tzw. „cud na rzece Hudson”. Chyba każdy z nas słyszał o tym niesamowitym wydarzeniu – uszkodzony samolot wylądował na rzece Hudson a wszyscy pasażerowie i załoga przeżyli (łącznie 155 ludzi). No właśnie: „skoro wszyscy wiemy co się stało to o czym tu kręcić film, będzie nuda na maxa…”  – tak sobie myślałam.  Na szczęście grubo się pomyliłam bo jak się okazało to co słyszała opinia publiczna w oficjalnych wiadomościach to tylko jedna strona medalu a ta druga to śledztwo jakie po tym awaryjnym lądowaniu prowadzono wobec kapitana samolotu Chesley „Sully” Sullenberger mające wykazać, że pilot wcale nie jest bohaterem, że dało się postąpić inaczej a Sully dokonując tego czynu jedynie niepotrzebnie naraził ludzi na śmierć. W głównej roli jak zwykle znakomity Tom Hanks. Na koniec powiem tylko tyle: ten film to jedno wielkie ŁOŁ!!!

Le Mans’66 (Ford v Ferrari) z 2019r.

dramat historyczny, biograficzny

Le Mans’66 opowiada autentyczną historię o przygotowaniach zespołu koncernu Forda do wzięcia po raz pierwszy w historii tej firmy udziału w 24-godzinnym wyścigu Le Mans we Francji w 1966 roku. Faworytem i niekwestionowanym liderem tego wyścigu jest ekipa Ferrari a raczkujący w tej dziedzinie Ford jest teoretycznie bez szans dlatego rywalizację tych dwóch zespołów można przyrównać do walki Dawida z Goliatem. Pierwsza połowa filmu wciąga ale kręci się głównie wokół machiny korporacyjnej firmy Ford za to druga połowa to… trzymajcie się mocno za fotele bo to prawdziwa petarda! Le Mans’66 to niezwykły film o ludziach z pasją, charyzmą i odwagą aby sięgać po swoje marzenia. W głównych rolach fenomenalni Matt Damon i Christian Bale.

Rapa Nui z 1994r.

Podobnie jak „Apocalypto” również „Rapa Nui” ciężko zaklasyfikować jako gatunek filmowy. Dramatem historycznym „Rapa Nui” nie jest choć próbuje odpowiedzieć na pytanie jak powstały sławne na Wyspie Wielkanocnej kamienne posągi. Filmem przygodowym moim zdaniem także nie jest bo za dużo jest w nim okrucieństwa ale wojennym dramatem także nie da się go nazwać gdyż samej wojny jest w nim stosunkowo niewiele. W każdym razie „Rapa Nui” to historia o plemionach żyjących kiedyś na Wyspie Wielkanocnej; fabuła filmu jest niezwykle oryginalna i wciągająca od początku do samego końca a do tego zawiera całkiem rozbudowany wątek miłosny. Gorąco polecam.

Bracia (Brothers) z 2009r.

dramat wojenny, psychologiczny

„Bracia” to historia o żołnierzu posiadającym szczęśliwą rodzinę, który wyrusza na misję wojskową do Afganistanu ale ta misja już na zawsze odmieni jego życie oraz życie jego najbliższych. Ten rewelacyjny dramat wojenny to zarazem mocny film psychologiczny uświadamiający jak wielkim piekłem dla ludzkiej psychiki jest wojna. W głównych rolach fantastyczni: Tobey Maguire, Jake Gyllenhaal i Natalie Portman.

Togo z 2019r.

dramat historyczny (oparty na faktach)

„Togo” oparto na prawdziwej historii jaka miała miejsce w 1925 roku: do małego miasteczka na Alasce, odciętego od świata w trakcie burzy śnieżnej, ktoś musi dostarczyć pilnie leki dla ciężko chorych tam dzieci. Tego zadania podejmuje się właściciel zaprzęgu psów husky ze swoim liderem tytułowym psem Togo. Ten dramat to chwytająca za serce historia o niezwykłej odwadze, mądrości, inteligencji, oddaniu, wierności, charyźmie, sile walki, niezłomności charakteru i po prostu o miłości między człowiekiem a psem. W głównej roli znakomity Willem Dafoe.

Kursk z 2018r.

dramat historyczny

Ten film to oparta na faktach historia rosyjskiego okrętu podwodnego o tytułowej nazwie „Kursk”, który uległ wypadkowi w 2000 roku na Morzu Barentsa. Z jednej strony „Kursk” jako film jest rewelacyjny: wciągający, trzymający w napięciu i zapierający dech w piersiach ale z drugiej strony biorąc pod uwagę, że ta historia wydarzyła się naprawdę to po prostu niezwykle wstrząsający dramat historyczny i aż ciężko uwierzyć, że to wszystko co tam pokazano zdarzyło się naprawdę. Dodam tylko jeszcze od siebie, że ja znałam historię tego okrętu podwodnego zanim obejrzałam „Kursk” a pomimo to nie nudziłam się na filmie nawet przez chwilę.

Apocalypto z 2006 r.

Apocalypto to film który ciężko zaklasyfikować jeśli chodzi o gatunek filmowy. Nie jest on bowiem filmem historycznym (choć akcja filmu rozgrywa się w Meksyku za czasów cywilizacji Majów), nie jest też filmem wojennym (choć jest moim zdaniem bardziej okrutny i brutalny niż niejeden film wojenny jaki widziałam) i choć określany jest jako film „przygodowy” to moim zdaniem nie ma nic wspólnego z „przygodą” bo jak ciągłą walkę o przetrwanie i ciągły rozlew krwi można nazwać „przygodą”… Ale jedno jest pewne to film: który hipnotyzuje od pierwszych minut, którego akcja wciąga maksymalnie i który trzymać Was będzie w napięciu do samego końca. Jeśli chcecie na dwie godziny „przenieść się do innego świata” to gwarantuję Wam że z tym filmem to się na pewno stanie.

Czas wojny  (War Horse) z 2011r.

dramat wojenny

„Czas wojny” to wprawdzie dramat wojenny ale bardzo nietypowy bo głównym bohaterem filmu nie jest człowiek tylko zwierzę – koń. Fabuła filmu uzmysławia nam, że okrucieństwo wojny nie dotyka tylko ludzi ale również zwierzęta. Ze względu na ludzką tragedię cierpienie zwierząt było dotychczas w filmach wojennych pomijane lub traktowane marginalnie a tutaj stawiane jest na pierwszym miejscu. Bohaterami drugoplanowymi w tym filmie są wprawdzie ludzie ale co również nietypowe przy filmach wojennych nie ma tutaj znaczenia ich narodowość – to czy są oni Anglikami, Niemcami czy Francuzami, nie ma znaczenia po której stronie walczą bo jedyne co się liczy to ich stosunek do zwierząt – tylko na tej podstawie oceniamy ich jako pozytywnych lub negatywnych bohaterów.

Amistad (Amistad) z 1997 r.

dramat historyczny (oparty na faktach)

„Amistad” to film oparty na faktach, opowiadający autentyczną historię, co warto podkreślić ze wzglądu na jego niesamowitą fabułę. Rok 1839 na pokładzie hiszpańskiego statku „La Amistad” wybucha bunt afrykańskich niewolników. O dalszych losach tych niewolników zdecyduje Sąd w Stanach Zjednoczonych a zeznania świadków i oskarżonych na rozprawie sądowej stanowić będą esencję tego filmu. „Amistad” chwyta zarówno za gardło jak i serce. Oglądając ten film wstydziłam się, że jestem człowiekiem – wstydziłam się, że należę do najokrutniejszego gatunku – do ludzi. W głównych rolach m.in.  Matthew McConaughey, Morgan Freeman i Anthony Hopkins.

Spotlight (Spotlight) z 2015 r.

dramat historyczny (oparty na faktach)

Historia przedstawiona w tym filmie została oparta na faktach co ze względu na trudną tematykę warto podkreślić. Opowiada ona o pracy dziennikarzy śledczych stanowiących zespół o nazwie Spotlight w bostońskiej gazecie w Stanach Zjednoczonych, którzy odkrywają w 2002 roku szokujące informacje o trwającym od dawna molestowaniu seksualnym dzieci przez księży w Kościele a dokładniej w Archidiecezji Bostońskiej. Siła rażenia ujawnionych przez nich skandali powala na kolana. Zdecydowanie polecam.

Zniewolony  (12 Years a Slave) z 2013 r.

dramat historyczny (oparty na faktach), biograficzny

Film opowiada autentyczną historię, która zdarzyła się w połowie XIX wieku w Stanach Zjednoczonych – wolnego, czarnoskórego mężczyznę porwano i sprzedano jako niewolnika. Wszyscy wiemy, że niewolnictwo było złem, ale wierzę, że warto co jakiś czas obejrzeć film w tej tematyce, żeby uzmysłowić sobie, że to nie było zwykłe zło tylko niewyobrażalnie wielkie zło… Jak można się spodziewać film opowiadający o czasach niewolnictwa nie jest lekki ani przyjemny za to na pewno jest to bardzo dobry film skoro po jego obejrzeniu wstydzę się, że jestem człowiekiem… Jeśli taki film porusza w nas – ludziach strunę człowieczeństwa to niewątpliwie spełnił swoją rolę.

Everest (Everest) z 2015 r.

dramat historyczny (oparty na faktach)

Film opowiada o autentycznych, tragicznych wydarzeniach, jakie miały miejsce w 1996 roku podczas zdobywania najwyższej góry świata – Mount Everest. Ta historia zapiera dech w piersiach i uczy przede wszystkim jednego: pokory, pokory i jeszcze raz pokory wobec sił przyrody.

Big Short (The Big Short) z 2015 r.

dramat historyczny (oparty na faktach)

Ciężko było mi zakwalifikować ten film do jakiejkolwiek kategorii, ostatecznie padło na dramat historyczny choć to świeża historia. Big Short opowiada o tym jak doszło do kryzysu gospodarczego w 2008 roku i tłumaczy jak na tym kryzysie gospodarczym dało się zarobić (tak właśnie słowo „zarobić” to nie pomyłka). Widziałam ten film dwa razy i przyznam się szczerze, że nie zrozumiałam dokładnie wszystkiego ze względu na użytą w filmie terminologię rynku finansowego.  Ale to że nie zrozumiałam wszystkiego wcale mi nie przeszkadza bo i tak dzięki temu filmowi czuje się oświecona w kwestii finansów. W głównych rolach same gwiazdy: Christian Bale, Ryan Gosling, Brad Pitt i Steve Carell.

Miasto 44 (Miasto 44) z 2014 r.

wojenny, melodramat

Mało jest polskich filmów, z których jestem tak dumna jak z tego właśnie filmu. Wojna plus rozdarte serca młodych, zakochanych ludzi i powstał absolutnie genialny film. Gdy oglądałam go po raz pierwszy zrobił na mnie piorunujące wrażenie a gdy oglądałam go po raz drugi to cały przepłakałam. Mamy tutaj polskie kino na absolutnie światowym poziomie: chwytające za serce kreacje aktorskie, niesamowite sceny wojenne i fantastyczną muzykę filmową. W głównych rolach fenomenalnie zagrali: Anna Próchniak, Zofia Wichłacz i Józef Pawłowski. Niewiele jest amerykańskich filmów wojennych tak dobrych jak nasze polskie Miasto 44 i mówię to z pełną świadomością.

Sprzymierzeni (Allied) z 2016 r.

thriller, wojenny, melodramat

Trwa II wojna światowa. Brad Pitt i Marion Cotillard jako tajni agenci, którzy zakochują się w sobie podczas wspólnej misji. Ich miłość zostaje jednak wystawiona na próbę gdy na główną bohaterkę padają podejrzenia o to, że jest niemieckim szpiegiem. Przyznaję, że pierwsza połowa filmu trochę mi się dłużyła ale warto było cierpliwie czekać bo w drugiej połowie film nabrał niewiarygodnego przyspieszenia a jego końcówka powaliła mnie na kolana.

Ostatni Mohikanin (The Last of the Mohicans) z 1992 r.

wojenny, melodramat

Film wojenny z rozbudowanym wątkiem miłosnym czyli idealne kino zarówno dla mężczyzn jak i kobiet. Mamy tu miłość rozważną, miłość namiętną oraz  miłość nieśmiałą i delikatną a jednocześnie taką za którą oddaje się życie. I to wszystko w filmie wojennym, gdzie nie brakuje rozlewu krwi. Brzmi to niewiarygodnie ale ten film naprawdę to wszystko w sobie zawiera a do tego posiada absolutnie przepiękną muzykę filmową i nie byłabym sobą gdybym nie wspomniała o aktorze pierwszoplanowym – jak zwykle powalający Daniel Day-Lewis.

The Hurt Locker. W pułapce wojny.  (The Hurt Locker) z 2008r.

wojenny

Zawsze wierzyłam, że zdarzają się ludzie, którzy mają swoje przeznaczenie. Tacy którzy urodzili się po to żeby zostać na przykład lekarzem, nauczycielem czy piosenkarzem. A po obejrzeniu tego filmu wierzę, że są też ludzie, którzy urodzili się po to żeby zostać saperem. Piekielnie dobry film o rozbrajaniu bomb w Iraku: wstrząsający, trzymający w napięciu,  zapierający dech w piersiach i jednocześnie wnikający głęboko w ludzką psychikę.

Operacja Argo  (Argo) z 2012 r.

dramat historyczny (oparty na faktach)

Historia uratowania sześciu amerykańskich dyplomatów z Teheranu w Iranie przez oficera CIA specjalizującego się w ewakuacji ludzi z wrogich terytoriów. Film odsłania szczegóły tajnej akcji CIA – mamy szansę przyjrzeć się temu jak wygląda zaplanowanie i realizacja takiej akcji. To po prostu kawał dobrego kina – wiarygodny, przekonujący i trzymający w napięciu film.

Wróg numer jeden  (Zero Dark Thirty) z 2012 r.

wojenny, kryminał

Historia schwytania przez Amerykanów najgroźniejszego terrorysty wszechczasów czyli Osama bin Ladena powinna być wciągająca i oszałamiająca i w tym filmie właśnie taka jest! Co więcej twórcy filmu nie zakładają białych rękawiczek i czy tego chcemy czy nie poznajemy mroczną stronę walki z terroryzmem czyli makabryczne przesłuchania schwytanych więźniów i ich torturowanie. Jeśli zatem ktoś myślał, że zobaczy słodką propagandę nieskazitelnej Ameryki to grubo się pomylił. Film nakręcono bez patosu za to niezwykle wiarygodnie – mamy wrażenie, że podglądamy coś czego nie powinniśmy widzieć, coś co na zawsze powinno zostać za zamkniętymi drzwiami a jednak wyszło na światło dzienne.

Snajper (American Sniper) z 2014 r.

wojenny, biograficzny

Film przedstawia historię życia legendarnego, amerykańskiego snajpera i choć zdecydowana większość filmu dzieje się na wojennym froncie to jednak twórcy filmu zadbali także o to abyśmy poznali drugą stronę medalu – zobaczyli co przeżywała rodzina żołnierza w trakcie jego zagranicznych misji. W głównych rolach świetni Bradley Cooper i  Sienna Miller.

Chłopiec w pasiastej piżamie (The Boy in the Striped Pyjamas) z 2008r.

dramat wojenny

Historia przyjaźni ośmioletnich dzieci, oddzielonych od siebie kolczastym drutem obozu koncentracyjnego w czasach II wojny światowej: chłopca będącego synem niemieckiego żołnierza z żydowskim chłopcem. Łzy zaczęły mi się lać strumieniami gdy zobaczyłam pierwszy kadr filmu z chłopcem przebywającym w obozie – tytułowym chłopcem w pasiastej piżamie. Przygotujcie więc sobie lepiej spory zapas chusteczek bo ja musiałam przerywać film żeby je donosić. Ten dramat poraża nie tylko ciężką tematyką ale również niesamowitym zakończeniem więc nawet jeśli u kogoś nie wywoła on żadnych łez to na końcu filmu i tak otworzy szeroko oczy ze zdumienia.

Przełęcz ocalonych (Hacksaw  Ridge) z 2016 r.

wojenny, biograficzny

Trwa II wojna światowa a amerykański żołnierz w trakcie szkolenia wojskowego na sanitariusza odmawia jakiegokolwiek kontaktu z bronią z przyczyn religijnych i moralnych. Wiele osób próbuje go złamać, wiele spisuje go na straty, wielu próbuje mu wmówić że do niczego się nie nadaje. Ale on się nie poddaje i pomimo ogromnego nacisku ze strony otoczenia nie wypiera się swoich przekonań. Bitwa o Okinawę w 1945 roku – to tutaj wszyscy na zawsze zmienią zdanie o tym sanitariuszu…