SZPITAL NEW AMSTERDAM

serial obyczajowy
Myślałam że w tematyce życia zawodowego i prywatnego lekarzy nic nie będzie w stanie przebić kultowego serialu „Chirurdzy” ale już po 5 minutach oglądania pierwszego odcinka pierwszego sezonu „Szpital New Amsterdam” dotarło do mnie że grubo się pomyliłam. Ja po prostu od pierwszych minut nie mogłam się „odkleić” od tego filmu. Jeszcze żaden serial nie zrobił na mnie tak szybko tak piorunującego wrażenia. Co tu dużo opowiadać dawno „nie zarwałam” dwóch nocy pod rząd żeby potem funkcjonować jak lunatyk w ciągu dnia. Ale dla „Szpital New Amsterdam” naprawdę było warto.

Mare z Easttown z 2021 r.

serial kryminalny, dramat
Właśnie zarwałam całą nockę przez serial „Mare z Easttown” a dokładniej przez aktorkę pierwszoplanową – Kate Winslet. Wszystko co napiszę o jej grze aktorskiej będzie i tak niewystarczające w porównaniu z tym co właśnie zobaczyłam: genialna, wybitna, zachwycająca, fantastyczna, fenomenalna i tak wiarygodna że już od pierwszych minut filmu zapominamy że oglądamy sławną
Kate Winslet bo mamy szanse podglądać życie Mare – pani detektyw z działu policji, której życie prywatne sypie się w gruzy totalnie a jej życie zawodowe pędzi w tak zastraszającym tempie że zastanawiamy się jak ona daje radę i na ile wystarczy jej sił. Zanim zaczniecie oglądać „Mare z Easttown” upewnijcie się że macie przed sobą właśnie kilka godzin wolnego czasu bo gdybym ja
nie obejrzała wszystkich odcinków pod rząd to aż skręcałoby mnie z ciekawości co wydarzy się w następnych. Fabuła filmu jest absolutnie niesamowita a ostatni odcinek „wymiata na maxa”.  Jednak to co warte podkreślenia poza obecnością w filmie Kate Winslet to gra aktorska wszystkich bohaterów filmu: każda postać w tym serialu jest tak wiarygodna że „Mare z Easttown” po prostu nie ma słabych stron, tak dobrej obsady jeszcze nie widziałam w żadnym filmie. Czeka Was kilka godzin wyjętych z życia żeby podziwiać grę aktorską na absolutnie najwyższym poziomie, przeniesiecie się do tamtego świata i zapewniam że nie będziecie chcieli go opuścić ani na chwilę aż do samiutkiego końca.

Psie pazury (The Power of The Dog) z 2021 roku

dramat

Historia filmu osadzona jest na ranczu gdzie niewielu ludzi dociera i niewielu odjeżdża – w bardzo zamkniętej i małej społeczności. I już sam ten fakt powoduje że mamy tu do czynienia z niezwykle silnym oddziaływaniem środowiska na jednostkę bo człowiek nie ma gdzie się schować ani gdzie uciec i pozostaje mu tylko znoszenie tego co los przyniesie bądź jeśli będzie wyjątkowo
zdeterminowany może spróbować coś zmienić ale pytanie za jaką cenę?… „Psie pazury” to niewątpliwie film dla osób cierpliwych bo akcja filmu rozwija się w nim bardzo wolno. Fabuła filmu ma tutaj zresztą znaczenie drugoplanowe bo to na czym ten film jest zbudowany to spojrzenia, gesty i zachowania bohaterów w danej chwili. „Psie pazury” się nie ogląda tak po prostu tylko scena po scenie ten film stopniowo się odkrywa. Wspaniała muzyka filmowa i doskonała gra aktorska. Kameralny, subtelny i zapadający w pamięć. Prostota tego filmu jest jego zarazem największą siłą.

Sprzątaczka (Maid) serial z 2021 roku

Dramat
Długo omijałam ten film szerokim łukiem podejrzewając że będzie to kolejna „słodko-pierdząca” historia w klimacie bajki o Kopciuszku. Ku mojemu zaskoczeniu ten film okazał się całkowicie oderwany od jakiejkolwiek bajki. Co zobaczyłam? Brutalne, pełne rozczarowań, upokorzeń i biurokracji życie młodej matki z małym dzieckiem, która ucieka od swojego agresywnego partnera. W
tym serialu poruszono szereg ważnych kwestii jak np. niezależność materialną kobiet, poczucie godności, bezradności, więzy rodzinne i ludzką naiwność ale przede wszystkim poruszono temat przemocy psychicznej gdy oprawca nie używa swojej siły fizycznej tylko każdego dnia powolutku, prawie niezauważalnie, zabija swoimi słowami. Jak? Poniżając i upokarzając, stopniowo odbierając godność, szacunek i wiarę we własne siły.

,,The Letdown” serial

Dramat, komedia
Dotychczas w temacie macierzyństwa oglądałam głównie seriale i filmy o matkach super bohaterkach, które z powodzeniem łączą rolę matki, żony i kobiety pracującej. I zastanawiałam się: „Jak one to robią???!!!” Przyznaję że sama nie mam dzieci więc tym bardziej popadałam w kompleksy. Bo przecież skoro ja ledwo ogarniam sama siebie to kim jestem w porównaniu z tymi kobietami??? I
nagle pojawił się serial ,,The Letdown,, przy którym nie wiadomo: śmiać się czy płakać. W każdym razie dzięki niemu zrozumiałam że na szczęście są jeszcze kobiety które nie są idealne we wszystkim, którym zdarzają się potknięcia, które z trudem odnajdują się w roli matki, których świat staje do góry nogami gdy pojawia się dziecko. I właśnie o takiej ,,anty super bohaterce,, jest ten
serial.

Oszust z Tindera z 2022 r.

oparty na faktach
Na początku myślałam, że ten film będzie nudny, przewidywalny i po prostu głupkowaty bo przecież ciągle się słyszy o naiwnych kobietach które pożyczają mężczyznom pieniądze a potem pozostają same, ,,na lodzie,, i bez pieniędzy. Zanim obejrzałam ,,Oszust z Tindera,, zastanawiałam się ,,jak można być tak naiwnym i głupim?”. Teraz już wiem, że w dzisiejszych czasach poziom
manipulacji niektórych mężczyzn i tworzenie fikcyjnej tożsamości są naprawdę na niesłychanie wysokim poziomie, takim który ledwo nam się mieści w głowie. I wcale nie uważam teraz tych kobiet za naiwne. Uważam że po prostu miały strasznego pecha że na takich mężczyzn trafiły.

Wstrzymaj oddech: Rekord pod lodem z 2022 r.

dokumentalny
Ten film to tylko 40 minut podczas których z zapartym tchem obserwowałam czy głównej bohaterce uda się pobić rekord świata w przepłynięciu jak najdłuższego dystansu pod lodem. Bo przepłynąć jak najdalej na jednym oddechu to jedno a zrobić to w ekstremalnie zimnej wodzie to już po prostu jak jazda bez trzymanki i dla mnie osobiście nadludzki wyczyn. No i wreszcie czy kobieta jest w stanie pobić rekord świata w takiej dyscyplinie sportowej?

Cudowne ręce: Opowieść o Benie Carsonie z 2009 r.

Biograficzny
Jak zostać najlepszym na świecie neurochirurgiem? Pewnie pomyślicie tak samo jak ja czyli: ,,Trzeba się po prostu urodzić wybitnie uzdolnionym i mądrym człowiekiem, przecież czasem się rodzą takie genialne dzieci.” Otóż ten film to totalne zaprzeczenie tej teorii. Pokazuje natomiast że wsparcie najbliższych w dążeniu do swoich celów i spełnianiu marzeń jest bezcenne.

Pasażer nr 4 (Stowaway) z 2021 r.

dramat psychologiczny, science-fiction

Dramat psychologiczny w filmie o kosmosie. Czy to możliwe? Myślałam, że nie ale wreszcie się takiego filmu doczekałam. Moim zdaniem to najbardziej psychologiczny film o kosmosie, jaki kiedykolwiek do tej pory powstał. Przebywanie ludzi w kosmosie to jedne z najbardziej skrajnych warunków funkcjonowania człowieka i jednocześnie warunków, które jak chyba żadne inne testują czy mamy silną psychikę, czy umiemy podejmować trudne decyzje, na ile kierujemy się rozsądkiem a na ile empatią Są to warunki, w których człowiek musi się zmierzyć ze swoimi własnymi ograniczeniami i demonami, w których trzeba będzie podejmować maksymalnie skrajne i trudne decyzje… I właśnie o tym jest „Pasażer nr 4”: o podejmowaniu decyzji, z którymi potem będziemy musieli żyć, z którymi będziemy musieli się codziennie mierzyć kiedy rano spojrzymy sobie w oczy w lustrze…  Czym jest podróż w kosmos? Ten film pokazuje że prawdziwym testem człowieczeństwa.

Sully z 2016r.

dramat historyczny

„Sully” to historia oparta na faktach – tzw. „cud na rzece Hudson”. Chyba każdy z nas słyszał o tym niesamowitym wydarzeniu – uszkodzony samolot wylądował na rzece Hudson a wszyscy pasażerowie i załoga przeżyli (łącznie 155 ludzi). No właśnie: „skoro wszyscy wiemy co się stało to o czym tu kręcić film, będzie nuda na maxa…”  – tak sobie myślałam.  Na szczęście grubo się pomyliłam bo jak się okazało to co słyszała opinia publiczna w oficjalnych wiadomościach to tylko jedna strona medalu a ta druga to śledztwo jakie po tym awaryjnym lądowaniu prowadzono wobec kapitana samolotu Chesley „Sully” Sullenberger mające wykazać, że pilot wcale nie jest bohaterem, że dało się postąpić inaczej a Sully dokonując tego czynu jedynie niepotrzebnie naraził ludzi na śmierć. W głównej roli jak zwykle znakomity Tom Hanks. Na koniec powiem tylko tyle: ten film to jedno wielkie ŁOŁ!!!

25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy z 2020 r.

biograficzny, dramat, kryminał

Zapewne wydaje Wam się że wiecie co przeszedł Tomek Komenda i macie rację bo tylko się Wam „wydaje”… Mi też się wydawało…. Do dzisiaj kiedy to usiadłam na sali kinowej. Bezmiar niesprawiedliwości i okrucieństwa w stosunku do Tomka Komendy przeszedł moje wszelkie wyobrażenia –  łzy lały mi się strumieniami i nie wierzyłam własnym oczom. Powiedzieć, że Tomek Komenda był bity to zdecydowanie za mało. On był katowany i torturowany. Zabrano mu wszystko: wolność, zdrowie, rodzinę, zabrano mu nawet koszulkę i buty. Film oparto na prawdziwych wydarzeniach co należy z całą stanowczością podkreślić.  Bagaż emocji jakie ze sobą niesie ta historia jest nie do opisania – to po prostu trzeba zobaczyć na własne oczy. Absolutnie stworzeni do głównych ról – Piotr Trojan i Agata Kulesza – moim zdaniem oboje zasłużyli na Oscary za te kreacje aktorskie.

Boże Ciało z 2019 r.

dramat biograficzny

„Boże Ciało” zostało zainspirowane prawdziwymi wydarzeniami i na pierwszy rzut oka to historia o chłopaku, który udaje księdza. Jednak im dłużej oglądałam ten film tym bardziej zdawałam sobie sprawę, że to tak naprawdę historia o tym jaki bym chciała mieć Kościół a którego nie mam i którego tak mi brakuje: otwarty na ludzi, wyluzowany” (jakkolwiek dziwnie to zabrzmi), pokorny, niewywyższający się. Jednocześnie chciałabym mieć uczucie że ksiądz to taki nasz „ziomal”, taki „swój chłop” i nawet jak ten ksiądz popełnia błędy i nie jest idealny to jednak jest „nasz”. Chciałabym żeby ksiądz nie „klepał formułek” tylko uczył mnie dobroci, wyrozumiałości, żeby widział złamane serca i próbował je na nowo posklejać. Przede wszystkim jednak chciałabym żeby Kościół uczył wybaczania i żeby umiał otwierać nasze serca na krzywdy innych. W „Boże Ciało” dostałam namiastkę właśnie tego czego tak mi brakuje… W głównych rolach fantastyczni Bartosz Bielenia i Eliza Rycembel.

 

Służące (The Help) z 2011r.

dramat

Historia opowiedziana w „Służących” została osadzona w Ameryce w czasach segregacji rasowej: młoda, biała dziennikarka postanawia przeprowadzić wywiady z czarnoskórymi służącymi pracującymi w domach białych Amerykanów i wychowujących ich dzieci aby zobaczyć profesję służących oczami pracowników. Film niezwykle wzruszający i z przesłaniem ale również niepozbawiony poczucia humoru. W głównych rolach fenomenalne, rewelacyjne i po prostu genialne: Emma Stone, Viola Davis, Octavia Spencer, Jessica Chastain i Bryce Dallas Howard.

Bracia (Brothers) z 2009r.

dramat wojenny, psychologiczny

„Bracia” to historia o żołnierzu posiadającym szczęśliwą rodzinę, który wyrusza na misję wojskową do Afganistanu ale ta misja już na zawsze odmieni jego życie oraz życie jego najbliższych. Ten rewelacyjny dramat wojenny to zarazem mocny film psychologiczny uświadamiający jak wielkim piekłem dla ludzkiej psychiki jest wojna. W głównych rolach fantastyczni: Tobey Maguire, Jake Gyllenhaal i Natalie Portman.

Togo z 2019r.

dramat historyczny (oparty na faktach)

„Togo” oparto na prawdziwej historii jaka miała miejsce w 1925 roku: do małego miasteczka na Alasce, odciętego od świata w trakcie burzy śnieżnej, ktoś musi dostarczyć pilnie leki dla ciężko chorych tam dzieci. Tego zadania podejmuje się właściciel zaprzęgu psów husky ze swoim liderem tytułowym psem Togo. Ten dramat to chwytająca za serce historia o niezwykłej odwadze, mądrości, inteligencji, oddaniu, wierności, charyźmie, sile walki, niezłomności charakteru i po prostu o miłości między człowiekiem a psem. W głównej roli znakomity Willem Dafoe.

Odważna (The Brave One) z 2007r.

dramat, kryminał

Gdyby ktoś Wam zabrał i brutalnie skrzywdził wszystkich których kochacie to co byście zrobili? I właśnie o tym jest ten film. O tym co dzieje się później z główną bohaterką, na której oczach sadyści z pełną premedytacją skrzywdzili jej najbliższych. W głównej roli znakomita Jodie Foster.

Foxcatcher z 2014r.

biograficzny dramat psychologiczny

Foxcatcher to oparta na faktach historia dwóch braci sportowców – amerykańskich zapaśników, którzy trenowali i przygotowywali się do zawodów pod okiem i w posiadłości pewnego milionera. Ten dramat to raczej film dla osób cierpliwych gdyż nie ma w nim zawrotnej fabuły. A zatem zadacie pewnie pytanie: To co takiego wyjątkowego jest w tym filmie? Otóż Foxcatcher posiada niepowtarzalny, kameralny i zarazem surowy klimat jak również jest filmem ze znakomitymi kreacjami aktorskimi: Steve Carell, Mark Ruffalo i Channing Tatum. A zatem jeśli myślicie że Channing Tatum to tylko „niezłe ciacho” (co można było sądzić po filmie „Magic Mike”) to zapewniam Was że po Foxcatcher zmienicie zdanie – Channing Tatum w tym dramacie udowodnił że jest piekielnie zdolnym aktorem.

Historia Antwona Fishera (Antwone Fisher) z 2002r.

biograficzny dramat psychologiczny

Tytułowy Antwone Fisher to młody żołnierz marynarki wojennej USA, który z powodu wszczynania bójek zostaje skierowany na terapię do psychologa wojskowego a nam przez resztę filmu pozostaje tylko ocieranie łez gdy poznajemy historię jego dzieciństwa. „Historia Antwona Fishera” to w największym skrócie wstrząsający film oparty na faktach. Reżyserem filmu i zarazem odtwórcą jednej z głównych ról jest Denzel Washington.

Rozłączeni (Disconnect) z 2012r.

dramat obyczajowy

Trzy niesamowite, równolegle rozgrywające się historie, a źródłem każdej z nich jest kontakt internetowy. Ten film jak chyba żaden inny pokazuje siłę rażenia internetu w dzisiejszych czasach ale to również po prostu kawał świetnego kina: inteligentnego, wciągającego i poruszającego za serce. Gorąco polecam!

Sztuka ścigania się w deszczu (The Art of Racing in the Rain) z 2019r.

dramat, komedia

Każdy kto jest miłośnikiem zwierząt a w szczególności psów powinien obowiązkowo obejrzeć ten film. Kiedy samotny kierowca wyścigowy daje radę wychować szczeniaka to dla mnie najlepszy dowód, że prawie każdy może mieć psa. Ten film poruszy każdego kto choć trochę kocha zwierzęta. Ja pół filmu przepłakałam jak bóbr. W jednej z głównych ról Amanda Seyfried.

Taka, jaką mnie chcesz (Celle que vous croyez) z 2019 r.

dramat psychologiczny

Ten francuski dramat to w dużym uproszczeniu historia o tym jak łatwo w dzisiejszym świecie,  który kręci się w dużej mierze wokół internetu, podszywać się pod kogoś kim się w rzeczywistości nie jest i stworzyć wirtualną tożsamość. Zapewne nasuwa się Wam teraz ta sama myśl co mi: przecież to niedopuszczalne! Przecież to naganne, niemoralne, nieetyczne, to po prostu chore! Ale fenomen tego filmu polega na tym, że główna bohaterka, która tworzy tą fałszywą tożsamość (i rozkochuje w ten sposób w sobie mężczyznę), o dziwo budzi bardziej naszą sympatię niż odrazę. Jak to możliwe? Przekonajcie się sami bo naprawdę warto. To naprawdę świetne, psychologiczne kino. A w głównej roli jak zwykle fenomenalna Juliette Binoche.

Parasite (Gi-saeng-chung) z 2019 r.

Ten koreański film to połączenie trzech gatunków filmowych: dramatu, thrillera i komedii. Zanim go obejrzałam to myślałam że taki mix w jednym filmie jest po prostu niemożliwy a jednak uwierzcie mi: Tutaj to się naprawdę udało! I to jak!  Fabuła jest dość oryginalna: biedny chłopak załatwia sobie pracę jako korepetytor nastolatki pochodzącej z bogatego domu a potem za sprawą „dziwnych zbiegów okoliczności” cała rodzina tego biednego chłopaka zostaje zatrudniona przez zamożnych rodziców tej nastolatki. I to dopiero początek bo to co się dzieje później w tym filmie to po prostu jazda bez trzymanki! Tego nie da się opisać, to po prostu trzeba obejrzeć! „Parasite” to niezwykle oryginalny i niepowtarzalny film i gwarantuję że utkwi Wam na długo w pamięci.

Musimy porozmawiać o Kevinie (We Need to Talk About Kevin) z 2011 r.

dramat psychologiczny

Długo się zbierałam żeby napisać o tym filmie bo jest to film z jednej strony niezwykle wciągający (gdy już go zaczniecie oglądać to trudno będzie się Wam od niego oderwać) ale z drugiej strony to film poruszający trudny i niewygodny temat. „Musimy porozmawiać o Kevinie” to film o dziecku (a później gdy ono dorasta o nastolatku), które jest po prostu wredne, niesympatyczne, nie mające w sobie za grosz empatii, egoistyczne, bezczelne, aroganckie a do tego to niezwykle inteligentny i przebiegły manipulator. I wierzcie mi lub nie ale gdybyście byli rodzicem takiego dziecka, to naprawdę ciężko by było Wam je kochać. Rozwój fabuły w tym filmie przeszedł moje najśmielsze wyobrażenia – w kategorii wstrząsający i szokujący film to zdecydowanie czołówka filmów jakie widziałam w swoim życiu. Jedno jest pewne – po obejrzeniu tego filmu na pewno o nim nie zapomnicie. W głównych rolach po prostu genialni Tilda Swinton i Ezra Miller.

Życie za życie (The Life of David Gale) z 2003 r.

dramat

Czy jesteście przeciwnikami kary śmierci? A może jesteście jej zwolennikami? A może nie macie na ten temat wyrobionego poglądu a chcielibyście mieć? Jeśli na któreś z powyższych pytań odpowiedzieliście „tak” to ten dramat zdecydowanie Was zaciekawi. A jeśli temat kary śmierci Was kompletnie nie interesuje ale lubicie jak film potrafi Was zaskoczyć to „Życie za życie” na pewno spełni Wasze oczekiwania bo ostatnie co można powiedzieć o tym filmie to to żeby był nudny. Gorąco polecam bo to naprawdę świetny i inteligentny film poruszający trudny temat. W głównych rolach Kevin Spacey, Kate Winslet i Laura Linney.

Podaj dalej (Pay It Forward) z 2000 r.

dramat

„Podaj dalej” to w dużym uproszczeniu historia o chłopcu, który próbuje zmienić świat na lepsze. A zatem fabuła filmu jest dość naiwna ale wbrew pozorom ta naiwność (która zazwyczaj w innych filmach mnie strasznie razi i denerwuje) tutaj wyjątkowo nadaje cały urok temu filmowi bo chyba każdy z nas gdzieś tam w środku chce wierzyć że większość ludzi jest zwyczajnie dobrych. Zagłębiając się jednak bardziej w fabułę „Podaj dalej” dostrzegamy, że to również dramat o tym, że boimy się być zranieni, boimy się być odrzuceni, boimy się dawać komuś drugą szansę i boimy się wyjść z naszej bezpiecznej skorupy. W głównych rolach fantastycznie sprawdzili się Kevin Spacey i Helen Hunt.

Kieł (Kynodontas) z 2009 r.

dramat psychologiczny

Małżeństwo wychowuje trójkę prawie dorosłych już dzieci w zamkniętej posiadłości izolując je od świata zewnętrznego. Czy w dzisiejszych czasach kiedy świat stał się jedną globalną wioską za sprawą internetu i rozwiniętych środków komunikacji takie wychowywanie dzieci jest dobre? Fabuła w Kieł dość wolno się  rozwija a zatem jest to film raczej dla osób cierpliwych ale im dalej brniemy z głównymi bohaterami w ich zamknięty świat tym bardziej szokuje nas to co widzimy. Jedno jest pewne: Kieł nikogo nie pozostawi obojętnym i raczej trudno będzie Wam zapomnieć o tym filmie. Polecam serdecznie bo to naprawdę głęboki i mocny dramat psychologiczny.

Oszukana (Changeling) z 2008 r.

dramat biograficzny

Czy można sobie wyobrazić większą tragedię niż zaginięcie własnego dziecka? Ten oparty na faktach film to historia samotnej matki – w tej roli genialna Angelina Jolie – która nie tylko musi zmagać się ze zniknięciem własnego syna ale także z kompletnym brakiem wparcia organów państwa w jego poszukiwaniu.

Jestem najlepsza. Ja, Tonya (I, Tonya) z 2017 r.

dramat biograficzny

Absolutnie genialny film z świetnymi kreacjami aktorskimi Margot Robbie  i Allison Janney przedstawiający historię życia amerykańskiej łyżwiarki figurowej Tonya Harding. O Tonya Harding było swego czasu tak głośno, że nawet ja – Polka żyjąca w Polsce – wiedziałam co takiego szokującego zrobiła Tonya Harding (nie będę pisać na czym „to coś” polegało, żeby nie zdradzać fabuły filmu młodszemu pokoleniu). W każdym razie skoro ja „to coś” już  wiedziałam to myślałam, że film będzie dla mnie po prostu nudny. Nic bardziej mylnego: film wciągnął mnie jak odkurzacz i dzięki niemu zrozumiałam, że „to coś” co zrobiła Tonya Harding nie stało się bez powodu, a ludzie nie są źli tak po prostu.

Requiem dla snu  (Requiem for a Dream) z 2000 roku

dramat

Mało jest filmów jednocześnie tak wstrząsających i tak dobrych. Jeśli ktoś myśli, że obejrzy sobie w tym filmie historie paru narkomanów a potem gdy film się skończy tak po prostu o nim zapomni, to grubo się myli. Bo o tym filmie nie da się już zapomnieć, nie da się wymazać tych scen z pamięci, nie da się już być obojętnym wobec uzależnienia od narkotyków. Ten film jak żaden inny pozostawia na widzu swoje piętno.

Wstyd  (Shame) z 2011 r.

dramat psychologiczny 

Film przedstawia historię mężczyzny uzależnionego od sexu; w roli sexoholika wcielił się bardzo przekonująco Michael Fassbender. I owszem, jak można się spodziewać przy takiej tematyce, w filmie pokazano dużo scen erotycznych ale na pewno nie jest to film płytki ani pusty bo to co przede wszystkim udało się twórcom filmu to zagłębienie się w psychikę głównego bohatera.

Whiplash z 2014 r.

dramat obyczajowy, psychologiczny

Ile jesteśmy w stanie poświęcić dla swojej pasji? Czy są jakieś granice? Jaka jest cena ambicji?  Genialny film o młodym, ambitnym perkusiście i jego sadystycznym nauczycielu muzyki. Te główne postacie są mocne, wyraziste i charyzmatyczne –  dla głównych bohaterów tego filmu czapki z głów – Miles Teller i J.K. Simmons.

Green Book z 2018 r., Ukryte działania (Hidden Figures) z 2016 r., Wożąc panią Daisy (Driving Miss Daisy) z 1989 r.

dramaty biograficzne, dramat

Wymieniłam te filmy jednym tchem nieprzypadkowo bo wszystkie one poruszają ten sam problem: rasizmu i uprzedzeń rasistowskich ale jednocześnie wszystkie te trzy filmy jak na tak poważną tematykę są stosunkowo lekkie i choć to dramaty to nie zabraknie w nich poczucia humoru. Te filmy są warte obejrzenia nie tylko dlatego że są naprawdę dobre ale również dlatego że dwa z nich są filmami biograficznymi: Green Book został oparty na prawdziwej historii przyjaźni dwóch mężczyzn: czarnoskórego i białego a Ukryte działania to historia kariery trzech czarnoskórych kobiet w NASA. Również obsada aktorska w tych trzech filmach jest naprawdę mocna: w Wożąc panią Daisy fenomenalnie zagrali Morgan Freeman i Jessica Tandy , w Green Book Viggo Mortensen i  Mahershala Ali, w Ukrytych działaniach trzy wspaniałe aktorki:  Octavia Spencer, Taraji P. Henson i Janelle Monae a na deser Kevin Costner i Kirsten Dunst. Naprawdę polecam.

Pozwól mi upaść (Lof mer ao falla) z 2018 r.

dramat biograficzny

W filmach pokazano już wiele historii uzależnień od narkotyków ale sądzę że trafiają do nas tylko te które są naprawdę mocne i brutalne w swoim przekazie. Do tej pory widziałam tylko dwa takie filmy, które mi zapadły w pamięć: „Requiem dla snu” i „Candy”. Ale teraz do tej listy dołączył ten właśnie nowy film „Pozwól mi upaść”. Już sam tytuł sugeruje o czym ten film będzie: o tym jak nisko upada człowiek w nałogu narkotykowym. Czy ten film jest mocny? Tak. Czy jest brutalny? Tak. Czy pozostawia na nas swój ślad? Tak. Czy gdybym miała córkę i odkryła że bierze ona narkotyki to czy kazałabym jej obejrzeć ten film? Na pewno. Na końcu filmu dowiadujemy się, że historia w nim pokazana wydarzyła się naprawdę i wtedy już kompletnie odbiera nam mowę.

On the Basis of Sex z 2018 r.

dramat biograficzny

Ten film to historia o kobiecie, która walczyła o równouprawnienie płci i o tworzenie nowego prawa w Stanach Zjednoczonych – przestarzałe prawo należało wreszcie zmienić tak aby dać równe szanse w życiu kobietom i mężczyznom. Główna bohaterka zmierzyła się ze sprawą, która dyskryminowała człowieka ze względu na płeć. To ona spowodowała, że Sądy w Stanach Zjednoczonych dostrzegły, iż problem dyskryminacji nie sprowadza się jedynie do kwestii rasizmu ale także do kwestii płci. W głównej roli fenomenalna Felicity Jones.

Babel z 2006 r.

dramat

Na wstępie zaznaczę że jest to film dla osób cierpliwych gdyż w pierwszej połowie filmu niewiele się dzieje a nabiera on przyśpieszenia dopiero w drugiej połowie. Babel to cztery przejmująco smutne historie: historia chłopców żyjących w ubóstwie na odludziu, historia pary która ucieka na drugi koniec świata żeby ratować swoje rozpadające się małżeństwo, historia starszej kobiety – niani która zostaje postawiona w ekstremalnie trudnej sytuacji oraz historia głuchej nastolatki która próbuje odnaleźć się w świecie swoich „normalnych” rówieśników. I właśnie ta ostatnia historia mnie najbardziej chwyciła za serce: historia dziewczyny samotnej, zagubionej, wyobcowanej która desperacko pragnie bliskości.  W głównych rolach między innymi Brad Pitt i Cate Blanchett.

Arytmia  (Aritmiya) z 2017 r.

dramat

Arytmia to historia o zakrętach życiowych pewnego lekarza w pogotowiu ratunkowym – jego życie prywatne i zawodowe zaczyna walić się w gruzy: żona chce się z nim rozwieść, dla nowego szefa w pracy liczą się tylko liczby a nie indywidualne podejście do pacjenta, a nasz główny bohater trochę za dużo pije i imprezuje. Choć mężczyzna nie jest idealny to naprawdę budzi naszą sympatię. Jeśli ktoś lubi serial „Chirurdzy” to „Arytmia” na pewno przypadnie mu do gustu. Może akcja nie jest tu aż tak porywająca, ale jednak ten dramat przywraca nam wiarę w lekarzy z powołania, takich dla których przede wszystkim liczy się dobro pacjenta.

Erin Brockovich z 2000 r.

dramat biograficzny

Główna bohaterka tytułowa Erin jest… nie będę przebierać w słowach i napiszę wprost: pyskata, wyszczekana, impulsywna, wybuchowa a do tego wyzywająco się ubiera. Ale Erin to również samotna matka z trójką dzieci bez pracy i bez perspektyw na jej znalezienie. I co robi Erin? Siedzi i płacze nad swoim losem? Nie, to nie byłoby w jej stylu. Ona walczy tak długo aż wywalczy sobie pracę w kancelarii prawnej, gdzie bardzo szybko zostaje prawą ręką szefa bo Erin jest też jak się okazuje przy bliższym poznaniu niezwykle pracowita, zaangażowana, inteligentna, dociekliwa, bystra i jest po prostu bardzo empatycznym człowiekiem. Ten film to oparta na faktach historia Erin – kobiety która walczy o odszkodowania dla zwykłych, pokrzywdzonych ludzi, którzy stracili zdrowie na skutek skażenia środowiska w ich mieście przez gigantyczne zakłady przemysłowe. W głównej roli fenomenalna, fantastyczna, rewelacyjna, genialna i po prostu powalająca na kolana Julia Roberts.

Królowa Kier (Dronningen) z 2019 r.

dramat psychologiczny

Główna bohaterka to dojrzała kobieta, prawniczka która na co dzień w sądzie broni praw pokrzywdzonych i z pasją podchodzi do swojego zawodu, kochająca żona i matka dwójki córek, żyjąca w pięknym domu na łonie natury. Wydawać by się mogło że jest spełniona i zadowolona z życia i że niczego jej nie brakuje. Gdy jednak do jej domu sprowadza się nastoletni pasierb czyli syn jej męża to nasza główna bohaterka zaczyna go uwodzić… Z jakim skutkiem? Przekonajcie się sami bo naprawdę warto. Polecam go nie tylko wielbicielom dramatów psychologicznych ale także wszystkim którzy lubią zaskakujące zakończenia, bo na tle innych filmów w tematyce związków starszych kobiet z młodszymi mężczyznami ten dramat duńsko-szwedzki ma naprawdę nietypowe zakończenie.

Daleka północ (North Country) z 2005 r.

dramat

Powiedzieć, że to film o dyskryminowaniu kobiet w środowisku pracy to zdecydowanie za mało. Ten oparty na prawdziwych wydarzeniach dramat to historia o upokarzaniu, poniżaniu, ubliżaniu, obmacywaniu, szykanowaniu, grożeniu a w największym skrócie o molestowaniu seksualnym kobiet w pracy. Akcja filmu dzieje się w kopalni w Stanach Zjednoczonych w stanie Minnesota – na terenie gdzie nie można przebierać w pracy bo jedynym wyborem dla kobiety która chce być samodzielna i niezależna finansowo jest właśnie praca w tej kopalni. Czy samotna walka głównej bohaterki o swoją godność i prawa kobiet w środowisku zdominowanym przez mężczyzn ma jakiekolwiek szanse powodzenia? Obejrzycie a zapewniam, że nie pożałujecie bo naprawdę mało jest aż tak świetnych filmów, a Charlize Theron za rolę w tym filmie po prostu powinna dostać Oscara bo ona nie zagrała kobiety upokorzonej i walczącej o swoje prawa, ona nią po prostu była.

Girl z 2018 r.

dramat psychologiczny

Girl to historia o dziewczynie uwięzionej w ciele chłopaka. Ten wyjątkowy  film porusza trudną tematykę nastolatki która codziennie musi zmierzyć się z własnym ciałem, którego nie akceptuje. A jakby tego było mało jej pasją jest balet, dla którego gotowa jest na wiele wyrzeczeń: zarówno psychicznych jak i fizycznych. Dodajmy do tego nowe środowisko rówieśników w szkole baletowej a wyjdzie nam mieszanka wybuchowa. Warto jednak zaznaczyć, że jest to film dla osób cierpliwych bo fabuła rozwija się w nim bardzo wolna. Mówiąc szczerze ja prawie przez cały film zastanawiałam się: ciekawe czy na końcu filmu zdarzy się coś ciekawego. I zdarzyło. Zdarzyło się coś porażającego i odbierającego mowę. Girl to film trudny i poruszający ale przede wszystkim uświadamiający wszystkim osobom, które urodziły się we właściwym ciele ile przykrości, wstydu i bólu muszą znieść w swoim życiu te osoby, które chciałaby zmienić płeć.

Manchester by the Sea z 2016 r.

dramat psychologiczny

Główny bohater filmu jest małomówny, posępny, wycofany, raczej niemiły i arogancki a do tego szuka zaczepki i wszczyna bójki. I kiedy już go prawie zaszufladkowaliśmy jako zwykłego gbura, mniej więcej w połowie filmu, poznajemy powód jego postawy i zachowania. Ten dramat jest niezwykły, jedyny w swoim rodzaju, poruszający, chwytający za serce a opowiedziana w nim tragedia…  po raz pierwszy recenzując film brak mi słów i cokolwiek bym napisała na temat tej tragedii to wiem, że byłoby to za płytkie i za puste. Wybitne kino i wybitne kreacje aktorskie: Casey Affleck i Michelle Williams.

Pokój (Room) z 2015 r.

dramat psychologiczny

„Pokój” to historia o porwanej i uwięzionej młodej kobiecie. Jej więzienie stanowi jeden pokój, w którym żyje wraz ze swoim małym synkiem. Wyobrażacie sobie jakby to było latami żyć w jednym pokoju bez możliwości wyjścia gdziekolwiek? Ten dramat jest niezwykle smutny, głęboki i trudny ale to przede wszystkim piekielnie dobry film. „Pokój” polecam z całego serca każdemu kto ceni sobie ambitne kino.

Co gryzie Gilberta Grape’a (What’s Eating Gilbert Grape) z 1993 r.

dramat psychologiczny

Małe, nudne miasteczko, w którym niewiele się dzieje i właśnie w tym sennym miejscu obserwujemy życie rodzinne nie do końca przeciętnej rodziny bo rodziny, od której ojciec uciekł, matka jest otyła do tego stopnia, że ledwo się samodzielnie porusza a 18-latek jest chory umysłowo. Fabuła w tym filmie rozwija się bardzo wolno a zatem jest to film wyłącznie dla osób cierpliwych. Co jednak zasługuje na szczególne uznanie w tym dramacie to absolutnie wybitna rola opóźnionego umysłowo chłopaka, w jaką wcielił się Leonardo DiCaprio. Powiem szczerze, że gdy oglądałam ten film pierwszy raz to nie rozpoznałam Leonardo DiCaprio bo tak przekonująco zagrał tę rolę, że byłam pewna, że do tego filmu zaangażowano po prostu chłopaka, który naprawdę jest chory umysłowo. Nie wierzyłam, że zdrowa osoba może tak dobrze zagrać tę rolę. I gdy w końcu do mnie doszło, że ten chory dzieciak to Leonardo DiCaprio to po prostu oniemiałam. Co tu dużo mówić za tę rolę należał mu się Oscar. W główną rolę wcielił się natomiast Johnny Depp.

Życiowe rozterki (The Good Girl) z 2002 r.

dramat psychologiczny

Główna bohaterka jest wyobcowana, samotna i po prostu nieszczęśliwa choć jest zdrowa, ma kochającego męża i stałą pracą. Tłem dla całego filmu jest właśnie jej miejsce pracy – supermarket, w którym monotonne życie toczy się miarowym tempem i w którym jedyną atrakcją okazuje się nowy pracownik. Powrót do domu to  dla naszej głównej bohaterki także pasmo rozczarowań – mąż już dawno stał się dla niej nudnym towarzyszem, przy którym odczuwa jedynie emocjonalną pustkę. A zatem kiedy w pracy pojawia się nowy kolega, który tak jak ona nienawidzi wszystkiego i wszystkich, rozczarowanego życiem równie mocno jak ona sama to zapewne nikogo to nie zdziwi, że wdaje się z nim w płomienny romans. I żyli długo i szczęśliwie? Przekonajcie się sami. Naprawdę warto. W głównych rolach Jennifer Aniston i Jake Gyllenhaal.

Miasto gniewu (Crash) z 2004 r.

dramat

Miasto gniewu to film naszpikowany do granic możliwości problematyką uprzedzeń rasistowskich i etnicznych przy czym nie podano nam tej tematyki ani w sposób lekki ani łatwo przyswajalny (jak np. w filmie Ukryte działania czy Green Book) a wręcz przeciwnie bo oglądając ten film mamy wrażenie że wylano nam na głowę całe wiadro pomyj albo wymierzono nam serie liści na twarz. Ten film szokuje, boli i uderza w nasze najczulsze miejsca ale co najważniejsze w dramatach: Miasto gniewu nie pozostawi nikogo obojętnym. W głównych rolach m. in. Sandra Bullock i Matt Dillon.

American Honey z 2016 r.

dramat obyczajowy, melodramat

Główna bohaterka dołącza do grupy nastolatków, którzy podróżują po Ameryce i utrzymują się z obwoźnej sprzedaży czasopism. Może fabuła nie brzmi specjalnie zachęcająco ale ja American Honey obejrzałam z łezką w oku bo przez te niecałe 3 godziny trwania filmu przeleciały mi przed oczami wszystkie szalone rzeczy, jakie zrobiłam w czasach młodości (czyli mniej więcej 15 lat temu a mam lat 35). Wprawdzie nie musiałam w tym okresie samodzielnie się utrzymywać ale czy przeżyłam zajebiście fajne i szalone imprezy? Tak. Czy robiłam rzeczy głupie i niebezpieczne, których dzisiaj w życiu bym nie zrobiła? Tak. Czy beznadziejnie się zakochałam w słodkim draniu? Tak (i to nie raz). I właśnie o tym jest ten film – o szaleństwach młodości. W głównych rolach doskonale sprawdzili się Sasha Lane i Shia LaBeouf.

Przyjaciele z kasą (Friends with Money) z 2006 r.

dramat psychologiczny

Tytuł filmu jest bardzo mylący bo zdawać by się mogło że to film głównie o pieniądzach. Gdy tymczasem są one tylko tłem dla głównych tematów czyli: rozpadających się związków, frustracji, osamotnienia czy odrzucenia. Ten dramat stara się odpowiedzieć na bardzo życiowe pytania jak na przykład: czy swojemu partnerowi można mówić że przytył lub że czuć od niego brzydki zapach z ust? Zdawać by się mogło że to dość błahe sprawy ale sądzę że niejeden związek przez takie właśnie „pierdoły” się rozpadł. W jednej z głównych ról jak zwykle fantastyczna Jennifer Aniston.

Wielki błękit (Le grand bleu) z 1988 r.

dramat

Na ile minut człowiek może wstrzymać oddech i jak głęboko jest w stanie zanurkować bez tlenu?  Wielki błękit opowiada o rywalizacji właśnie w takiej dyscyplinie sportowej, ale ten film to dużo więcej niż sport. To historia o przekraczaniu własnych granic, o rozdzierającym bólu po utracie bliskich, o miłości do zwierząt i o tym, że czasem gdy się kogoś kocha trzeba pozwolić mu odejść. Dla mnie to jednak przede wszystkim film o samotności a mówiąc dokładniej o tym jak bardzo można czuć się samotnym wśród ludzi. 

Narodziny gwiazdy (A Star Is Born) z 2018 r.

dramat obyczajowy, psychologiczny

Jak sam tytuł mówi ten film to historia wschodzącej gwiazdy muzyki, która choć nie jest klasyczną pięknością to jednak zdobywa sławę i uznanie z pomocą zakochanego w niej, doświadczonego muzyka, który jako pierwszy poznał się na jej talencie. W głównych rolach Bradley Cooper i Lady Gaga, którzy zagrali w tym filmie parę niezwykle uzdolnionych muzyków i po prostu przesympatycznych ludzi, których z każdą sceną lubimy coraz bardziej. I pewnie ta historia poza ciekawymi kawałkami muzycznymi byłaby wręcz banalna, słodka i nudna gdyby nie jej zakończenie, które po prostu powala na kolana. Bo końcówka tego filmu to duża lekcja pokory dla każdego z nas: to pokazanie nam jak wielką siłę ma upokorzenie człowieka, jak łatwo można go złamać psychicznie, jak szybko można w dzisiejszych czasach zabrać człowiekowi całą jego godność i jak temu człowiekowi po tym wszystkim ciężko jest się podnieść i ponownie uwierzyć w siebie.

Zapaśnik (The Wrestler) z 2008 r.

dramat obyczajowy, psychologiczny

Czy znacie te amerykańskie zapasy na ringu gdzie ludzie są często śmiesznie przebrani a ich walka wygląda tak jakby chcieli przeciwnika zabić? Tak to właśnie wrestling a ten film to historia podstarzałego wrestlera, który ze względu na stan swojego zdrowia powinien natychmiast zaprzestać tego sportu. W tym momencie zapytacie pewnie to co jest takiego ciekawego w tej historii? Odpowiem tak: jeśli w swoim życiu choć raz mieliście lub macie jakąś pasję, jeśli znaleźliście w życiu coś co Was określa, z czym się utożsamiacie to ta historia mogłaby też być Waszą historią. Wyobraźcie sobie że macie tylko jedną dziedzinę, w której naprawdę jesteście dobrzy a w pozostałych aspektach życia pomimo że bardzo się staracie to jednak ponosicie nieustające porażki a teraz wyobraźcie sobie że macie zrezygnować z tej jedynej pasji, w której jesteście dobrzy… Zrezygnowalibyście?… Mickey Rourke i Marisa Tomei zagrali w tym filmie tak przekonująco, że ja nie miałam wrażenia, że oglądam aktorów tylko prawdziwych ludzi w prawdziwym życiu, których po prostu podglądam.

Oskarżeni (The Accused) z 1988 r.

dramat 

Jodie Foster w roli ofiary zbiorowego gwałtu dochodzącej sprawiedliwości na drodze sądowej. Ten film pokazuje, że to co kobieta musi przejść po gwałcie próbując udowodnić, że faktycznie doszło do popełnienia przestępstwa, jest równie bolesne i okrutne co sam gwałt. Jeśli czyta to kobieta to nic więcej tłumaczyć nie muszę ale jeśli czyta to mężczyzna to powiem tak: jestem kobietą i gdyby ktoś kazał mi wybierać – albo zostanę dziesięć razy brutalnie pobita albo raz zgwałcona to wybrałabym to pierwsze i sądzę, że tak samo wybrałaby większość kobiet. Tym właśnie dla kobiety jest gwałt.

Cast Away – poza światem (Cast Away) z 2000 r.

dramat psychologiczny

Katastrofa lotnicza nad oceanem. Przeżył tylko jeden człowiek. Znalazł schronienie na wyspie. Jest jednak na niej sam jak palec bo wyspa okazuje się być bezludna. Jego jedynym przyjacielem zostaje piłka. Tak  – piłka – to nie pomyłka. A Wy z kim byście się zaprzyjaźnili na bezludnej wyspie? W głównej roli jak zwykle fenomenalnie sprawdził się Tom Hanks.

Zawieście czerwone latarnie (Da hong deng long gao gao gua) z 1991 r.

dramat, kostiumowy  

19-letnia dziewczyna zmuszona przez sytuację życiową porzuca studia i wychodzi za mąż za bogacza zostając jego czwartą żoną. Warto dodać że pozostałe trzy żony żyją a nasza bohaterka zamieszkuje wraz z nimi, mężem i służbą we wspólnej posiadłości w czasach kiedy kobieta była własnością męża. Zazdrość, zawiść, intrygi, gierki, knucie, manipulacje, układy i zmowy – tego wszystkiego przy czterech żonach na pewno nie zabraknie. Pytanie tylko czy nasza bohaterka odnajdzie się w tej nowej rzeczywistości. Końcówka filmu to pod kątem psychologicznym prawdziwy nokaut.   

Nowy początek (Arrival) z 2016 r.

dramat science-fiction, psychologiczny  

Nie jestem zagorzałą fanką filmów o kosmitach ale ten film ku mojemu własnemu zaskoczeniu zrobił na mnie spore wrażenie. Zapewne dlatego, że „Nowy początek” jest moim zdaniem bardziej filmem psychologicznym niż filmem science-fiction. Owszem w filmie pojawiają się obcy, którzy nie wyglądają zbyt przyjaźnie, ale są oni tylko narzędziem i pretekstem aby zagłębić się w ludzką psychikę i spróbować odpowiedzieć na wydawać by się mogło proste pytania jak na przykład: Czy gdybyśmy znali przyszłość to bylibyśmy przez to szczęśliwsi?   

Truman Show (The Truman Show) z 1998 r.

dramat, komedia  

Jim Carrey zagrał w wielu głupkowatych komediach ale ten film to zupełnie inna liga. Wyobrażaliście sobie kiedyś jakby to było nagle odkryć, że świat w którym żyjecie to jeden wielki reality show, w którym to Wy jesteście głównym bohaterem? Jakby to było odkryć, że Waszym życiem steruje inny człowiek, który decyduje za Was kogo w życiu spotkacie, czego doświadczycie, z kim się zaprzyjaźnicie, kogo pokochacie czy jaką pracę będziecie wykonywać? Jakby to było odkryć, że jest się tylko marionetką w przedstawieniu pt. „życie”? I choć wydawać by się mogło, że to dalekie i niewiarygodne, to zastanówmy się chwilę… przecież żyjemy teraz w takich czasach, że to wcale nie jest dalekie ani wcale nie jest niewiarygodne…  

Nietykalni (Intouchables) z 2011 r.

dramat biograficzny, komedia  

Film oparto na prawdziwej historii przyjaźni sparaliżowanego bogacza z biednym chłopakiem bez perspektyw. Jeśli jednak ktoś oczekuje rzewnego filmu o schorowanym człowieku to na pewno będzie zaskoczony bo mamy tu bardziej komedię niż dramat. Dla mnie to jednak przede wszystkim chwytająca ze serce opowieść o bardzo deficytowym towarze w dzisiejszych czasach – o przyjaźni. I choć zdawać by się mogło, że głównych bohaterów filmu zdecydowanie więcej dzieli niż łączy to jednak przyjaźń między nimi pokazuje, że jeśli ludzie się po prostu lubią to nie ma znaczenia różnica wieku, stan zdrowia, status społeczny ani nawet to czy mają wspólne zainteresowania. Jeśli szukacie filmu który przywróci Wam wiarę w człowieka to lepiej trafić nie mogliście – Nietykalni są najlepszym wyborem. Piękny film z piękną muzyką filmową.

Bogowie z 2014 r.

dramat biograficzny  

Bogowie to biografia Zbigniewa Religii – kardiochirurga, który nie tylko był polskim pionierem w dziedzinie przeszczepiania serca ale przede wszystkim był lekarzem, który do swojego zawodu podchodził z niezwykłą pasją, zaangażowaniem i oddaniem. To historia lekarza z powołania i człowieka o mocnej, charyzmatycznej osobowości. Ta biografia to po prostu gotowy scenariusz filmowy. W głównej roli fantastyczny Tomasz Kot.

Grawitacja (Gravity) z 2013 r.

dramat, science fiction

Spośród wszystkich filmów z gatunku science fiction, jakie widziałam w życiu, Grawitacja jest moim zdaniem najbardziej realnym i najbardziej głębokim pod kątem psychologicznym filmem. Dopiero oglądając ten film zdałam sobie sprawę, że w kosmosie człowiek może być nie tylko bardzo przerażony ale także strasznie samotny a walka z tym strachem i z tą samotnością może być najcięższą, jaką stoczy w swoim życiu.  Grawitacja jest tak niesamowicie nakręcona, że oglądając ją czułam się tak jakbym ja sama tam była… tam w górze w kosmosie… W głównych rolach niesamowici Sandra Bullock i George Clooney.

W chmurach (Up in the air) z 2009 r.

dramat obyczajowy  

George Clooney jako mężczyzna bez zobowiązań – bez żony i bez dzieci, za to z przygodnymi kochankami bo ciągle jest w podróży. Jakby tego było mało to ten główny bohater ma bardzo niesympatyczną pracę polegającą na zwalnianiu ludzi z pracy. Tak właśnie, firmy wynajmują go, aby zwalniał z pracy pracowników tych firm. I o dziwo ten zdawać by się mogło niesympatyczny człowiek budzi naszą sympatię i chce się go oglądać. Jak to możliwe? Musicie obejrzeć żeby zrozumieć.

Plac Zbawiciela z 2006 r.

dramat obyczajowy  

Jeśli kiedykolwiek będę miała córkę i usłyszę od niej „Mamo, ja nie chcę iść do pracy, nie będę pracować, chcę, żeby mój mąż mnie utrzymywał” to każę jej obejrzeć ten film. Nie będę ukrywać, że to niezwykle ciężki i smutny dramat ale jednocześnie to bardzo życiowy i bardzo pouczający film dla każdej kobiety. Plac Zbawiciela nie jest rozrywką tylko cenną i brutalną lekcją o życiu.

Wszystko gra (Match Point) z 2005 r.

dramat, kryminał  

Film porusza temat stary jak świat a jednak zawsze aktualny: czy pieniądze są w życiu najważniejsze i ile można poświęcić żeby je zdobyć? Albo ile można poświęcić żeby ich nie stracić? Gdzie są granice ludzkiej pazerności? A co z miłością? Z rodziną? Z prawdziwą namiętnością i pożądaniem w życiu? Jeżeli jest to dla Was temat oklepany i nudny to omijajcie ten film szerokim łukiem ale jeśli podobnie jak ja macie ciągły niedosyt dobrych filmów w tej tematyce albo po prostu chcecie zobaczyć dobry film nieważne o czym to gorąco polecam. 

Siedem dusz (Seven Pounds) z 2008 r.

dramat   

Na wstępie zaznaczę, że jest to film dla osób cierpliwych bo przez zdecydowaną większość filmu nie do końca wiadomo o co w nim chodzi. Mężczyzna podając się za urzędnika podatkowego stara się sprawdzić czy osoby z jego listy są dobrymi ludźmi zasługującymi na to aby im pomóc. Po co to sprawdza i skąd ma tę listę? Tego dowiadujemy się dopiero na samym końcu filmu ale zapewniam, że warto było czekać. Bardzo smutny i zarazem bardzo piękny film. W głównych rolach Will Smith i Rosario Dawson.

Mój przyjaciel Hachiko (Hachi: A Dog’s Tale) z 2009 r.

dramat oparty na faktach                                    

Film o miłości i tęsknocie psa do człowieka. To naprawdę piękna, chwytająca za serce, wzruszająca, przejmująca, niesamowita i co najważniejsze oparta na faktach historia. To prawdziwy wyciskacz łez bo na żadnym filmie nie płakałam tak jak na tym, nawet na filmach o wojnie nie zalewałam się takimi łzami. Owszem kocham psiaki ale jestem przekonana że ten film wzruszy nawet osoby które nie są specjalnymi miłośnikami zwierząt. Dodatkowym bonusem jest idealnie dopasowana do filmu świetna muzyka filmowa.

Wszystko w porządku (The Kids Are All Right) z 2010 r.

dramat obyczajowy, komedia  

Historia rodziny, w której dwie dojrzałe kobiety – w tych rolach znakomite Annette Bening i Julianne Moore – tworzą parę homoseksualną z wieloletnim stażem i z dwójką swoich nastoletnich dzieci. I zapewne nie byłoby w tej historii nic specjalnie ciekawego do oglądania gdyby nie fakt, że dzieci nawiązały kontakt ze swoim biologicznym ojcem – dawcą spermy. Co ciekawe sytuacja jeszcze bardziej się komplikuje, gdy ten mężczyzna okazuje się być całkiem fajny, sympatyczny i naprawdę zainteresowany bliższym poznaniem swojego potomstwa. Film ma ciekawą i bardzo wciągającą fabułę więc zdecydowanie polecam go każdemu kto ceni sobie filmy, w których „dużo się dzieje”. 

Ray (Ray) z 2004 r.

dramat biograficzny

Film przedstawia biografię wybitnego artysty Raya Charlesa i można by go streścić w ten sposób: Sex, drugs and rock and roll (choć oczywiście Ray Charles to muzyk przede wszystkim jazzowy i bluesowy).  Byłoby to jednak zbyt duże uproszczenie ze względu na to, że Ray Charles prawie przez całe życie był niewidomy. To absolutnie zachwycający i wzruszający film o pasji, charyźmie, wytrwałości, sile i walce z przeciwnościami losu z genialną kreacją aktorską Jamie Foxx. Przyznaję jednak, że jeśli ktoś nie jest fanem muzyki Raya Charlesa a chce po prostu zobaczyć kawał dobrego kina to musi się nastawić na odrobinę cierpliwości bo fabuła rozwija się w filmie  dość wolno i film ten jest stosunkowo długi, ale uważam, że naprawdę warto poświęcić mu czas, bo niewiele jest tak niesamowitych biografii.

Frida (Frida) z 2002 r.

dramat biograficzny  

Absolutnie fenomenalna Salma Hayek w roli meksykańskiej malarki  Fridy Kahlo. Biografię tej kobiety można by rozdzielić na kilka osób i zapewniam że żadna z nich by się w życiu nie nudziła. Życie Fridy Kahlo to gotowy  scenariusz filmowy. Powiem więcej – gdyby ta historia nie wydarzyła się naprawdę to zapewne nikt nie odważyłby się jej wymyślić w obawie o brak wiarygodności przy tylu niesamowitych wątkach. Takie biografie aż się proszą o to, aby ktoś miał odwagę przelać je na ekran. Twórcy filmu naprawdę się spisali i powstał kawał dobrego kina.

Lektor (The Reader) z 2008 roku

dramat, melodramat

Lektor to film złożony, bo z jednej strony mamy w nim romans a z drugiej strony mamy w nim rozliczenie ze zbrodniami wojennymi. Ten film próbuje odpowiedzieć na jedno zasadnicze pytanie: Czy dobro ukochanej osoby należy przedłożyć nad szeroko rozumianą sprawiedliwość społeczną? A jak już dokonamy wyboru to czy nie pożałujemy kiedyś swojej decyzji? Tematyka niewątpliwie trudna i bolesna, ale z takimi aktorami jak Kate Winslet i Ralph Fiennes  po prostu musiało się udać – powstał naprawdę dobry i głęboki film o dużej sile rażenia.

I tak cię kocham (The Big Sick) z 2017 r.

dramat obyczajowy, melodramat, komedia 

Główny bohater to pochodzący z Pakistanu młody mężczyzna próbujący swoich sił jako komik w amerykańskim show biznesie i to z całkiem niezłym skutkiem tym bardziej, że umie się śmiać z własnego pochodzenia. Jego rodzice to przywiązani do pakistańskiej tradycji starsi ludzie, którzy nie wyobrażają sobie, żeby ich syn poślubił kogoś spoza ich kręgu kulturowego. Kiedy zatem nasz główny bohater zakochuje się w Amerykance, która nie ma nic wspólnego z jego pakistańskimi korzeniami sprawy mocno się komplikują. Mamy tu złamane serca, mamy tu pokazane problemy, z jakimi muszą zmagać się emigranci i mamy tu dużo ironicznego poczucia humoru. Gorąco polecam ten film każdemu kto ceni sobie inteligentne kino i dobre, wyszukane żarty, które nie są ani sprośne ani obleśne tylko takie naprawdę na poziomie. Jeśli o jakimś filmie można powiedzieć, że ma klasę, to właśnie o tym filmie.

American beauty  (American beauty) z 1999 r.

dramat psychologiczny

Ten film stanowi najlepsze lustro, w jakim my ludzie  możemy się przejrzeć. American beauty jak żaden inny film obnaża świat, w jakim żyjemy – świat pełen pozorów, życia na pokaz i cynizmu. Na szczęście zdarzają się wśród nas jednostki, które na dłuższą metę nie umieją się odnaleźć w tym domku z kart, które nie są w stanie ciągle udawać. I właśnie o tym jest ten film – o próbach mówienia „nie” temu fikcyjnemu światu. Biorąc pod uwagę głęboką i trudną tematykę filmu miał prawo powstać rzewny dramat o tym jacy my ludzie jesteśmy puści i beznadziejni a tymczasem powstało lekkie jak piórko arcydzieło z zachwycającymi kreacjami aktorskimi – Kevin Spacey i Annette Bening – to arcydzieło to po prostu American beauty.   

Niepokorna (Mouth to mouth) z 2005 r.

dramat  obyczajowy, psychologiczny

Jeśli kiedykolwiek będę miała dziecko wykazujące tendencję do wejścia do jakiejś sekty zdecydowanie każe mu obejrzeć ten film ku przestrodze. Mocne, dramatyczne kino z świetną kreacją aktorską Ellen Page, która wciela się w rolę zbuntowanej nastolatki. To film który chwyta za gardło i potem długo nie chce puścić – naprawdę robi wrażenie.

Czas zabijania (A Time to Kill) z 1996 roku

dramat psychologiczny, kryminał

Ojciec brutalnie zgwałconej dziewczynki zabija sprawców tej okrutnej zbrodni. I chciałoby się dodać na koniec „na szczęście udało mu się dorwać tych zwyrodnialców” lub „na szczęście spotkała ich zasłużona kara” albo „na szczęście te gnidy zostały zabite”. Ale to niestety wcale nie koniec bo  zgwałcona dziewczynka jest czarnoskóra, jej ojciec także jest czarnoskóry, zabici gwałciciele byli biali a proces ojca dziewczynki o zabójstwo tych gwałcicieli odbywa się przed ławą  przysięgłych, na której zasiadają wyłącznie biali ludzie. I jakoś ciężko uwierzyć, że ten proces będzie sprawiedliwy właśnie ze względu na kwestie rasowe… Jedyną szansą dla ojca dziewczynki jest jego biały adwokat… Koniec tego filmu po prostu powala na kolana a w głównych rolach fenomenalnie sprawdzili się Matthew McConaughey, Sandra Bullock i Samuel L. Jackson.

Dziewczyna z portetu (The Danish Girl) z 2015 r.

dramat biograficzny, kostiumowy

Historia żonatego mężczyzny, który odkrywa, że upodabnianie się do kobiety i wcielanie się w rolę kobiety dają mu pełnię szczęścia. Stopniowo jego męska tożsamość zanika a on czuje się dobrze już tylko jako kobieta. Dodajmy do tego, że ten mężczyzna  żyje w czasach kiedy pojęcia „mężczyzna w ciele kobiety” czy „kobieta w ciele mężczyzny” były całkowicie tabu a pionierskie operacje zmiany płci należały do wyjątkowo ryzykownych.  Z tą niełatwą tematyką absolutnie genialnie poradziła sobie obsada aktorska: Eddie Redmayne i Alicia Vikander jako żona głównego bohatera.

Sala samobójców z 2011 r.

dramat psychologiczny

W dzisiejszych czasach nastolatki naprawdę nie mają lekko – cokolwiek zrobią to za chwilę może się to znaleźć w internecie i będzie o tym wiedziało całe ich otoczenie. Szanse że coś pozostanie niezauważone są w zasadzie zerowe, nie mają żadnej taryfy ulgowej bo internet jest bezlitosny i właśnie o tym jest ten film – o tym, że teraz dla młodych ludzi internet jest wyrocznią – jednym dodaje skrzydeł, dla drugich jest gilotyną a dla innych to po prostu jedyna ucieczka od szarej, smutnej rzeczywistości. Ja miałam to szczęście, że byłam nastolatką w czasach kiedy dzień bez internetu był czymś normalnym a telefony komórkowe dopiero zaczynały być popularne i za żadne pieniądze nie zamieniłabym mojej młodości na tą młodość, którą ma współczesna młodzież – czyli na młodość bez prawa do błędu. W głównych rolach fantastyczni: Jakub Gierszał, Agata Kulesza i Krzysztof Pieczyński.

Teoria wszystkiego (The Theory of Everything) z 2014 r.

dramat biograficzny

Wzruszająca historia znanego naukowca Stephena Hawkinga potwierdzająca, że to życie pisze najlepsze scenariusze. W filmie możemy poznać nie tylko zawodowe osiągnięcia zmagającego się z ciężką chorobą naukowca ale przede wszystkim jego życie prywatne. Ta niesamowita biografia zasługiwała na równie niesamowite role aktorskie i na szczęście aktorzy nie zawiedli: absolutnie genialni Eddie Redmayne i Felicity Jones.

Forrest Gump  (Forrest Gump) z 1994 roku

dramat, komedia

Historia życia poczciwego i prostolinijnego Forresta Gumpa jednocześnie wzrusza, bawi a przede wszystkim chwyta ze serce. Ten film doskonale pokazuje, że dobroć nie musi iść w parze z intelektem. Niesamowity Tom Hanks  jako tytułowy Forrest Gump rozłożył mnie na łopatki – nie wyobrażam sobie aby jakikolwiek inny aktor mógł wcielić się w główną rolę. To piękny film z pięknymi kreacjami aktorskimi  i o pięknych wartościach: miłości, przyjaźni i po prostu o tym, że niezależnie od czasów w jakich żyjemy bycie dobrym człowiekiem jest bezcenne.  

Piękny umysł  (A Beautiful Mind) z 2001 roku

dramat biograficzny

Film opowiada niesamowitą biografię wybitnego matematyka Johna Nasha. I mówiąc brutalnie szczerze to jest ona niesamowita głównie za sprawą jego choroby… W każdym razie powstał naprawdę rewelacyjny, zachwycający, zaskakujący i chwytający za serce film z wybitnymi kreacjami aktorskimi Russella Crowe, Jennifer Connelly i Eda Harris.

Skazani na Shawshank  (The Shawshank Redemption) z 1994 roku

dramat 

Gdyby ktoś mi się spytał: Ze wszystkich filmów jakie widziałaś w życiu który z nich najbardziej opowiada o sile woli człowieka i jego godności? Odpowiedziałabym bez wahania: Skazani na Shawshank. I jakiekolwiek dalsze opisywanie tego filmu nie ma sensu bo trzeba to po prostu zobaczyć na własne oczy. W głównych rolach genialni Tim Robbins i Morgan Freeman.  

Wielkie oczy  (Big eyes) z 2014 roku

dramat biograficzny

To kolejny fenomenalny film, który udowadnia, że to życie pisze najlepsze scenariusze. Oparta na faktach historia utalentowanej malarki, która pozwoliła aby świat myślał, że twórcą namalowanych przez nią obrazów jest jej mąż. Czy mogło wyjść z tego coś dobrego?… Odpowiedź znajdziecie w tym filmie. W głównej roli jak zwykle genialna Amy Adams.

Sam  (I Am Sam) z 2001 r.

dramat obyczajowy, psychologiczny 

„Sam” to film dla każdego kto boi się, że jest albo dopiero będzie beznadziejnym rodzicem. Ja nie mam dziecka i mam właśnie w sobie ten strach, że nie będę dobrą matką bo … (i tu mogę wymieniać bez końca: niezorganizowana, za mało odpowiedzialna itp. itd.). Ale na szczęście ten film uzmysłowił mi, że nie muszę być matką roku, że nie muszę być idealna, że wcale nie trzeba być specjalnie mądrym, inteligentnym ani zorganizowanym życiowo człowiekiem żeby być dobrym rodzicem, że jeśli kochasz i zwyczajnie się starasz jak możesz dla tego dziecka to też jest OK, że to też wystarczy. „Sam” to historia mężczyzny opóźnionego w rozwoju z umysłem siedmiolatka, który walczy w sądzie z opieką społeczną o prawo do opiekowania się swoją córką. Sądzę, że najlepszą rekomendacją tego filmu będą takie słowa: Jeśli macie czasem wrażenie, że zapomnieliście co się tak naprawdę w życiu liczy, że tak bardzo pędzicie przez życie, że już sami nie wiecie po co, to ten film Wam przypomni. Przypomni Wam co jest w życiu najważniejsze.  W głównych rolach powalający na kolana: Sean Penn, Michelle Pfeiffer i Dakota Fanning.

McImperium (The Founder) z 2016 r.

dramat biograficzny  

Historia ludzi stojących za sukcesem sieci restauracji McDonald, pokazująca, że pomysł na biznes to jedno a  wcielenie go w życie to zupełnie inna bajka. Film na pewno będzie cenną lekcją dla wszystkich, którzy marzą o własnym biznesie. A nawet jeśli ktoś o nim nie marzy to i tak nudzić się nie będzie bo fabuła jest niezwykle wciągająca i zaskakująca.

Zachować twarz (Saving face) z 2004 r.

dramat obyczajowy, melodramat, komedia  

Niezamężna kobieta, która ma prawie pięćdziesiąt lat i jest w ciąży, nie chce nikomu wyjawić kto jest ojcem jej nienarodzonego dziecka. Wyrzucona z domu przez własnych rodziców wprowadza się do mieszkania swojej dorosłej już córki. Akurat w tym czasie córka zakochuje się w innej kobiecie. Dodajmy do tego, że obie bohaterki należą do chińskiej, zamkniętej społeczności, w której ciąża niezamężnej kobiety lub miłość homoseksualna stanowią całkowite tabu i są powodem do wstydu. Matka i jej córka podejmują desperackie próby zawalczenia o własne szczęście.

Kształt wody (The Shape of Water) z 2017 r.

dramat, science-fiction

Pewnego dnia do wojskowych zakładów zostaje przywiezione w zbiorniku wodnym tajemnicze stworzenie. Głównej bohaterce filmu, która pracuje w tych zakładach jako sprzątaczka, stopniowo udaje się zdobyć zaufanie i sympatię tej nowej istoty. Film ten pokazuje dwa oblicza ludzi: z jednej strony dobroć i chęć pomocy a z drugiej strony okrucieństwo i kompletny brak empatii. Dla mnie miarą dobrego filmu jest to czy potrafi on wydobyć ze mnie jakiekolwiek emocje i dlatego Kształt wody uważam za absolutnie doskonały bo na samo wspomnienie tego filmu moje oczy napełniają się łzami.  

Frankenstein (Frankenstein) z 1994 r.

dramat, science-fiction

Chyba każdy z nas wie o czym jest film Frankenstein albo przynajmniej wydaje się nam, że wiemy: o tym, że jakiś człowiek stworzył jakiegoś potwora a potem ten potwór straszył ludzi. Czy aby na pewno? Frankenstein to baśń dla dorosłych ale baśń niezwykle głęboka, poruszająca i pouczająca, o tym, że ludzie nie umieją pogodzić się ze śmiercią najbliższych, o tym że człowiek ponosi odpowiedzialność za życie które stworzył, o samotności, o wyobcowaniu i o potrzebie bycia kochanym i akceptowanym. Dodajmy do tego niesamowite kreacje aktorskie i powstał kawał wybitnie dobrego kina:  Robert De Niro, Kenneth Branagh i Helena Bonham Carter.

Blue Jasmine  (Blue Jasmine) z 2013 r.

dramat psychologiczny

W tym filmie Cate Blanchett występująca w głównej roli przeszła samą siebie i po prostu rozłożyła mnie na łopatki. Grana przez nią kobieta łączy w sobie cechy zdawać by się mogło nie do pogodzenia a jednak jest ona jednocześnie: kulturalna, miła, uprzejma, z klasą, elegancka, stonowana, wyniosła, wkurzająca, nerwowa, przemądrzała, mściwa, impulsywna a przede wszystkim jest skupioną na sobie egoistką z wielkim ego. Co ciekawe u widza budzi mieszane uczucia: z jednej strony nie wzbudza naszej sympatii ale z drugiej strony (i to jest największy fenomen tego filmu) jest nam głównej bohaterki po prostu po ludzku żal. Naprawdę warto obejrzeć chociażby po to aby zobaczyć złożoność ludzkiej natury.

Za wszelką cenę  (Million Dollar Baby ) z 2004 r.

 dramat 

Młoda kobieta – fenomenalna Hilary Swank – stara się osiągnąć sukces w boksie z pomocą swojego małomównego i powściągliwego trenera    Clint Eastwood – oraz doświadczonego pomocnika – Morgana Freemana. Obsada aktorska to najlepsza rekomendacja dla tego filmu, jeśli jednak dla kogoś byłaby niewystarczająca to dodam tylko od siebie, że naprawdę mało jest tak dobrych, głębokich i wzruszających filmów o spełnianiu marzeń, przyjaźni i miłości. Po tym filmie słowo „miłość” nabiera nowego wymiaru. 

Służąca (Ah-ga-ssi) z 2016 roku

thriller psychologiczny, dramat

Gdybym miała wymienić dziesięć najlepszych filmów, jakie widziałam w swoim życiu, ten film zdecydowanie by się znalazł wśród nich. Historia opowiedziana w tym filmie jest tak genialna, że broni się sama choć zaczyna się niewinnie: oszust próbuje rozkochać w sobie bogatą kobietę z pomocą jej służącej. Dalej fabuła tak niesamowicie się rozwija, że przepraszam za wyrażenie, ale po prostu niemal gały wyszły mi z orbit a szczękę zbierałam z ziemi. Dodam tylko, że świetna gra aktorska i azjatyckie klimaty powodują, że film ten jest wyjątkowo zmysłowy i choć chwilami mroczny to jednocześnie subtelny i lekki. Absolutnie powalający, zachwycający i niepowtarzalny.

Uśpieni  (Sleepers) z 1996 r.

dramat psychologiczny, kryminał 

Czy po każdej tragedii człowiek może się podnieść? Czy jak się doznało skrajnego okrucieństwa od drugiego człowieka to można jeszcze zaufać ludziom? Czy niektórzy ludzie są tak źli, że jedyne na co zasługują to śmierć? Ten wyjątkowo mocny film to właśnie próba odpowiedzi na te trudne pytania. W głównych rolach m.in. Robert De Niro, Dustin Hoffman, Kevin Bacon i Brad Pitt.

Notatki o skandalu (Notes on a Scandal) z 2006 r.

dramat obyczajowy

Nauczycielka nawiązuje romans z piętnastoletnim uczniem. Trzeba przyznać, że fabuła filmu jest wyjątkowo oryginalna a jeśli dodać do tego rewelacyjne kreacje aktorskie to mamy już naprawdę kawał dobrego kina. W głównych rolach brawurowo zagrały Cate Blanchett  i Judi Dench.

Droga do szczęścia (Revolutionary Road) z 2008 r.

dramat obyczajowy, psychologiczny

Leonardo diCaprio i Kate Winslet jako młode małżeństwo żyjące na przedmieściach. Kochają się nawzajem, są zdrowi i generalnie nie mają żadnych poważnych problemów na głowie. Sielanka? A jednak nie są szczęśliwi… Film o niespełnionych ambicjach i marzeniach które mogą przysłonić wszystko.

Klub szczęścia  (The Joy Luck Club) z 1993 r.

dramat obyczajowy, psychologiczny

Tytuł tego filmu może być mylący bo nie jest to film wesoły tylko dający do myślenia. W filmie przedstawiono historie czterech młodych kobiet żyjących w Ameryce oraz ich matek, które swoją młodość spędziły w Chinach. Jak można się domyślać życie w Chinach delikatnie mówiąc nie należało do łatwych ale wbrew pozorom życie w Ameryce też wcale nie jest usłane różami. Film przedstawia wiele aktualnych problemów, z którymi stykamy się niezależnie od warunków, w których żyjemy: chęć usatysfakcjonowania rodziców i lęk przed ich rozczarowaniem, związki kobiety i mężczyzny, w których nie ma szacunku ani czułości czy też kobiety, które w związkach zatraciły własną tożsamość. Jeśli szukacie filmu, który na długo pozostanie Wam w głowie to zdecydowanie polecam Klub szczęścia.

Czarny łabędź (Black swan) z 2010 r.

dramat psychologiczny

Historia młodej baletnicy – w tej roli genialna Natalie Portman – która jest ambitną perfekcjonistką niecofającą się nawet przed charyzmatycznym i bezwstydnym nauczycielem tańca. Pasja, ciężka praca, ambicja, spełnianie marzeń, przesuwanie własnych granic i dążenie do perfekcji – czy to zawsze gotowy przepis na sukces? Niewątpliwie odpowiedzi należy szukać w tym filmie.

Małe dzieci (Little children) z 2006 r.

dramat obyczajowy, psychologiczny

Film opowiada historie ludzi tkwiących w niesatysfakcjonujących związkach i próbujących coś zmienić w swoim życiu. Daje też do myślenia czy przyjaźń damsko-męska bez podtekstów seksualnych jest w ogóle możliwa. Dodajmy do tego jak zwykle rewelacyjną Kate Winslet i powstaje naprawdę kawał dobrego kina.

Granice miłości  (The Burning Plain) z 2008 r.

dramat 

W filmie śledzimy jednocześnie kilka historii, a każda z tych historii ma swój własny wąteki i własnych bohaterów, których na pierwszy rzut oka nic nie łączy, ale jak to bywa w tego typu filmach także tutaj na końcu filmu te pozornie niepasujące do siebie historie układają się w jedną, spójną i logiczną całość. Film ten porusza przede wszystkim jeden motyw – umiejętność wybaczania sobie największych błędów, przyznawania się do tych błędów i umiejętność dawania sobie w życiu nowej szansy, nawet jeśli wydaje nam się, że na nią nie zasługujemy. Wspaniałe kreacje aktorskie to dodatkowy bonus tego filmu: Charlize Theron, Kim Basinger i Jennifer Lawrence.

Trzy billboardy za Ebbing, Missouri  (Three Billboards Outside Ebbing, Missouri) z 2017 roku

dramat psychologiczny

To film przede wszystkim o cierpieniu matki, której zamordowano córkę. Matki, która w akcie desperacji, wynajmuje trzy tablice reklamowe i umieszcza na nich żądanie skierowane do policji, aby schwytano wreszcie mordercę jej dziecka. Najbardziej zachwycająca w tym filmie jest jego prostota – w bardzo jasny i czytelny sposób pokazuje nam bez owijania w bawełnę skrajnie trudne emocje – nie musimy się niczego domyślać, nie musimy nic zgadywać, nie musimy się nawet specjalnie zastanawiać. To cierpienie, ten ból, gniew, rozpacz, żal i gorycz podano nam na tacy, wszystkie te uczucia są tak namacalne, że czujemy je prawie przez skórę a jednocześnie odkrywamy smutną prawdę: że większość rzeczy w naszym życiu nie jest ani czarna ani biała, jest po prostu szara.

Siła i honor (Men of honor) z 2000 r.

dramat biograficzny 

Młodemu mężczyźnie marzy się kariera w marynarce wojennej Stanów Zjednoczonych Ameryki i to nie byle jaka kariera bo jako wojskowy nurek głębinowy. Problem jednak w tym, że mężczyzna jest czarnoskóry a dotychczas żaden czarnoskóry marynarz nie ukończył specjalistycznego szkolenia na wojskowego nurka. Ta oparta na faktach historia jest tak niesamowita, że zapiera dech w piersiach. Dodatkowym bonusem są doskonałe kreacje aktorskie Cuba Gooding Jr., Robert Deniro i Charlize Theron.

Zostawić Las Vegas (Leaving Las Vegas) z 1995 r.

dramat psychologiczny, melodramat  

Ktoś może powiedzieć że to film o alkoholiku i prostytutce.  A ja powiem że to film przede wszystkim o strasznej samotności. To nie jest film grzeczny ani łatwy ani przyjemny. Oglądanie tego filmu to trochę jak poddanie się operacji bez znieczulenia na własne życzenie. Ale jeśli ktoś lubi trudne, ambitne i głębokie kino to ten film jest zdecydowanie dla niego. Warto go obejrzeć również ze względu na niesamowite kreacje aktorskie – Nicolas Cage i Elisabeth Shue.

Światło między oceanami (The Light Between Oceans) z 2016 roku

dramat

Historia opowiedziana w tym film rozgrywa się przede wszystkim na odciętej od świata wyspie z latarnią morską, do której raz na parę miesięcy przypływają ludzie.  I choć ta latarnia morska stanowi tylko tło dla historii to jednak nadaje filmowi niepowtarzalnego klimatu i atmosfery – stanowi połączenie samotności, spokoju i zarazem tajemnicy. I właśnie na tej wyspie zamieszkuje latarnik który wkrótce potem zakochuje się i sprowadza do siebie żonę. Ich miłość kwitnie, para zakochanych bardzo pragnie potomstwa i właśnie tutaj zaczyna się prawdziwy dramat – dramat pragnienia zostania rodzicem. Obsada aktorska jest w tym filmie po prostu fenomenalna: jak zwykle zachwycająca Alicia Vikander i świetny Michael Fassbender i przejmująca rola Rachel Weisz.

Córka generała (The General’s Daughter) z 1999 roku

dramat psychologiczny, kryminał

Na terenie jednostki wojskowej zostaje zamordowana córka generała. Wraz z dwójką śledczych próbujących rozwikłać zagadkę morderstwa przemierzamy powoli przez historię życia tej dziewczyny odkrywając coraz to nowe, zaskakujące dramaty z jej życia. I gdy już myślimy że już nic gorszego tej dziewczyny nie mogło w życiu spotkać to na końcu filmu poznajemy największy dramat. Film niezwykle wciągający i mocny a końcówka filmu uderza w nas jak fala, która zwala z nóg i po której ciężko się podnieść.

Motyl Still Alice (Still Alice) z 2014 roku

dramat

Prawdziwa ironia losu – główna bohaterka jest uznanym wykładowcą językoznawstwa na uniwersytecie i odkrywa u siebie chorobę Alzheimera. Stopniowo zaczyna zapominać słowa, zdarzenia i to gdzie się znajduje. Diagnoza i rozwój choroby powodują że jej życie zawodowe i prywatne stopniowo zaczyna się walić w gruzy a my obserwujemy jej walkę o zachowanie własnej godności i tożsamości. Wzruszająca i głęboka historia z genialną rolą Julianne Moore. 

Joy (Joy) z 2015 roku

dramat biograficzny

Jennifer Lawrence jako kobieta która wynalazła mopa. Oparta na faktach historia kobiety wynalazcy, która pokazuje że sam pomysł na biznes to często za mało aby osiągnąć w życiu sukces.  Równie istotne czynniki warunkujące powodzenie biznesu to także wiara w siebie, przebojowość, nie zniechęcanie się, wytrwałe dążenie do celu i umiejętność otaczania się właściwymi ludźmi. Innymi słowy oprócz pomysłu na biznes potrzeba „smykałki do biznesu” – raczej mało kto się z tym rodzi, a najczęściej trzeba mocno od życia oberwać aby się tej smykałki nauczyć. Aktorzy drugiego planu to jak zwykle w doskonałej formie Robert De Niro i Bradley Cooper.

Tully (Tully) z 2018 roku

dramat psychologiczny

Tully to historia o „urokach” macierzyństwa; zmęczeniu, niewyspaniu, wyczerpaniu, bezsilności, bezradności, braku cierpliwości i uczuciu, że człowiek jest zupełnie sam i nikt mu nie pomoże pomimo bycia w udanym związku małżeńskim. Jeśli ktoś jeszcze nie ma dzieci ale ma wizję radosnego macierzyństwa i nie chce być pozbawiony tej perspektywy to chyba lepiej żeby tego filmu nie oglądał. Natomiast jeśli ktoś ma przynajmniej jedno dziecko albo tak jak ja nie ma dzieci ale doskonale sobie zdaję sprawę z tego, że opieka nad dziećmi to ciężka harówa to oglądając ten film pomyśli z ulgą „Nie jestem dziwna/y, wreszcie ktoś mnie rozumie”. W głównej roli znakomita Charlize Theron.